Heerlijk geslapen vannacht, voor het eerst een lange nacht geslapen. Om 8 uur mogen we aanschuiven voor het ontbijt. Vandaag is Cobi er samen met een vriendin en die leggen ons in de watten.
Wat een luxe als enige gasten van de B&B, dames die speciaal voor ons komen om ontbijt te maken. We voelen ons zo bevoorrecht.
Na het ontbijt rijden we naar Dworshak Dam, nog geen 5 minuten rijden. De dam is militair terrein en wordt sinds 9/11 streng bewaakt, je mag er niet meer overheen rijden.
De dam is de grootste rechte dam in the US, is 219 m hoog en 1002 meter lang.
In het Visitor Center krijgen we uitleg over de dam en Dworshak reservoir.
En we kijken een film over de ‘Logging Industry’ zoals die hier was voor de dam werd gebouwd. Alle boomstammen werden toen vervoerd over de rivier. Een geweldige klus. Vooral omdat veel stammen ergens op de oever belanden of anders vastliepen op een eilandje of bank in de rivier. Men moest dan met mankracht in het vaak kolkende water de stammen weer de stroom van de rivier in zien te krijgen. Een zware en gevaarlijke job. Sinds 1970 wordt al het hout per vrachtwagens vervoerd.
Boven in het gebouw een tentoonstelling over de Dam en het wild rond Dworshak reservoir, Elk,
Moose, black bear, Mountain Lion, etc.
Daarna gaan we op weg om een rondje te rijden door de bergen en gedeeltelijke wildernis in dit gebied. We rijden tegen de klok in naar het plaatsje Elk River. Het hele rondje bedraagt 110 mijl, 176 km.
Vlak voor Orofino slaan we linksaf en de weg loopt direct steil omhoog al gauw zijn we een aardig stukje omhoog gereden.
Onderweg wat boerderijen en hier en daar natuurlijk de mooie oude schuren.
Bij een uitzichtpunt zien we Dent Bridge liggen, de grootste tuibrug in Idaho en die ligt in de wildernis.
Overal zien we deze vlinders, als we uitstappen zitten er tientallen op de grond.
Als we de Dent brug over zijn gereden over Dworshak reservoir, gaat de verharde weg over in een onverharde weg voor de komende 30 km. We waren gewaarschuwd dat de route veel ‘Idaho potholes’ zou hebben (gaten in de weg) maar dat valt heel erg mee.
Hier en daar prachtige vergezichten.
Regelmatig komen we de grote trucks tegen, beladen met boomstammen, de chauffeurs scheuren over de gravel weg, maar proberen keurig aan de kant te gaan op de smalle weg zodat we er langs kunnen.
Hoe hoger we komen, hoe meer bomen er gekapt zijn, hele delen van bergen zijn kaal.
Vlak bij Elk River ligt Elk River reservoir.
Elk River werd gesticht in 1897 door Willard Trumbull, in 1907 werd zijn grond aangekocht door de Potlatch Lumber Company en werd de eerste electrische zagerij in het land gebouwd.
Het stadje heeft ongeveer 120 inwoners, maar in de zomer met de toeristen zijn het er volgens de eigenaresse van de plaatselijke coffeeshop 4000.
Een leuke tent waar we even vertoeven en maken een gezellig praatje. We merken overal dat ze hier in Idaho niet bepaald gewend zijn aan toeristen uit Europa of elders buiten de US.
De eigenaresse wil haar zaak graag verkopen, want zegt ze, in de zomer is het te druk en in de winter zie je hier soms dagen niemand. Ik hoop voor haar dat het lukt.
We rijden door naar Deary op ons rondje, daar spot ik het woord Quilts op een gevel.
Even naar binnen dus, een hele leuke winkel, niet alleen met quiltstoffen, maar ook borduurpakketten, wol en allerlei andere snuisterijen.
Deze stoffen van Michael Miller vond ik wel héél leuk! Geen idee of er belangstelling is voor die Hollandse stoffen, maar ik vind ze goed gelukt!
Ik liep weer een rondje met mijn boodschappenbriefje, maar helaas, wederom geen geluk.
Maakt niet uit, het komt vast goed voor de vakantie voorbij is. We genoten van de rest van de rit. De uitzichten waren geweldig hier en daar, jammer dat je op de smalle wegen niet overal kunt stoppen.
Inmiddels waren we er achter waar de tweede quiltwinkel in Orofino zich bevindt, we konden die twee dagen geleden niet vinden op het adres dat op de website staat. Ze bleken te zijn verhuisd. Ik spot hier een mooie achtergrondstof voor een nieuwe quilt die ik wil gaan maken. Ik heb 5 meter nodig, maar helaas…. er zit niet genoeg meer op de rol.
We hebben inmiddels toch weer trek gekregen aan het eind van de middag en stoppen in Orofino voor een maaltijd bij Ponderosa restaurant.
Echt zo’n ouderwetse diner, geweldig! De serveerster past ook helemaal in het interieur, qua leeftijd en outfit. Ze legt ons in de watten en loopt net dat stapje harder, heerlijk die goede ouderwetse service!
Op de terugweg stoppen we nog even voor een foto van de dam. Stonden we vanochtend daar boven, we eindigen hier onder bij Clearwater River en rijden dan weer de berg op naar onze B&B.
Tijd voor een paar uurtjes relaxen op de veranda. De herten laten ons in de steek vanavond, we hadden alleen gezelschap van een schattig konijntje dat rond onze cabin bleef huppelen.
Even naar binnen dus, een hele leuke winkel, niet alleen met quiltstoffen, maar ook borduurpakketten, wol en allerlei andere snuisterijen.
Ik liep weer een rondje met mijn boodschappenbriefje, maar helaas, wederom geen geluk.
Maakt niet uit, het komt vast goed voor de vakantie voorbij is. We genoten van de rest van de rit. De uitzichten waren geweldig hier en daar, jammer dat je op de smalle wegen niet overal kunt stoppen.
Inmiddels waren we er achter waar de tweede quiltwinkel in Orofino zich bevindt, we konden die twee dagen geleden niet vinden op het adres dat op de website staat. Ze bleken te zijn verhuisd. Ik spot hier een mooie achtergrondstof voor een nieuwe quilt die ik wil gaan maken. Ik heb 5 meter nodig, maar helaas…. er zit niet genoeg meer op de rol. 
We hebben inmiddels toch weer trek gekregen aan het eind van de middag en stoppen in Orofino voor een maaltijd bij Ponderosa restaurant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten