USA 2018 - Terrebonne

We verlaten Chemult weer na 3 nachten en zetten onze reis voort in noordelijke richting. We zouden de 97, de weg waaraan ook Chemult ligt kunnen volgen naar het noorden en bijna in één rechte lijn naar de volgende bestemming rijden maar dat vinden we zo saai. Dus zoeken we een mooie alternatieve route. We rijden eerst in westelijke richting langs Odell Lake.

Een mooie rit over deWillamette pas door eindeloze bossen met naaldbomen tot we in het plaatsje Oakridge aankomen, tijd voor een bakkie koffie in de plaatselijke bakkerij met iets lekkers uiteraard.

 We boffen, op de route die we rijden komen we langs een mooie 'covered bridge'. Altijd juweeltjes van bouwwerken, daar kan je gewoon niet zomaar aan voorbij rijden toch?

 De N Fork of the Willamette river stroomt er onderdoor, kraakhelder water.

De route die we van hieruit willen rijden gaat door Waldo Lake - en Three Sisters Wilderness. 

58 mijl, 93 km niets anders dan bomen, bos en het riviertje langs de weg.

We zien aan het begin van de weg wel een bordje staan over een wegafsluiting ergens maar we komen onderweg steeds borden tegen die ons wijzen naar de 126 waar we naar toe moeten dus we maken ons daarover geen zorgen...... 

 De hele route is verhard maar hier en daar bar slecht, grote gaten in het wegdek die je maar beter kunt omzeilen maar we genieten van de rust, en de mooie route. Bijna aan het eind van de weg rijden we langs een stuwmeer. We stoppen even en gaan dan weer verder voor de laatste paar mijl......

 Mooi niet..........dat kleine bordje betekende dus echt dat je na bijna 90 km een wegafsluiting tegenkomt.....en wat voor een. Daar is geen doorkomen aan. Ik denk dat we in Nederland inmiddels al vele malen zouden zijn gewaarschuwd voor de afsluiting en de weg waar we op af reden zou zeker ook zijn afgeplakt om aan te geven dat deze niet te bereiken is....maar dit is Amerika....daar werkt het ander.
Er zit niets anders op dan het hele stuk terug te rijden. Eerst naar Oakridge en dan bijna weer terug naar Chemult. Ongeveer 108 mijl maal 2 dat is ruim 340 km. Ja, de afstanden hier zijn echt niet te vergelijken met die in Nederland..... we lachen er maar om. We hebben een mooie rit gehad, en als we daarna de saaiere 97 richting het noorden rijden zijn we in een paar uur op de bestemming.
Bovendien hebben we dit ook weer eens meegemaakt, een wegafsluiting door een aardverschuiving.

 Het laatste stuk op weg naar de ranch waar we de komende 4 nachten zullen verblijven gaat over een 7 km lange onverharde weg. Aan het eind van de weg ligt Alpaca Country Estates. Een prima verblijf voor de komende dagen.

 Overal waar je kijkt om je heen groene weiden met Alpaca's, het zijn er ruim 1000. De moeders met jongen worden aan het eind van de middag naar binnen gebracht waar ze de nacht door brengen.
 De dieren weten precies waar ze heen moeten, op naar de warme stal.

 Het is een heel rustgevende plek om te zijn, we genieten van het uitzicht vanaf onze veranda.
We hebben hier geen internet bereik, iets waar we normaal toch een beetje onrustig van worden.....Alex wil de voetbal volgen.....ik wil mijn blog bijhouden......maar gek genoeg doet dat er hier niet toe. Het is hier zo vredig en rustig........we genieten!

De volgende ochtend worden we wakker met dit uitzicht....links de berg 'Broken Top' en daanaast de Three Sisters, North, Middle and South Sister ook wel Faith, Hope en Charity genaamd, en meer dan 3000 m hoog.

 Op de voorgrond een heel ander uitzicht. De ranch wordt geleid door manager Jorge en een aantal medewerkers en de mannen zijn bezig met het fokprogramma. Het is tijd dat de vrouwtjes gedekt worden en dat is heel bijzonder om te zien. Alpaca's maken er echt werk van! Het is een waar liefdesspel dat we aanschouwen vanaf onze veranda. Later leren we dat dit meestal zo''n 45-60 minuten duurt. De draagtijd van een Alpaca is 11 en een halve maand.
Grappig, we wisten eigenlijk niets van Alpaca's, voor mij waren het allemaal lama's maar er zijn wel degelijk verschillen. Zo hebben Alpaca's spitsere oren en een heel andere vacht en is hun karakter veel zachtaardiger dan die van lama's.

 De volgende ochtend worden we verwend met een heerlijk ontbijt in de keuken bij Art en Nancy de eigenaren van de ranch.

 Daarna is het wel weer eens tijd na de lange autorit van gisteren om wat te bewegen. We rijden naar het dichtbij gelegen Smith Rock State Park.

 We moeten eerst een stuk steil omlaag lopen naar de rivier. Vandaar zijn er een aantal wandelingen te maken. Alex wil natuurlijk de zwaarste doen, over de rotsen heen. Ik heb me laten voorlichten door de ranger en besluit deze zware wandeling niet te doen dus Alex gaat alleen op weg. Ik kan hem het eerste stuk volgen. Ik zie hem lopen in de gleuf onder de donker rand in de rotswand......

 Nauwelijks zichtbaar met het blote oog maar de camera kan gelukkig inzoomen.

 Ik blijf kijken tot ik Alex om de bocht zie verdwijnen en begin dan aan mijn wandeling langs de rivier en om de grote rotspartijen heen. Een wandeling van zo'n 6 km.

 Het is een prachtige wandeling met slechts bescheiden stukjes omhoog en omlaag langs de rivier. Ik loop er net aan te denken of ik nog eens een slang tegen zal komen als ik dit mooie exemplaar zie zitten op het pad.....geheel ongevaarlijk maar wel mooi van kleur.

 Ik geniet van alles wat er groeit en bloeit onderweg en als ik bijna rond ben zie ik Alex aan komen lopen. Hij is onder de bolvormige rots op de achtergrond weer naar beneden gekomen. Het was een pittige wandeling maar hij heeft genoten. Samen lopen we het pad langs de rivier weer terug.

 Klimmers vanuit de hele wereld weten Smith Rock State Park te vinden. Met zijn bijna loodrechte wanden is het een paradijs voor klimmers. We zien ze op diverse plekken klimmen zoals op deze rotswand op de foto hieronder.Ik heb een zwart pijltje gezet bij het richeltje waar we een paar mensen op zien staan......

 Op nderstaande foto is het beter te zien maar zelfs dan zijn ze nog piepklein, het geeft aan hoe hoog de rotswanden zijn.

 Het laatste stukje gaat weer steil omhoog uit de canyon, dat is even afzien......
We stellen de tomtom in op de kortste route naar Sisters en we rijden over allerlei achteraf weggetjes naar het mooie stadje.

 Over een paar weken is de jaarlijkse Quiltshow in Sisters, de hele stad hangt dan vol met quilts. Nu al hangen ze in bijna alle winkels maar op 14 juli hangen ook de straten vol. honderden vrijwilligers zijn dan een dag bezig om alles op te hangen. In de hele stad zie je nu al deze vlaggen.
Natuurlijk zijn we hier ook voor de bekende quiltwinkel Stitching Post.

 Prachtige winkel met ruime sortering.  Het hele stadje is een grote toeristische attractie en is geheel gebouwd in western stijl.

 Leuke winkeltjes met de mooiste houten meubels, cowboy laarzen, antiek.....en prachtige muurschilderingen overal, natuurlijk veel met quilts want deze stad ademt quilts!

 We eindigen de dag in de plaatselijke Saloon, een historisch gebouw waar het interieur al een tijdje mee gaat. We eten er een heerlijk maal voor we weer terug rijden naar de ranch.

Als de zon ondergaat en de Alpaca's zich ook neer vleien op het gras voor de nacht kunnen we weer terugkijken op een mooie dag.

Happy Travels!

Yvonne