de Stelvia pas

De ontbijtruimte in de basement is een gezellige ruimte, de lange tafel staat vol met heerlijkheden. Er blijken nog twee andere gasten te zijn, een jong Nederlands stel dat gisteren per fiets de Stelvia al heeft beklommen. Zij vinden het stoer dat we het met de auto gaan doen, want het is best een pittige rit vertellen ze, vooral door alle fietsers en motoren die tussen het overige verkeer laveren.

 Maar goed, eerst maar eens genieten van al het heerlijks dat voor ons staat uitgestald. We verbazen ons over hoe het mogelijk is dat men nog winst maakt bij dit bedrijf, een overnachting kost hier zo weinig en dan ook nog zo'n ontbijt!

De bewolking trekt al weer weg uit de bergen als we op pad gaan, we rijden eerst naar beneden naar het stadje Birmio.

En dan zien we als snel de borden staan; Stelvio pas. De Stelvio is een van de hoogste geasfalteerde wegen in de Alpen en vooral bekend vanwege de wieleretappes uit de Giro de 'Italia.

We lazen al dat het een uitdagende smalle weg is met 46 haarspeldbochten en een weergaloos uitzicht op de Alpen.

De weg omhoog stelt alvast niet teleur, op een wat vlakker stuk staan de koeien ons aan te kijken. Al die drukte op hun berg.....

Boven aangekomen de auto geparkeerd en als je dan een paar meter loopt, zie je dit!

We zijn via de andere kant omhoog gekomen en dit zijn dan dus die beroemde haarspeldbochten, die moeten we straks nemen naar beneden.

Maar eerst maar even genieten van een drankje op een zonnig terras, we zien dat we nog hoger kunnen dan de 2758 meter, maar dan wel te voet.

We lopen even langs de winkeltjes en knuffelen met deze lieverd.

En dan gaan we ervoor, het pad is steil, maar goed begaanbaar, Alex sprint als gewoonlijk vooruit en ik volg, slowly but steady....

Halverwege even genieten van het uitzicht.

En even op adem komen natuurlijk....

En dan het laatste stukje omhoog.

Deze berg heeft in de eerste Wereldoorlog een rol gespeeld. Er vonden zware gevechten plaats tussen het Italiaanse en Oostenrijkse leger. Vanaf 1918 zijn beide zijden van de pas Italiaans grondgebied.

En er zijn diverse hotels en restaurant want er wordt hier de hele zomer geskied. De pas gaat eind september of begin oktober dicht, afhankelijk van het weer. We hebben dus heel veel geluk dat het op 1 oktober als wij er zijn nog zo heerlijk is hier.

En ja, dat uitzicht dat is geweldig natuurlijk. 

Eenmaal weer beneden blijkt het al weer lunchtijd te zijn en gaan we voor een hotdog met alles erop en eraan, zuurkool, uien, etc.

Een joekel van een ding.

Er vliegen hier veel Alpenkauwen rond, ik vind ze een beetje op een zwarte duif lijken met hun kleine kopjes. Deze spot een stuk worst op de grond en komt deze bij ons aan tafel opeten.

Ook als Alpenkauw heb je wel eens behoefte aan gezelschap tijdens de maaltijd.

Ik rijdt altijd in de bergen, omdat ik het heerlijk vind al die bochten, maar ook omdat ik doodsangst uitsta als ik op de passagiersstoel zit. Ik heb een enorme hoogtevrees als ik geen controle heb. (je zou me dus ook gewoon een control freak kunnen noemen)  Alex laat zich gelukkig graag rijden en geniet van het uitzicht, maar nu wil hij toch zelf graag de berg af rijden. 

Het heeft me wat overwinning gekost, maar ik heb het gedaan, plaatsnemen op de passagiersstoel, doodeng, zeker het eerste stuk en als je dan een bus tegenkomt in de bocht....... Gek natuurlijk, want als ik zelf achter het stuur zit, heb ik nergens last van.....wat werkt het menselijke brein toch raar af en toe.

Maar goed, het was een prachtige en spectaculaire rit naar beneden, met motoren en fietsen onderweg en bij elke haarspeld bocht weer  even dat moment waarop je dus niet ziet of er iets aankomt aan de andere kant van de bocht....

Als overwinning op mezelf, Alex ook weer naar boven gereden. 

En toen de afdaling zelf weer gereden, voor Alex ook relaxter denk ik. Ik zit toch als een soort gespannen, lip bijtend, zuchtend figuur naast hem.....

Eenmaal terug in Oga is het nog heerlijk even genieten van de laatste namiddagzon.

En het restaurant heeft gelukkig vanavond ook veel meer gasten, wel zo gezellig en fijn voor de eigenaar. We eten weer heerlijk en gaan weer met een voldaan gevoel naar bed na een prachtige dag in de bergen.

Happy travels!

Yvonne