Dinsdagochtend, even na 06.00 uur, we nemen de koelbox mee met water, broodjes en fruit en gaan op weg naar Glacier NP. Het is 53 km rijden en we hebben een tijdslot. Bijna 25 jaar geleden reden we ook eens door Glacier en zagen er bijna niemand. Tegenwoordig moet je voor de meeste Nationale Parken een tijdslot bespreken, anders kom je er gewoonweg niet in.
Eerst nog maar weer even tanken, in het park is geen benzinestation.
Ik vind het niet fijn om in het donker te rijden, je ziet bijna niet of er wild de weg oversteekt en de dieren zijn juist actief vlak voor zonsopkomst.
Eén dode lynx gezien midden op de weg en een hert langs de kant, die gelukkig bleef staan en niet voor de auto sprong.
Na binnenkomst via de westelijke ingang van het park begint het langzaam licht te worden, we rijden langs Lake McDonald
Hier en daar hangt de mist nog boven het water. Het meer is 16 km lang.
We stoppen even bij Lake McDonald Lodge en halen in de naastgelegen winkel koffie.
De weg die van west naar oost door Glacier loopt, of vice versa heet de ‘Going to the sun road’ en is 80 km lang. We volgen de McDonald Creek.
Als de hoge bergen opdoemen hangt er mist, dat heeft wel wat, soms zie je een stukje van een berg, maar vaak gaan ze schuil in de ochtendmist.
Het geeft wel mooie plaatjes.
Als het zonnetje boven de berg uit piept, dan zet het een andere top in het gouden ochtendlicht.
Langzaam verdrijft de zon de mist,het wordt weer een prachtige dag.
Wheeping Rock, een rotswand waar het water langs naar beneden sijpelt.
Hier en daar is goed te zien waar er ooit brand heeft gewoed. Zwartgeblakerde en kale dennenbomen. Met weer nieuwe begroeiing ertussen, de natuur hersteld zichzelf.
Beekjes en watervalletjes in overvloed zoals hier bij Sunrift Gorge.
Uitzicht over St. Mary Lake, we hadden graag een beer gezien vandaag. Al zijn we blij dat we er al wandelend geen één zijn tegengekomen. Grizzly’s zijn geen teddyberen!
Bij een uitzichtpunt kan het soms druk zijn, we willen allemaal genieten van de mooie plekjes.
We stoppen bij het Visitor center in St Mary.
Dit was zo leuk om te zien, een klein meisje legde de ‘eed’ af en kreeg toen haar ‘Ranger Badge’ van de Ranger. Ze was helemaal onder de indruk.
We keken even naar een film over de Glaciers in het park, in de ijstijd waren slechts de toppen van de bergen zichtbaar, alles was bedekt onder een dikke laag ijs. Daarna is het ijs steeds meer gesmolten en creëerden zo u-vormige valleien en meren. Steeds meer gletsjers verdwenen en men denkt nu dat de laatste gletsjer in 2030 zal zijn gesmolten.
We reden het park uit en een stukje naar het noorden naar de ‘Many Glacier’ ingang bij Lake Sherburne.
Een route via een ‘dirt road’ wat een stof!
Ook weer een mooie rit met prachtige Aspen trees langs de route in herfstkleuren.
Een rit van 103 mijl heen en dus ook weer terug…..330 km
Op de terugweg nog even gestopt bij het Lower St. Mary Lake.
Daar was wat moeilijk te komen, uiteindelijk een klein landweggetje ingereden om aan de oever te komen. We kwamen uit op een veldje met twee caravans en een tentje, hier werd overduidelijk ‘wild’ gekampeerd. Dat kan hier nog op veel plaatsen.
De cabin die hier staat is waarschijnlijk onbewoonbaar verklaard.
We hobbelen weer terug over het paadje naar de hoofdweg. Eigenlijk zijn dit soort weggetjes het leukst, maar het gaat wat langzaam.
We rijden aan de oostkant Glacier NP weer in om de ‘Going to the sun road’ in tegengestelde richting terug te rijden.
De zon staat nu gunstiger, het rijdt wat fijner als de zon niet steeds in je gezicht schijnt.
Een waterval in drie etappes, machtig gezicht hoe het water een weg naar beneden vindt.
Selfie van schaduw op een uitzichtpunt, goed is de weg te zien die langs de bergwand loopt.
We rijden weer terug via de Logan pas op 2025 m hoogte.
We stoppen nogmaals bij McDonalds Creek, de plaatjes zien er nu in de zon heel anders uit dan vanochtend vroeg in de mist.
Deze toerbussen rijden al sinds 1920 met toeristen door het park. Er zijn altijd mensen die het niet fijn vinden om in de bergen te rijden en dan kan je met deze bussen toch overal komen.
Helderder dan dit wordt water niet.
De kleuren van de stenen in Lake McDonald zijn bijna onwerkelijk. Zo ongelooflijk mooi! Het water is zo helder dat je niet eens ziet dat deze stenen onder water liggen.
We rijden het park weer uit en terug richting Kalispell, maar stoppen in het plaatsje Hungry Horse (what’s in a name) voor de avondmaaltijd met als toetje de beroemde Huckleberry shake (vol met huckleberries) van de Huckleberry Patch. Een begrip sinds 1949.
Het was een lange, volle en ongelooflijk mooie dag, wat een schitterende natuur en bergen hebben we gezien. Helaas geen beren op de weg, maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben in het leven.
Happy Travels!
Yvonne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten