Noord-oost USA dag 9, de Dear Jane in Bennington

 Vrijdagochtend 4 oktober, een nieuwe dag in mooi Vermont, als ik op sta kan ik het meer niet zien, alles is gehuld in een dikke mist, maar het klaart al snel wat op. 

Volgens het weerbericht hebben we vandaag een bewolkte, wat koele dag. Dus maar even een trui aangetrokken.

Tijdens het ontbijt de route bepaald, we nemen de scenic route naar het zuiden, naar het stadje Bennington. Bij veel quilters gaat er bij het horen van die plaats vast een belletje rinkelen.

We rijden al snel de staat New York in, door de uitlopers van de Adirondack mountains.

We nemen vanaf de 22 die we volgen in zuidelijke richting net na het plaatsje Salem even een afslag, een soort bypass omdat we dan langs een Covered Bridge komen. Rexleigh Bridge, weer een fraai exemplaar.

We rijden door de brug en een stukje verder komen we dan weer uit bij de 22. Het is soms net of je door een reisgids rijdt, zo mooi. De bergen om ons heen staan vol met bomen in allerlei kleuren en soms lijkt het wel of je door een kleurrijke tunnel van blad rijdt.

Onderweg veel boerderijen, sommige verlaten met schuren die op instorten staan en veel oude huizen. Vaak denk je: daar zal toch vast niemand meer in wonen, maar staat er toch een auto op het erf.

Ik zou graag hier en daar stoppen, maar op een tweebaansweg waar 55 mijl wordt gereden ( 90km) is het niet mogelijk zomaar de auto aan de kant zetten. Hier lukt dat wel, en dit huis stond daadwerkelijk leeg.

We komen een wegafsluiting tegen op de route en moeten een detour nemen, helemaal niet erg want deze route brengt ons bij weer een andere Covered bridge vlak bij Bennington die de Walloomsac river overspant.

Henry’s bridge, gebouwd in 1840 en de oudste in Bennington county.

Even later rijden we Bennington binnen en zien direct het Bennington Battle Monument. Uit 1891. Het is gebouwd om de slag bij Bennington te herdenken die plaats vond op 16 augustus 1777.

 

Wij rijden weer een stukje verder naar Main street waar zich het Bennington museum bevindt.

Leuk, niet al te groot museum met verschillende tentoonstellingen, veel voorwerpen gemaakt van steensoorten die hier worden gevonden, marmer, graniet etc.

Antiek speelgoed…..

Naaigerei en antieke naaimachines…..

Dit schilderij vond ik erg mooi, een zelfportret van de schilder in de spiegel aan de deur. Vooral het popje in Hollandse klederdracht is leuk.

Maar wij komen eigenlijk toch maar voor één ding. De DEAR JANE!!

Het meesterwerk van Jane A. Blakely Stickle (1817-1896) die ze in 1863 voltooide. In oktober 1863 meldde de Bennington Banner dat mevrouw Stickle een prijs van 2 dollar had gewonnen voor ‘een heel extra Quilt’ op de landbouwbeurs van de county, de krant meldde ook dat mevrouw Stickle een invalide dame is die aan bed is gekluisterd.

Wat een beauty van een quilt, veel minder schots en scheef als ik had verwacht. Ik vind het gezien de omstandigheden waaronder de quilt is gemaakt en de beperkte middelen die Jane had een waar kunstwerk.

De kleuren zijn ook nog prachtig al zijn sommige natuurlijk behoorlijk verkleurd. De quilt verkeerd in een verrassend goede conditie.

Een lang gekoesterde wens om deze quilt een keer in het echt te mogen bewonderen.

We rijden een stukje verder door Main street, wat leuke winkeltjes, een oud hotel en mooie huizen.

En…. Een quiltwinkel, de eerste deze reis.

Niet echt stoffen van mijn gading, maar altijd leuk om even rond te neuzen.

We lopen een stukje terug en North street in, daar zou een hele goede diner zitten, The Blue Benn. We zien en horen een koor oefenen op een plein, maar geen diner. Als we aan een vrouw die we tegenkomen vragen of we al in de buurt zijn zegt ze dat het nog een heel eind verderop is. Dat hebben we vaker gehoord, een stukje lopen is hier al gauw ‘ver’. 

Dus ik vraag hoe ver het dan ongeveer is, waarop ze zegt: ‘ O, zeker 5 mijl’ (8 km). Het is er altijd erg druk zegt ze ook nog, maar het eten is er erg goed. We bedanken haar en besluiten dan toch maar terug te lopen naar de auto.

Ik zeg nog tegen Alex, ze zal vast overdrijven, 5 mijl is wel erg ver. Dus toen we even later langs het punt reden waar we de vrouw spraken toch even gekeken hoe ver we moesten rijden tot het restaurant…… ja hoor…..0,4 mijl ( ongeveer 650 meter) dat hadden we ook nog wel kunnen lopen…..hilarisch gewoon! Maar we waren waar we wilden eten en ja, het was druk, we moesten even wachten op een booth. 

Het was het wachten meer dan waard, wat een geweldig jaren 50 diner weer, al hoorden we dat deze al in 1928 was gebouwd als een sandwich wagen. Op elke tafel een mini jukebox. Voor een kwart dollar mag je een plaatje draaien.

Geweldige inrichting, nog volledig authentiek.

En het eten was inderdaad geweldig! Heerlijk gegeten!

Hier in Bennington zien we wat we in veel stadjes zien, de vlaggen met de plaatselijke ‘helden’ zij die hun land verdedigden in Vietnam, Korea, Afghanistan of waar dan ook. Een mooie traditie.

We rijden via de 7, de route door Vermont terug naar het noorden en stoppen bij Lye Brook Wilderness om een trail te lopen naar Lye Brook Falls.

We schrijven ons in in het register, iets dat je hier moet doen, jezelf in en uitschrijven zodat men weet als er mensen zoek raken, wie het zijn.

Niet zo handig dat ik mijn wandelschoenen niet aan heb vandaag, we zijn nog maar net onderweg of ik verstap me en zwik mijn enkel, schrik en pijn, maar gelukkig niet ernstig dus we kunnen door. Ook loop ik nog met die warme trui aan terwijl de temperatuur toch al weer behoorlijk is opgelopen. Na 3 kwartier bergje op hou ik het voor gezien, ik loop te transpireren en te puffen, ik besluit terug te wandelen, maar wil wel dat Alex door gaat.

Hier en daar is er een hindernis te nemen.

Op mijn gemakje zak ik weer af naar beneden, het is heerlijk rustig in het bos, je zou er helemaal zen van worden.

Af en toe goed uitkijken met alle rotsen, maar ik kom heelhuids beneden.

Alex heeft de waterval, nou ja, het mag geen naam hebben, wel bereikt, we zagen foto’s van de waterval in de lente, dan is het echt wel een stortvloed van water.

We rijden het laatste uurtje terug naar Castleton en zijn net op tijd om de laatste zonnestralen mee te pakken op de veranda voor de zon achter de berg verdwijnt.

Happy Travels!

Yvonne