Vakantie USA - dag 3 - Pershing State Park

 Allereerst leuk om jullie reacties weer te lezen op mijn vorige blog, het was vast even doorbijten met al die foto's, maar het was gewoon zo mooi allemaal dat ik foto's bleef maken. Ik zag trouwens dat dit mijn 993e blog is dat ik schrijf. Dat betekent dat ik deze reis mijn 1000e ga schrijven!

Een mijlpaal! En dat vraagt om een give-away, ik ga op zoek naar iets leuks en verloot dat onder iedereen die een berichtje achterlaat op mijn blog. 

Het is zondag vandaag, de (quilt) winkels zijn gesloten en wij doen het rustig aan. Lekker thuis ontbijten en koffie drinken en daarna rijden we naar Laclede.

We volgen de 36 in oostelijke richting en slaan bij Laclede af, via onverharde wegen komen we uit bij Dart Road. Zowel Google maps als de Tomtom raakt hier het spoor bijster in wil ons naar links navigeren. 

Gelukkig heb ik gezien dat we op Dart Road naar rechts moeten om bij de Locust Creek Covered Bridge te komen. Na een poosje eindigt de onverharde weg hier, we mogen te voet verder.

Na een korte wandeling zien we de brug liggen, gebouwd in 1868, 155 jaar oud inmiddels en de langste van de vier nog bestaande Covered Bridges in Missouri met een lengte van 151 feet (46 meter).

Ik ben gek op Covered Bridges sinds ik op onze tweede Amerika reis er verschillende zag. Het heeft iets romantisch, nostalgisch en ze zijn zo prachtig gebouwd.

Uiteraard verdient deze beauty het ook om van alle kanten te worden gefotografeerd. 

De brug is onderdeel van Pershing State Park, maar ligt aan de andere kant van hwy 36.
 Als we terug lopen naar de auto ziet Alex twee herten oversteken, er zullen er genoeg leven hier in de bossen denk ik.

Via verschillende onverharde wegen rijden we langs boerenbedrijven, sommigen zijn verlaten, hier staat een oude boerenschuur die inmiddels bijna niet meer te zien is door de bomen. 

Een stuk verder aan de andere kant van Hwy 36 rijden we het State Park in.

Pershing SP is meer dan 2000 hectare groot en vernoemd naar John J. Pershing, de leger generaal die de leiding had over de Amerikaanse troepen tijdens de eerste wereldoorlog. Hij groeide op in Laclede.

We willen graag het Wetland Boardwalk trail lopen, dat loopt grotendeels door bebost gebied, dus in de schaduw, dat is wel zo lekker met een temperatuur van 32 graden en een hoge luchtvochtigheid. Echt plakweer dus.....

De wandeling door de wetlands is goed te doen, het is hier heerlijk rustig, we komen slechts een paar andere wandelaars tegen.

Dit moeten eeuwenoude bossen zijn, er staan joekels van bomen, maar ook veel jonge boompjes, de natuur is constant in beweging, oude omgevallen bomen blijven liggen en zijn een feest voor insecten.

En voor paddenstoelen.

Dit stukje zogenaamde wet prairie is het enige nog bestaande in noord Missouri, alle andere zijn al lang geleden opgeofferd voor landbouwgrond. 

De bomen kleuren hier en daar al flink, we zullen ze waarschijnlijk de komende weken nog meer zien verkleuren in prachtige herfsttinten.

Het was een mooie wandeling om te doen, als we terug zijn bij de auto gaat de airco wel even aan om wat af te koelen. 

Op de terugweg stoppen we even bij de Mc in Chillicothe, daar is het gezellig druk, het lijkt wel het bejaardenuurtje. (daar passen we goed tussen) Er worden allerlei nieuwtjes uitgewisseld en daar wij onbekend zijn, wordt er natuurlijk gevraagd waar we vandaan komen. Net als al vaker de afgelopen dagen, men is in dit deel van de US niet zo gewend aan toeristen. Als we zeggen dat we uit Nederland komen krijgen we steeds een blik alsof men water ziet branden.....Nederland, waar is dat....? Meestal gaat bij het noemen van Europa wel een belletje rinkelen....en soms ook dan nog niet....Dan zeggen we maar dat we aan de andere kant van de Oceaan wonen.

Met de airco aan rijden we terug naar het appartement, daar is het heerlijk koel. Wel zo aangenaam na de wandeling, 

Even in de relaxstand, wat steekjes doen en een leuke film kijken.

Aan het eind van de middag gaan we op weg om een hapje te eten, ik moet even een foto maken van het huis hier aan de overkant, het zou zo passen in een thriller, echt zo'n 'haunted house'.  We dachten dat het ook een van die leegstaande panden was, maar er staan auto's aan de zijkant bij het huis dus het is wellicht toch bewoond.

We rijden de 21 km naar Cameron weer, even op zoek gegaan naar een restaurant daar en we kwamen Dino's Diner tegen. 

Aan ruimte geen gebrek hier, en heerlijk Amerikaans eten, we werken onze favorieten weer af. 

Happy Travels!

Yvonne