Vakantie USA - dag 8 - Quitshow in Grove en Vinita (Oklahoma)

 Het wordt bijna al gewoon, lekker ontbijten thuis en plannen maken voor de dag. De bestemming voor  vandaag stond echter al een tijdje gepland.

Het is vandaag 6 oktober, en naast dat mijn nichtje Corrine in Minnesota vandaag haar 60e verjaardag viert, is het vandaag de eerste dag van de 2-daagse quiltshow van de Grand Lake O' the Cherokees Quilt Guild.  Als we Bella Vista uit rijden, zien we de ochtendmist nog hangen tussen de bergen van de Ozarks.

Er komen hier vlak bij vier staten bij elkaar, Kansas, Missouri, Arkansas en Oklahoma. Als je zo dicht bij die staten bent rijdt je in een klein uurtje van Arkansas door een stukje Missouri en dan naar Oklahoma.

In Grove zijn we al snel bij het Community Center waar de Quilt show wordt gehouden.

Bij binnenkomst valt als eerste de lange tafels op met daarop allerlei bakken, tassen en manden vol met lapjes, goodies, alles wat een quilter zich maar kan wensen.

Deze meneer, Jeff Wilbur (ook een quilter) verkoopt lootjes voor $1 per stuk of 6 voor $5, je kunt je lootje dan in de zak gooien die bij de prijs van je keuze staat. De hoofdprijs heeft zelfs een  roze naaimachine in de mand!

Ik tel zo gauw meer dan 30 prijzen. Wat een verschil is dat toch met Nederland. Ik heb al eerder meegemaakt bij een quiltshow in Amerika dat er gigantische prijzen en naaimachines konden worden gewonnen. Ik denk dat de sponsering hier veel beter is. 

We betalen de entree van $5 en krijgen daarvoor gelijk een goodie bag vol met allerlei leuks en zelfs allerlei lapjes om een kleun quiltje van te maken inclusief het patroon. Daar Alex ook mee is (ja, hij vindt dat echt leuk, anders zou hij het zeker niet doen) krijgen we alles dubbel.

Hier wordt je toch blij van, al die quilts (zo'n 125) bij elkaar.....

Leuk om ook een quilt naar een patroon van een Nederlandse ontwerpster te zien hangen hier.

Dit is één van de quilts van Jeff Wilbur, hij is gaan quilten in Corona tijd op een featherweight en heeft de quilts zelf machinaal gequilt.

Een quilt met allemaal figuurtjes uit verschillende landen, Nederland kunnen we niet vinden.......maar wacht......

Holland wel. Ja voor de Amerikaan is Nederland meestal Holland.

Er werd ook van alles verkocht, door de dames van het gilde en er stonden ook quiltwinkels.

Hier werden mallen verkocht om snel en makkelijk allerlei blokken te maken.

Ik raakte aan de praat met Susie, ze verkocht naast de mallen ook nog allerlei lappen quiltstoffen en andere kleinigheden. Zo'n leuke dame.

Ik vond een paar mooie lappen in haar mand die mee mogen naar Nederland.

Ze gaf me een mooi porseleinen doosje cadeau met allerlei leuke gadgets er in, zo lief, en een patroon van de spiderweb. Later kwam ze nog achter ons aan en zei dat ze het verkeerde patroon had gegeven. Toen ik haar het patroon gaf, deed ze snel een nieuw patroon met daarbij de template voor het blok in mijn tas. Ik was gewoon helemaal confuus er van. Maar weer eens bewezen dat quilters gevers zijn.....

Er waren zoveel mooie quilts te zien. 

Er hingen ook veel quilts van Judi Leberman, ook  zo'n lieve vrouw, die overigens van Nederlandse komaf is. Ze heeft familie met de naam Kroon, en van den Brink, Scholten..... 

Judy is begonnen met quilten in 2000 nadat ze met pensioen ging en naar Missouri verhuisde waar ze een quilt shop bezocht. Sindsdien heeft ze allerlei technieken geprobeerd, met wol, traditioneel patchen met de hand en quilten, appliqueren met de hand en de machine etc. Ook heeft ze veel les gegeven.

Deze quilt maakte ze van rokken en schorten van haar moeder en grootmoeder.

Naast alle mooie quilts zijn het vooral de leuke ontmoetingen met quilters die me bij zullen blijven zoals Vicky. Ook één van de leden van het Quilt guild. Wat is het toch leuk om quilters uit alle windstreken te ontmoeten.

Ook nog even staan praten met deze twee dames van het Quiltersgilde. Ik had de hele dag kunnen volkletsen met zoveel lieve mensen hier.

Ook nog twee quiltkits gekocht. Al met al een geweldige ochtend gehad hier in Grove.

 Als we buiten komen is de lucht wat betrokken, maar de temperatuur is nog steeds heerlijk, zeker niet erg want het wordt met de zon al snel erg warm vooral omdat de luchtvochtigheid hier erg hoog is.

We lopen nog even door het centrum van Grove, even lekker na zoveel slenteren en stilstaan (een aanslag op mijn rug) even te lopen, dat helpt altijd weer de pijn verzachten.

Alex ziet een hele mooie Buick staan, een echte hotrod, een gepimpte oldtimer.

En wat hangt er bij de kapper waar de auto voor staat aan het raam geplakt? Er is morgen een Car show in Grove. Haha, dat wordt morgen weer een ritje naar Oklahoma, want wat ik heb met quilts heeft Alex met auto's. 

Overal op straat mooie 'bomen' met vogels erin van prachtig houtsnijwerk.

We rijden weer verder, naar de andere kant van het grote Grand Lake O' the Cherokees.

En slaan vervolgens af om verder te rijden over een stuk. van de oude Route 66. Ook hier is goed te zien dat de aanleg van de Interstate de kleine plaatsjes geen goed heeft gedaan. Ze zijn op sterven na dood. Heel veel leegstand, het lijken soms wel spookstadjes

Het heeft wel wat natuurlijk, die oude verlaten gebouwen, zoals dit oude benzinestation, maar voor de bewoners van zo'n plaats is het minder leuk natuurlijk.

Onze bestemming is Vinita, waar aan de oude Route 66

Clantons café is gevestigd. In 1927 opende Grant Clanton, ook wel bekend onder de naam 'Sweet Tator' een restaurant met de naam Busy Bee (toevallig ook de naam van onze quilt Bee) In 1930 werd het eerste Clanton café geopend en in 1947 het huidige restaurant. Vervolgens werd het restaurant door verschillende Clanton's gerund tot Melissa Clanton Patrick en Dennis Patrick de zaak overnamen in 1997. Het is het oudste restaurant dat door één familie werd gerund aan de Route 66 en wordt in vele reisgidsen genoemd. 

Ook ik had dit restaurant op mijn lijstje staan om te bezoeken vandaag en wat schetste mijn verbazing enige tijd geleden. Er stond een heel artikel over dit restaurant in America Magazine. 

Nou, dat tijdschrift ging natuurlijk nu mee op reis. Ik ben benieuwd of men hier in het restaurant bekend is met het feit dat ze in een Nederlands tijdschrift staan.

Als de serveerster onze bestelling komt opnemen geef ik haar het tijdschrift, de verbazing en verrassing is groot, het tijdschrift gaat richting keuken en de collega's komen kijken.

De dame op de cover werkt er niet meer, maar wel een andere collega die ook op een foto in het blad staat. De serveerster komt het blad terugbrengen maar we zeggen dat ze het mogen houden. 

En hup daar gaat het tijdschrift weer van hand tot hand, ze kunnen helaas de tekst niet lezen, maar de plaatjes zeggen vast al genoeg.

En dit terwijl ze het toch wel gewend zijn als we naar de ingelijste tijdschrift artikelen aan de wand kijken. Het restaurant heeft in werkelijke elk culinair- of reistijdschrift hier gestaan.

Het eten, chicken fried steak met mashed potatoes voor Alex en zalm voor mij smaakt opperbest, ik laat me zelfs nog verleiden tot een Cherry cobler met ijs.

Het toilet is trouwens ook een belevenis, met alle bordjes blijf je lezen (en lachen)......

Dennis, de eigenaar is er niet, maar zijn zoon staat achter de kassa als we gaan betalen en hij is zichtbaar blij met het tijdschrift dat al staat te pronken op de counter. Hij bedankt ons uitvoerig. Nou, graag gedaan, fijn dat het zo leuk wordt ontvangen.

Het was weer een pareltje op onze reis dit restaurant.

We rijden via een andere route terug naar Bella Vista.

Via de stadjes Langley en Disney en weer een stukje langs het meer.

De weg gaat voor een groot deel heuveltje op en heuveltje af en dan bedoel ik ook echt op en af, steil omhoog en gelijk weer steil omlaag en dat een aantal keer achter elkaar. Je voelt je maag omdraaien, net of je in een achtbaan zit. 

Het is hier Cherokee Nation en dat is wel goed te zien aan de vele verwaarloosde huizen, het zijn af en toe net hutjes waar de mensen in wonen. Ook weer veel verlaten gebouwen, stoppen is meestal lastig omdat je nu eenmaal niet zomaar overal kan parkeren. 

Hier lukt het wel en ik stap even uit om een foto te maken, ik vind ze zo mooi die oude verlaten huizen en schuren. 

Jaren geleden stopten we ook een keer bij een oude boerenschuur, toen ik ernaar toe liep en naar binnen keek schrok ik me een ongeluk, er zat een hele grote uil in de schuur, het beest schrok net zoveel van mij waarschijnlijk want het vloog direct weg. Nu schrok ik ook weer van deze uil......al bleef deze wel heel stil zitten. Logisch, het was bij nader inzien een plastic exemplaar, maar dat duurde even voor ik het zag zo in het donker.

Het was een mooier rit door rural Amerika, rijden verveelt hier nooit.

Heel ongewoon, want het is hier super rustig op de weg, belanden we in een file.....dan moet er wel iets aan de hand zijn.

Uiteindelijk na een poosje stil te hebben gestaan mogen we verder rijden en zien we allerlei zwaailichten.

En twee vrachtwagens die wel erg raar op de weg staan.

Hier is niet veel meer van over, men is bezig de bende op te ruimen dat duurt wel even denk ik, tot dan is er maar één rijstrook beschikbaar wat de file verklaart.

Ik zet Alex thuis af en rijd nog even naar de Goodwill, dat is iets waar Alex echt niet blij van wordt een kringloop, terwijl ik het af en toe heerlijk vind daar even te snuffelen.

Na een mooie en volle dag is het weer fijn om een huis te hebben om in terug te komen, even beiden relaxen, blogje schrijven en een paar wasjes draaien. De droger is zo groot dat je ons wasje amper ziet liggen. 

Happy Travels!

Yvonne