Vakantie USA - dag 10 - # 1000 - Crystal Bridges

 Het is een feit, het 1000e blog door mij geschreven staat online. Wie had dat ooit kunnen denken toen ik het eerste blogje schreef op 8 november 2009. Ik zelf niet in ieder geval, maar inmiddels is het schrijven van een blog bij me gaan horen. Zelf lezen we regelmatig dingen terug, kijken weer de foto's en lezen de verhalen van onze reizen, en het is een mooi naslagwerk. Er is zoveel gebeurd sinds 2009, het overlijden van mijn lieve moeder, het huwelijk van dochter Kelly met Cees, de geboorte van Rosa.....

Het bloggen heeft me ook veel mooie ontmoetingen en vriendschappen gegeven, sommige voor even, anderen blijvend, zoals dat nu eenmaal gaat. Alle blogjes over de leuke ontmoetingen met quilters, de uitstapjes, vakanties, te veel om op te noemen. 26 keer schreef ik reisverslagen over reizen naar Amerika. De andere vakanties heb ik niet geteld, maar dat waren er ook heel wat. Dan waren er nog de Bloggers Bee's een jaarlijks terugkerend feestje voor quilters, waar ook de quiltreizen weer uit voort zijn gekomen. Ook allemaal dankzij het blog.

Ach, het is te veel om op te noemen eigenlijk. Het aantal andere bloggers die ik heb zien komen en gaan zijn ook groot, er zijn er slechts enkelen die er nog steeds zijn vanuit de eerste jaren. De meesten haakten af met vast hele goede redenen. Vaak wel jammer, want ook ik vond en vind het leuk om blogs van anderen te lezen.

In ieder geval een welgemeend dank je wel aan jullie lezers. Ik heb het al vaker gezegd, de hoofdreden van mijn blog ligt bij het vastleggen van dingen voor mezelf als een soort dagboek. Dat anderen dat met plezier lezen is een bonus, jullie reacties zijn altijd zeer welkom en waardeer ik heel erg.

Goed, genoeg hierover, ik ga gewoon nog even verder tot ik er geen plezier meer in heb, en hoop dat dit nog heel lang duurt.

Alex vond dat 1000 blogjes taart verdiend. Wat een goed idee, dat is natuurlijk ook zo, helaas kan ik deze niet met jullie allemaal delen, maar in gedachten doe ik dat zeker!

Het eerste blog van 8 november 2009.

Zondag hier vandaag, de ochtend begint zonnig maar fris.  Vanuit de woonkamer zie ik tijdens het ontbijt de vele eekhoorns van de ene tak naar de andere springen, ze zijn zo snel dat, voor je de camera richt, ze al drie bomen verder zijn. Maar het blijft een grappig gezicht.

We rijden naar Bentonville, voor een stad van slechts ongeveer 57.000 inwoners heeft de stad een indrukwekkend aantal musea.

Via een mooie toeristische route rijden we naar het Crystal Bridges Museum of American Art.

Een indrukwekkend entree, ruim zoals alles hier.

Het is een heel bijzonder gebouw dat een kunstcollectie herbergt dat vijf eeuwen van de Amerikaanse geschiedenis bevat.

Als je de eerste zaal binnenloopt, zie je een grote wand vol met draadjes. Het lijkt eigenlijk nergens op, maar als je er dan een foto van maakt..... bijzonder hoe het dan opeens duidelijk wordt.

George Washington, de grondlegger van de Verenigde Staten en de eerste president van 1789 tot 1797 mag natuurlijk niet ontbreken.

Deze vond ik heel leuk, drie jongens, bessen etend, rokend en bij de tandarts, allemaal met open monden die ook echt een open gat in de schilderijen zijn.

Union refugees, Union vluchtelingen in de burgeroorlog, een schilderij uit 1865. Het zou ook nu geschilderd kunnen zijn, vluchtelingen, ze zullen er altijd zijn en blijven vrees ik.....

Een wand vol kleine werken met allemaal vogels, zo ontzettend mooi en kleurrijk.

Dit was net een foto, zo mooi geschilderd dat het net echt leek.

Ook weer zo'n meesterwerk, je ziet de oude planken, de kooltjes in het vuur gloeien, echt levensecht geschilderd.

Deze vind ik ook heel mooi, vooral als je de uitleg leest die erbij hoort, knap als je dat zo kunt maken.

Kunst uit de tijd van World War ll toen het land draaide op de inzet van de vrouwen omdat de mannen vochten in de oorlog.

Eén van mijn favoriete schilders mag niet ontbreken in een museum als dit natuurlijk.

Een prachtige collectie die buiten nog even verdergaat. Naast de kunst die buiten is te zien zijn er ook ruim 5 mijl aan wandelpaden op het terrein.

Maman, de bronzen de ruim negen meter hoge spin van Louise Bourgeois zagen we al in Bilbao, waar het voor het Guggenheim stond. En het stond een poosje geleden ook bij Voorlinde in Wassenaar. 

Mijn vriendin Greta schildert Happy Stones, ze heeft er een aantal gemaakt voor ons om mee te nemen en willekeurig ergens neer te leggen voor iemand om te vinden. Ik heb er al een paar neergelegd hier en daar deze reis en hier in het museumpark leg ik er ook een neer.

Een beetje in een hoekje op een muur.

Als we later weer terug lopen is de steen toch al gevonden.

Het is een prachtig bosrijk terrein om te wandelen, we lopen over het Crystal Bridges Trail naar een 'Overlook' waar je van boven uitzicht moet hebben op de bijzondere vorm van het museum.

Nou, als ik dan toch iets negatiefs zou moeten vinden dan is het deze 'Overlook'. Misschien was het museum ooit in een grijs verleden zichtbaar, maar nu zie je door de bomen bijna niets meer.

Dan maar een plaatje van internet geplukt.....

Overal liggen bruggetjes over de Town Branch Creek.

Het water is helder en er zwemmen honderden kleine visjes van zo'n 8 á 10 cm schat ik, telkens komt er een grote vis aanzwemmen die de kleine visjes aanvalt en er waarschijnlijk ook één of meerdere verschalkt. 

Ook weer zo'n bijzonder kunstwerk allemaal stalen ballen in een vijver, door de wind bewegen de ballen op het water en tikken tegen elkaar aan wat een muzikaal geluid geeft.

Via een ander pad lopen we naar het Frank Lloyd Wright house.

Voor het huis langs loopt ook weer een Nature Trail met een waterval.

Via het Tulip Tree Trail lopen we weer terug naar de parkeerplaats dat een stukje bij het museum vandaan ligt, geen vervelende wandeling.

Boomstammen vol paddenstoelen in het bos.

Bij de parkeerplaats staan een aantal van deze banken, de temperatuur is de afgelopen uren lekker opgelopen. We hebben een paar uur gelopen, dan is het heerlijk even relaxen in de zon.

Je zou zomaar weg kunnen doezelen..... maar de magen knorren inmiddels, we rijden naar het centrum van Bentonville voor een late lunch.

Alex geniet 's middags van de race van Max Verstappen, wereldkampioen voor de derde keer op rij, een geweldige prestatie!

Heerlijk rustige middag gehouden, dit blog is weer klaar, ik ga fijn wat steekjes zetten aan mijn ster terwijl we kijken naar afleveringen van 'In the heat of the night'. Al die oude series worden hier herhaald, zo leuk!

Happy Travels!

Yvonne