USA 2022 - dag 16 - Big Bend NP

 Donderdag vandaag voor ons, we bezoeken vandaag Big Bend NP op zo'n half uur rijden. Maar eerst stoppen we in 'Ghost town' Terlingua voor het ontbijt. Leuk tentje waar je heerlijk op het terras kunt zitten, gerund door een paar Mexicaanse dames.

Als we de afslag nemen naar Big Bend NP ziet Alex dit bord. En als hij roept; "Quilts" trap ik op de rem! 

Het ziet er een beetje verlaten uit, geen auto op de oprit, maar het bordje zegt dat ze open zijn.

Eenmaal binnen weet ik niet waar ik moet kijken, in eerste instantie denk ik dat ik in een soort kringloop ben beland. Maar toch is dat niet zo. Ergens in het midden van deze wanorde zit een oude dame met allemaal zakken om zich heen die ze aan het uitpakken is.

Allemaal quilts, lopers, kussens, tasjes en wat al niet meer dat is gemaakt door....ja, geen idee door wie eigenlijk. In één hoek stapels met lappen. Daar duik ik maar even in, je weet immers maar nooit.

Marguerite, de eigenaresse, is minstens ver in de 80, ik durfde het niet te vragen, maar het zou ook zo maar in de 90 kunnen zijn. En nog is ze enthousiast over de klandizie die de laatste tijd weer wat aantrekt. Natuurlijk mogen er wat lapjes mee naar huis, al was het alleen maar om deze dame een goede dag te bezorgen, want ik kan me niet voorstellen dat het hier erg druk wordt.

Na een gezellig gesprekje zeg ik dat ik nu toch echt verder moet, en verlaat met mijn aankopen de winkel, ik zou hier wel een dag kunnen doorbrengen en dan heb je nog niet alles gezien volgens mij.

Ons doel voor vandaag Santa Elena Canyon, op bijna 100 km rijden. Dat lijkt ver, maar 100 km is hier in sommige parken echt niet veel.

De Ranger is niet aanwezig bij de ingang en we rijden door het park in. We hebben al een National Park pass dus we hoeven niet meer te betalen om een park in te gaan.

Na een poosje slaan we van de doorgaande weg door het park af en rijden langs indrukwerkkende bergmassieven.

Het lijkt wel of hier sneeuw ligt, maar het is kalkzandsteen. Je ziet steeds weer andere kleuren en rotsen.

Ook hier en daar in de lagere delen, veel zand op de weg. Je kunt zien dat de weg op diverse delen pas is overstroomt.

Het blijft mooi om die eindeloze wegen, waar je je soms alleen op de wereld waant vast te leggen op een foto al is het nooit helemaal te vangen in een plaatje.

Na een poosje afdalen zien we de rivier weer liggen.

En aan het eind van de weg de parkeerplaats vanwaar je naar Sta Elena Canyon loopt.

Als we naar de rivier lopen, zijn er veel modderige stukken, goed kijken waar je loopt.

Het is de bedoeling dat we daar aan de overkant omhoog lopen en dan de Canyon in voor een paar mijl over de trail. Helaas, het heeft de laatste tijd nogal geregend en dit gebied is pas weer geopend. Voor hen die de trail willen lopen zit er niets anders op dan deze creek over te steken. Deze Italiaan probeert het maar zakt tot zijn borst weg in de modder en keert uiteindelijk maar weer terug.

Later zien we twee mannen wel de overkant bereiken,. Zij lopen sneller en zakken tot hun middel weg. Hoe langzamer je loopt, hoe verder je bij elke stap wegzakt in de modder.

Hoe jammer ook, we hadden heel graag de Canyon ingelopen, we blijven toch maar aan deze kant, we hebben geen schone droge kleding bij ons. 

We ontdekken wel iets anders, sporen van buffalo (bizon), in juli van dit jaar zijn de eerste gespot hier in het park, en kennelijk komen ze hier drinken.

Ook sporen van raccoon, die zijn altijd zo schattig, net kleine handjes. 

De Rio Grande ontspringt in Colorado en loopt via Mexico naar Texas waar hij tussen ciudad Juárez en El Paso de grensrivier vormt tussen Mexico en de USA om in het zuidoosten uit te monden in de Golf van Mexico na 3034 km.

Best indrukwekkend die 1500 ft (457 meter) hoge wanden van de Canyon, links Mexico en rechts de USA.

Een stukje verder bekijken we het nog eens van een afstandje.

Op de terugweg, eerst zo'n 60 km tot de afslag naar de hoofdweg, stoppen we diverse malen om een korte wandeling te maken en/of te genieten van een uitzichtpunt. 

Het is nog steeds zo'n 30 graden, maar hier op de open vlakte waait er wel een lekker briesje. Voldoende water drinken de hele dag. Gelukkig kunnen we goed tegen de warmte.

Een aantal weken voor we vertrokken, las ik op internet dat de campings in Big Bend NP waren gesloten. Er werden beren gespot op de campings die op de geur van eten afkwamen. Om de beren weer terug te laten keren naar hun natuurlijke omgeving werden de campings gesloten. Geen eten, betekent voor de beer geen reden om de campings te bezoeken. 

Wij zien op deze camping één RV staan. Bij elke kampeerplek een kast waar de etenswaren bearproof in moeten worden opgeborgen. Voor ons een prachtige plek om te picknicken. Heerlijk in de schaduw van deze boom.

Als we uitstappen bij Mule ears overlook (muilezel oren) zie de rotsen achter ons, komt er een enthousiaste dame aangelopen. 'Zal ik een foto van jullie maken?'.  Ze was zo aardig dat we niet wilden weigeren dus poseerden we maar.

Een cactus omringd door allemaal kleine paarse bloemetjes, zo mooi!

Nog niet in bloei helaas, maar wel mooi in de knop.

Na een korte wandeling rijden we weer verder. De weg gaat gestaag omhoog.

En voor je het weet ben je weer 14 mijl (22,4 km) hemelsbreed verwijderd van Sta Elena Canyon.

Ik zag ze al staan volop in de bermen toen we hier omhoog reden, maar je kunt niet overal stoppen. Hier staan de struiken ook, vol met gele belletjes. Het lijkt wel een beetje op de Fresia.

Geweldig toch om op zo'n weg te rijden door dit prachtige park, en het is hier zo rustig. Meer als een handjevol mensen zie je niet bij elkaar.  En dan die struik op de voorgrond.

Ook weer zo bijzonder met allemaal roze sliertjes er in. Ik heb al weer zo veel nieuwe plantensoorten gezien deze reis.

Op zo'n uitzichtpunt voel je je echt 'on top of the world'.

We verlaten het park voor vandaag aan het eind van de middag, tijd om weer wat benzine in de tank te doen. Bij die ene pomp die het stadje Lajitas heeft.

Even opfrissen en omkleden en dan gaan we een hapje eten in het Candelilla restaurant op het resort.

Wel zo fijn na een lange dag, heerlijk ontspannen op de patio met een geweldig uitzicht.

En het is altijd fijn om na het eten nog een stukje te wandelen. We lopen even naar de begraafplaats.

Hele bijzondere graven, meer boven dan ondergronds. Ik denk dat de grond te hard is om diep te graven.

Als de zon onder is gaan we nog even naar een plekje buiten het resort, waar het echt donker wordt zonder verlichting in de nabijheid. slechts de maan.

En dan verschijnen er steeds meer sterren aan de hemel.

Het lijkt een zwart vlak, maar er zijn echt duizenden sterren te zien.

Het was een welgevulde en prachtig mooie dag, ondanks dat we de Canyon niet in konden. Dat hoort ook bij het reizen, niet alles dat je plant gaat lukken. Geeft niets, we hebben genoten van dit verrassend mooie park en morgen mogen we nog een keer!

Happy travels!

Yvonne