Vakantie USA - dag 16 - Trail of Tears Car Show en Laura Ingalls

Net als gisteren is het vandaag bewolkt, het beloofd een fris weekend te worden. We vertrekken bijtijds richting het zuiden naar het plaatsje Hartville op anderhalf uur rijden. De route ingetikt op Google Maps, omdat die wat meer info geeft als de TomTom. We zijn een paar km onderweg als we af moeten slaan een onverharde weg in. Omdat we de optie 'snelwegen vermijden' hebben aan staan, sturen ze ons wel eens een stukje over een onverharde weg. Dit weggetje is wel erg onverhard, maar we zien op het scherm dat we na een poosje weer de verharde weg bereiken. 

Dus rijd ik door al wordt het weggetje meer een pad en rijden we soms over hele rotsen heen......

En dan komen we bij een bordje als er al bijna geen pad meer is 'Private property'. Gelukkig kunnen we er draaien dus weer terug....dat gaat nog niet zo makkelijk, we moeten een stukje stijl omhoog over rotsen en ik slip steeds weg......dus de auto weer terug naar beneden laten lopen. Alex zegt dat ik een goede aanloop moet nemen.....Na een paar keer vruchteloos proberen dus maar plankgas omhoog...en gelukkig, ik kom boven, nu de grootste rotsen ook omzeilen en dan kunnen we weer terug rijden naar de verharde weg.

Daar de TomTom toch maar weer even aan gezet.  Het is een mooie rit naar het zuiden, door bossen die elke dag meer lijken te kleuren, wat waarschijnlijk ook zo is. En weer langs veel boerenland, we zien een bever over de weg rennen, gisteren zagen we er ook al een hier op het terrein, best bijzonder want normaal zie je ze bijna nooit.

De Car show is in het City Park in Hartville, alleen stuurt de GPS ons toch weer verkeerd. 

Bij deze oude schuur even gedraaid en even op Google maps gekeken waar we zijn en welke straat er tegenover het City Park ligt, deze straat ingevoerd in de Tomtom.

En ja hoor, gevonden!

Een mooie plek voor een Car show aan een meertje. 

Alleen wel jammer voor de deelnemers dat het nu net een fris weekend is na alle mooie dagen van de afgelopen week. De mensen zitten te vernikkelen bij hun auto's of hebben al  een warmer plekje opgezocht.

Ach, wat de één met lapjes heeft, heeft de ander met auto's..... het zijn soms echte plaatjes hoor.

Kijk toch eens wat een leuk gaspedaal!

Deze was echt prachtig gerestaureerd, we zagen de foto's van wat ooit een oude roestbak was en als je dan ziet wat er van gemaakt is, knap!

 17 km verder van Hartville ligt het plaatsje Mansfield, Laura Ingalls Wilder en Almonzo Wilder verhuisden naar Mansfield na moeilijke jaren van droogte en nadat hun huis was afgebrand in De Smet South Dakota. Bovendien was Almonzo door difterie gehandicapt geraakt en was het werken op de boerderij te zwaar geworden.
Ook in dit plaatsje laat de TomTom ons in de steek, gelukkig staan er wel altijd bordjes die verwijzen naar de begraafplaats dus die vinden we wel.

Het graf van de Wilder's staat goed aangegeven.

Wat bijzonder om deze plek te bezoeken, ik leg een steen neer bij de grafzerk gemaakt door Greta.

De dochter van Laura en Almonzo ligt naast hen begraven. 

Het adres dat op Google staat van het museum blijkt ook niet te vinden, maar even gestopt bij het plaatselijke benzinestation. De dame die er werkt kon duidelijk de weg wijzen en zei ook al dat het niet te vinden is met GPS..... Ach, vroeger deden we alles met een atlas, vaak de weg vragen en we kwamen er ook dus dat moet nu ook nog wel lukken, al kost het wel wat meer tijd.....

In het museum kopen we kaartjes.

En lopen dan eerst via een pad vanaf het museum naar het woonhuis dat Almonzo en Laura bouwden en waar Laura 60 jaar heeft gewoond.

We wachten even 10 minuten op de gids en kijken alvast even buiten rond.....deze keukendeur, als die kon praten....hoe vaak zal Laura door deze deur naar binnen en buiten zijn gelopen?

Dan mogen we naar binnen, en staan in de keuken....of ze er zo is weggelopen.....

Zelfs de kalender hangt er nog uit 1957.

In het huis is alles nog zoals het was toen Laura er op 90-jarige leeftijd overleed, alleen het behang is hier en daar vervangen door een reproductie van het origineel, de spreien op bed en de gordijnen ook omdat ze waren vergaan, het zijn kopieën, net als het zeil in de keuken. Het zeil in de slaapkamer blijkt echter van goede kwaliteit dat ligt er nog steeds.

Hoe bijzonder is het om in de slaapkamer van Laura Ingalls te staan..... ?!

Het doet wel een beetje aan een quilt denken het zeil op de vloer, niet te zien is dat er zoveel voetstappen op gezet zijn de afgelopen jaren.

Naast de slaapkamer de kamer waar Laura schreef.

Hoe vaak zal Laura in deze spiegel hebben gekeken?

Een borduurwerk gemaakt door Laura.

Almonzo bouwde de schouw voor Laura met steen vanuit het ravijn achter heet huis.

Laura en Almonzo in de zomer van 1942

Laura borduurde dit kussen

En deze maakte Almonzo, hij oefende zijn motoriek door het maken van dit soort dingen.

Het orgel werd bespeeld door Rose, de dochter van Laura en Almonzo, het schilderij is Rose op 30-jarige leeftijd. Een 'gewaagd' schilderij, met een lage hals, ontblote armen en ze droeg een rode rok, allemaal niet gebruikelijk voor die tijd. Dat geeft wel aan dat de familie Wilder zich niet veel aantrok van 'wat men wel zou denken'. 

Het heeft me verrast dat alles zo goed bewaard is gebleven. Deze plek heeft me verrast en ook ontroerd. Het komt vast door het jeugdsentiment van 'Het kleine huis op de Prairie'. Dat was ook elke aflevering weer tranen met tuiten.....

Zelfs toen ik de afleveringen later nogmaals keek met dochter Kelly toen zij daar de leeftijd voor had, werden er menig traantjes weggepinkt. Weet je nog Kel? Zaten we naar elkaar te kijken wie het eerst natte ogen kreeg....

We lopen van het huis terug naar het museum.

Ook dat verrast me, er is zoveel bewaard gebleven uit het leven van de familie Ingalls Wilder.

Als je in Amerika een eigen postzegel krijgt dan ben je echt iemand hoor!

Eigen postzegel of niet, ik denk dat Laura nooit uit het oog heeft verloren waar het om draait in het leven. 

Ook over Mary, Carrie en Grace is veel bewaard gebleven. (zoon Charles overleed al na 9 maanden)

Deze quilt maakte Mary (die in werkelijkheid nooit trouwde) voor ze haar zicht verloor.

Laura had ook een goed zakelijk instinct. Helaas heeft ze het niet meer mogen meemaken dat er een televisie serie kwam over haar boeken.

Laura's naaimandje 

Niet alleen een getalenteerd schrijfster, ook een goede quilter.

Het patroon van het borduurwerk dat in haar woonkamer hangt.

In het museum loopt een dame rond die iedereen verwelkomt en vriendelijk alle vragen beantwoord. Joyce, de dame in kwestie weet heel veel te vertellen en deelt graag haar kennis. Ze verteld bovendien dat ze 87! jaar is en nog 4 dagen per week werkt..... Je vraagt je dan wel af, is het wel verstandig om met pensioen te willen? Het scheelt natuurlijk wel of je leuk werk hebt, dat is denk ik makkelijker vol te houden. Ik neem mijn petje voor haar af, 87 jaar en dan 4 dagen lang op de been zijn.....

Er was zoveel te zien, het was een feestje om alles te mogen bekijken, het was echt een 'trip down to memory lane'.

De eerst boeken werden niet zo heel goed verkocht, de omslag van de boeken waren dan ook niet zo uitnodigend, nadat Laura een andere illustrator in de arm had genomen ging de verkoop stukken beter.

Inderdaad een groot verschil, het ziet er een stuk gezelliger uit.

Wat mij betreft één van de hoogtepunten van deze reis het bezoek aan het huis en museum.

Op de weg terug naar huis stoppen we halverwege de middag om een hapje te eten in Lebanon bij TJ's Redneck Steakhouse. 

En zo komt er weer een eind aan een mooie vakantiedag.

Happy Travels!

Yvonne