Vakantie USA - dag 12 - Devil’s Den State Park

 We rijden vanmorgen zo'n 92 km naar het zuiden, naar Devil's Den State Park, 1000 hectare groot en gelegen in de Boston Mountains, het zuidwestelijke deel van de Ozarks. Het beschermt het grootste zandstenen spleetgebied in de Verenigde staten. Het is bezaaid met talloze zandsteengrotten, kliffen en ravijnen.

De bouw van het park begon in 1933, en werd gebouwd door jonge mannen die werkten voor het Civilian Conservation Corps (CCC) dat werd opgericht tijdens het presidentschap van Franklin D. Roosevelt om werkloze mannen in de Verenigde Staten van werk te voorzien.

Als gevolg van de verspreiding van het White Nose Syndrome, een schimmelinfectie bij vleermuizen zijn de grotten in het park sinds 16 april 2010 gesloten om de verspreiding van de schimmelinfectie te vertragen.

Voor we het park inrijden over de hwy 74, schrikken we ons een hoedje van een hert dat vlak voor de auto oversteekt. Gelukkig kon ik op tijd remmen, maar je hart zit ergens in je keel......

We beginnen bij het Visitor center, even een plattegrondje van het park halen, altijd makkelijk.

De bladeren lijken elke dag wat meer te verkleuren, het wordt steeds mooier.

We willen het Yellow Rock Trail lopen vandaag. Je moet kiezen, want er zijn zoveel trail, en deze lijkt ons wel mooi.

Het pad loopt al direct flink omhoog langs grote zandstenen rotsformaties. 

Het zijn echt gigantische rotsen, prachtig om te zien.

Na een tijdje wandelen komen we bij Yellow Rock uit, een grote uitstekende rots op de berg met mooi uitzicht.

Van Yellow Rock kijk je naar nog een uitstekende rots, wel een stuk kleiner dan Yellow Rock, ik loop er heen zodat Alex een foto kan maken. Je ziet me bijna niet meer staan.....

Als Alex inzoomt zie je het beter, op de rots achter me zit Gary, een pensionado uit California die naar de Ozarks is verhuisd voor de rust, hij loopt hier om de dag in het park om fit te blijven met zijn dwergpincher hondje.

We hebben weer even een leuk gesprek met elkaar over van alles en nog wat. We merken wel dat toeristen van buiten de Verenigde Staten niet vaak vakantie houden in de Ozarks, maar de mensen vinden het wel heel leuk dat we het doen, ze zijn trots op hun mooie stukje in de VS.

Het pad lijkt onder een omgevallen boom door te lopen, ik schrijf met nadruk 'lijkt', want niets blijkt minder waar. Op het begin leek het nog wel een beetje op een smal pad dat langs de ridge loopt. Maar als het steeds slechter begaanbaar wordt en we echt niet meer van een pad kunnen spreken zijn er twee opties......

Of dezelfde weg terug lopen of naar boven klimmen de ridge op. Alex loopt achter me en klimt al naar boven. Dan ik ook maar.....van boompje naar boompje om mezelf omhoog te hijsen zonder weer terug naar beneden te glijden.....ik ben bijna niet te zien.....

Boven gekomen lopen we over een smal pad terug tot we de Yellow Rock Trail weer zien. Het is een loop die we lopen met nog een afslag naar een uitzichtpunt, we besluiten die toch ook even te doen, nu we hier toch zijn.

Daarna lopen we weer terug naar de Loop en het laatste stuk dat weer naar beneden loopt. Het is inmiddels al middag en de temperatuur loopt op. Goed dat we vanmorgen al bijtijds op weg zijn gegaan en gelukkig hebben we genoeg water bij ons.

Het laatste stuk lopen we twee keer, nu naar beneden en dan heb je eigenlijk pas door hoeveel je omhoog gelopen bent op de heenweg. 

Het is een heerlijke wandeling, zo rustig onderweg, we zien wel een aantal andere wandelaars, maar veel minder dan normaal in andere parken.

Ook nog een grot, deze is niet dicht, we gaan er niet in, maar een paar kinderen die juist aankomen lopen er wel in, geen idee of ze er ver in naar binnen kunnen.....

We komen weer heelhuids beneden. De rugzak kan weer de auto in.

We rijden de mooie weg weer terug het park uit.

Op de heenweg had ik deze schuur al zien staan, nu even stoppen voor nog een foto. Het zijn echte juweeltjes die je langs de weg ziet staan overal, het heeft wel iets, niet afbreken maar gewoon laten vergaan, uiteindelijk stort het boeltje wel in. Het geeft ook weer een mooie schuilplaats voor allerlei dieren.

Over dieren gesproken.....de eekhoorns rennen hier met gevaar voor eigen leven over de weg voor de auto langs de hele tijd, daar zijn we inmiddels wel aan gewend. Maar deze is een stuk langzamer en als je die dan ziet oversteken..... Even de auto aan de kant gezet om hem of haar even een paar meter te helpen...

Je moet er toch niet aan denken om over zo'n mooi exemplaar heen te rijden, kijk toch eens wat een prachtig schild. Veilig aan de kant van de weg loopt het beestje veilig de berm in.

De route die de TomTom kiest gaat over onverharde wegen, blijkt dat hij ons een km of 10 verkeerd heeft gestuurd als we weer op een zelfde punt aankomen.....geeft niet, was een mooi ritje.

We rijden naar de Universiteitsstad Fayetteville, met 100.000 inwoners de tweede stad van Arkansas.

Volgens Ben, de eigenaar van onze Airbnb is Hugo een goed restaurant, we kunnen het bijna niet vinden, dan blijkt dat we te hoog zoeken...... het is ondergronds.

Leuke tent, de serveerster heeft Oostenrijkse roots en spreekt Duits, ik niet, maar Alex wel. Ik hou het wel bij Engels.... Het eten is inderdaad prima, niets mis mee en we hebben best trek na de wandeling.

We maken nog even een stop bij het Clinton House, waar Bill en Hillary in 1975 gingen wonen toen ze beiden les gaven aan de University of Arkansas in Fayetville.

Vandaag gesloten, maar leuk om even te bekijken, een oud huisje uit 1931, en behoorlijk gedateerd als je naar binnen gluurt.

We halen nog even wat boodschappen langs voor het ontbijt morgen en dan lekker terug naar onze Airbnb. Even in de relax modus.....

Happy Travels!

Yvonne