Noord-oost USA dag 13, Mount Washington NH

 Wat een uitzicht als we vanmorgen de gordijnen opentrekken, we kijken zo op de stoeltjesliften.

Het zicht naar de andere kant is ook niet verkeerd. Wat heerlijk dat de zon weer schijnt vandaag. Wat boffen we toch met het weer deze reis!

We doen rustig aan vanochtend en rijden rond 10 uur richting Jackson, een plaatsje hier 10 minuten rijden vandaan. In 1998 verbleven we hier 5 dagen in het Covered Bridge River view Lodge.

De Lodge ligt aan Ellis River en naast de Lodge ligt een Covered Bridge, we hebben er genoten destijds, het was de laatste vakantie met onze dochter, het jaar erop wilde ze niet meer mee met haar Pa en Ma.

Uiteraard stoppen we nu ook even bij de brug, eerst rijden we er overheen of is het doorheen? Waarschijnlijk beiden.

We parkeren voor de General store.

En lopen dan nog even over de brug.

Op de brug staan verspreid 40 pompoenen, er zijn gezichtjes van gemaakt en ze dragen hoedjes of tiara’s. Ze worden de Pumpkin People genoemd en komen elk jaar weer terug rond Halloween. Ze vinden het fijn om op de foto te gaan, maar willen wel graag op de brug blijven staan.

We rijden verder in noordelijke richting naar Mount Washington Auto Road. Deze 7,6 mijl (12,2 km) lange privé weg naar de top van de hoogste berg in New England is sinds 1906 in bezit van dezelfde familie. 

Uiteraard is dat niet gratis, de weg onderhouden is kostbaar. We horen dat de weg nog ijsvrij gemaakt wordt en dat we kunnen rijden tot 1,5 mijl onder de top. Men hoopt dat de weg zo snel mogelijk open kan. 

Voor het ongemak krijgen we korting. We gaan het gewoon proberen besluiten we.

En we willen natuurlijk eigenlijk gewoon die bumper sticker echt verdienen die je hier krijgt waarop staat: “This Car Climbed Mt. Washington’. Van over de hele wereld komen mensen om deze rit te rijden.

En wat begint het al geweldig! De kleuren hier, ze zijn nog mooier dan in Vermont. Dat heeft de naam, maar zoals hier in New Hampshire hebben we ze nog niet gezien.

De weg is smal en klimt steil omhoog, het is uitkijken met tegenliggers al komen we er gelukkig nog niet veel tegen.

Zelfs halverwege is het uitzicht al fenomenaal.

We bereiken het punt waar de weg is afgesloten, er staat een rijtje auto’s te wachten.

We parkeren op het parkeerterreintje en horen dat de weg naar boven waarschijnlijk over een half uurtje open gaat. 

Veel mensen keren hier om, maar wij wachten even, en dat wordt beloond. De weg is sneeuw en ijsvrij gemaakt en we mogen door naar boven.

Het is hier en daar best even slikken als je naar beneden kijkt, geen vangrail o.i.d. maar het is niet de eerste bergpas die we oprijden, we zijn inmiddels wel wat gewend.

We parkeren de auto net onder de top en gaan het laatste stukje te voet verder.

De Mount Washington Cog Railway staat op het punt te vertrekken. Het is een ander exemplaar dan waar wij in 1998 de rit naar de top en weer terug maakten. Dat was echt een oud beestje met een remmer aan boord. De Cog Railway werd op 3 juli 1869 geopend en is daarmee de eerste bergbeklimmende tandradspoorweg in de wereld. Het gemiddelde stijgingspercentage is 25% met een maximum van 37%. Ik weet nog goed hoe spectaculair het destijds was. Je kon bijna niet in de bank blijven zitten met dalen, zo steil was het.

1917 meter hoog

En nu zijn we dus weer terug op deze bijzondere berg, maar dit keer met de auto. Ook geweldig leuk!

Je waait er alleen bijna uit je hemd. Op Mt. Washington heb je het meest extreme weer op aarde. Jarenlang hield de berg het record van de hoogst gemeten windsnelheid op aarde. Ik weet dat het record nog stond in 1998. Op 12 april 1934 werd een windsnelheid gemeten van 231 mijl per uur (370 km).

We hebben al eens hier op de top gestaan dus laten nu de rij maar aan ons voorbijgaan.

Het is superkoud daar boven, het is de ijzige wind die het zo koud maakt. Na van alle kanten de top te hebben bekeken en het uitzicht, lopen we terug naar het parkeerterrein.

Net op tijd zo lijkt het want met ongelooflijke snelheid komen er wolken aandrijven die het uitzicht belemmeren. 

Naar beneden rijden is nog spectaculairder dan omhoog, omdat je constant moet remmen, stijgend verkeer voorrang heeft en het nu veel drukker is want er komen veel meer tegenliggers en de weg is echt smal.

Maar als de weg leeg is en je vooruit kijkt naar het ongelooflijke landschap is het wel puur genieten. We moeten onderweg wel een paar keer even stoppen om de remmen af te laten koelen..

Maar dat is niet erg want dan schiet je gelijk weer een paar plaatjes. Alex vindt het allemaal op elkaar lijken, maar ik zie na elke bocht weer iets anders, het is GENIETEN met hoofdletters.

We rijden door naar North Conway, de display in de auto gaf aan dat de rechter achterband zacht is. Het zal toch niet? Op onze laatste twee reizen hadden we al twee keer een lekke band.

Dus even naar een garage gereden, daar hebben ze de band opgepompt, vooralsnog lijkt dat afdoende.

We parkeren in het centrum van North Conway en lopen door het gezellige centrum. Mooie gebouwen afgewisseld met leuke winkels.

Dit is echt zo’n winkel uit lang vervlogen tijden. (The five and dime store) deze winkels waren hier populair in de eerste helft van de 20e eeuw. De meeste artikelen die er werden verkocht waren 5 of 10 cent waard.

Om 16.10 uur heeft Alex weer een afspraak bij de tandarts. Prothese weer geplakt en nu met een kleefpasta op de plaats gehouden, hopelijk blijft het heel tot we thuis zijn.

We hebben trek gekregen en rijden naar 99 Restaurant in North Conway. Alex begint maar met een soepje, een Clam Chowder, dat gaat goed, evenals het hoofdgerecht…..🤞

Rijden we de 8 mijl terug naar onze condo, zien we weer een hele groep wilde kalkoenen. Maar even gestopt en gewacht tot ze waren overgestoken. Deze was niet zo groot als het exemplaar van gisteren, maar je wilt het toch niet tegen je auto aan hebben.

Happy Travels!

Yvonne