Dinsdag, vertrekdag uit Bellevue, het is gisteravond laat toch nog gaan regenen, fijn geluid op het dak van de cabin. Als we om 7.30 na ons ontbijt zijn gepakt kunnen we vertrekken.
Er zijn ruim 100 wagons. En hard rijdt het niet.
Want we hebben besloten om een omweg te maken naar het noorden van Utah. Alleen voor vandaag want meer tijd is er niet.
Eindelijk een met reproductiestoffen, ik ben gelijk verliefd op de quilt die daar hangt. 2.25x2.25. Uiteraard hebben ze er kant en klare kits van met ruim voldoende stof. Meestal hou ik van een in Amerika gekochte kit zeker een derde aan stof over. 
Of ze ook stofjes hebben van Kim Diehl vraag ik; ja hoor een hele wand vol. Ik vertel over mijn ervaringen in Idaho waar niemand ooit van Kim Diehl heeft gehoord. Dat vindt de verkoopster een giller, Kim Diehl komt namelijk zelf uit Idaho. Zo zie je maar….. soms ben je bekender elders dan in je eigen staat.
Maar we hebben de hele dag de tijd voor de 382 km die we afleggen vandaag. Het is deels bewolkt en mistig het eerste stuk tot het begint te regenen.
En niet zo’n beetje ook….. een groot deel van de route vandaag gaat over de snelweg, omdat het ons anders de hele dag zou kosten onze bestemming te bereiken.
Maar wat ben ik blij dat we dit hebben besloten, want we stoppen in Brigham City bij Village Dry Goods.
Een snoepje van een quiltwinkel! Ik was hier al eens in 2014 toen ik met Terry, Shannon en Emily op roadtrip mocht langs quiltshops in noord Utah en zuid Idaho waar een vriendin van hen woont, Ronene, die we bezochten. Dat was zo ontzettend leuk! Ik denk er nog vaak aan terug.
En nu mag ik deze winkel weer bezoeken. Alleen het lokaal voor workshops al…..
Dat is toch geweldig zo’n ruimte.
En dan de winkel…..
Alex zegt dat ik de kit moet kopen als ik die zo mooi vind, maar ik heb thuis nog zoveel op de plank liggen. Eerst mijn voorraad maar eens opmaken. Ik heb toch al weer meer gekocht als ik had gepland deze reis.
Ik ben in ieder geval heel blij en vind wat stoffen voor mijn nieuwe project.
En dan komen we aan in Ogden, de reden voor deze grote omweg. Hier huist ‘Sheperd’s Bush’, de droom van iedereen die graag borduurt.
Ik heb mijn lijstje klaar als ik naar binnen ga. Ik ben echt wel wat gewend inmiddels, maar ik weet niet waar ik moet kijken.
Er is zoveel te zien! Werkelijk overal hangt, staat of ligt iets. En dan de patronen, ze zijn overal.
Het is maar goed dat ik mijn lijstje heb, sommige dingen gevonden, maar helaas niet alles. Zo zie je maar, ook in zo’n volle winkel is nog niet alles op borduurgebied te koop.
Maar er is genoeg, er zijn wel honderden patronen die ik zou willen meenemen. Maar ik heb thuis al een voorraad voor een jaar of 10 dus ik hou het bescheiden. Er gaat wel wat mooi linnen mee naar huis, voor mezelf en voor Jacqueline, wat een keuze! 
Na het eten rijden we naar Antelope Island State Park, met 109 vierkante kilometer is dit het grootste eiland in the Great Salt Lake. (Bijna twee keer zo groot als Ameland) Een dijk verbind het eiland met het vasteland.
Op het eiland leven verschillende dieren, mule deer, pronghorn antelope, coyotes etc. Maar de bekendste zijn toch wel de bison of buffalo.
In 1893 werden er 12 dieren op het eiland losgelaten en er leven er nu tussen de 500 en 700. Elk jaar in de herfst houdt men een ‘roundup’ om te kijken of de kudden gezond is en worden er dieren gevangen en verkocht om het ecosysteem op het eiland gezond te houden.
Je kunt dus niet om ze heen op het eiland, het leukste is het natuurlijk als ze vlak bij de weg staan zodat je ze goed kunt bekijken. Het zijn zulke mooie dieren.
De meeste gaan gewoon door waar ze mee bezig bent als je langs ze rijdt. Uitstappen met een bison in de buurt is niet aan te raden. Ze kunnen behoorlijk agressief zijn en halen wel 65 km per uur.
We rijden tot tweederde van het eiland, daar houdt de verharde weg op bij Fielding Garr Ranch. We bezochten de ranch al een aantal keer eerder, dus draaien we hier om en rijden de ruim 18 km lange weg over het eiland weer terug.
Op veilige afstand kan je er wel van genieten om ze te observeren, zo lopen ze altijd over dezelfde paadjes naar een andere plek.
Een zon die onder gaat als we terug rijden naar het hotel, weer een mooie dag geweest, veel kilometers gemaakt, maar dat vinden wij nooit erg.
Als we in het hotel aankomen zien we nog net hoe de zon de bergen van de Wasatch Range oranje kleurt.
We stoppen nog even bij Walmart voor water, maar er komt natuurlijk altijd wat bij als je de Walmart in gaat.
Ik zou er uren zoet kunnen brengen, maar ik hou het netjes. Ik vind het al geweldig van Alex dat hij er geen bezwaar tegen heeft om zo ver om te rijden voor een winkel, dan kan ik niet ook nog een halve dag lopen snuffelen.
Terry is precies zoals in haar filmpjes op Facebook. Heerlijk mens, vol humor.
We rijden naar ons hotel via het centrum van Ogden.
Even ingecheckt en op de 🛜 even een restaurant in de buurt gezocht.
Verder zie je ze overal op het eiland staan grazen.
Een volwassen mannetje kan wel 990 kg wegen, dit zijn geen kleine jongens!
De dag begon nat, maar eindigt weer prachtig. We boffen maar weer met het zonnetje.
Happy Travels!
Yvonne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten