USA 2018 - Terrebonne - Portland

We zijn onderweg naar een State Park in de buurt voor een wandeling. In de TomTom voeren we het adres in en kiezen voor de kortste route. Denk niet dat dit ook sneller is maar het voert je wel over de leuke weggetjes, achterafstraatjes en buurtjes. Zo volgen we al een aantal afslagen dit bord. De Estate Sale ligt op onze route. We hebben de hele dag de tijd dus de auto geparkeerd en eens even kijken wat daar te doen is.

We lopen het erf op van een leuk huis met enkele bijgebouwen en schuren. De hele inboedel wordt verkocht door een bedrijf dat dit soort verkopen doet voor een familie.
Aan de spullen en kleding die wordt verkocht denken we dat hier een dame alleen woonde.
Eigenlijk een beetje bizar om zo bij iemand's huis door de spullen van iemand te gaan. Kleding, sieraden, een make-up tasje met alles er nog in......Het voelt een beetje als het aantasten van iemands privacy...

Het geeft me weer het gevoel dat ik voor ik te oud nodig moet opruimen en weg doen....!
Vond dit boek voor 50 ct en heb het natuurlijk gekocht. Later zag ik de envelop met malletjes die in het boek is geplakt en wat de maakster er heeft opgeschreven.

Daarna doorgereden naar het park om de wandeling te maken, het bord beloofd weer dat er rattle snakes aanwezig zijn....wie weet hebben we dit keer geluk en zien er eentje.

Mooie wandeling naar beneden de canyon in naar een mooie waterval en meer puffend en hijgend omhoog, maar geen slang gezien.
We rijden met een grote boog terug, via het plaatsje Prineville waar de jaarlijkse fair en rodeo gaande is. Het hele stadje is uitgelopen voor de festiviteiten. In het park zijn optredens van dansgroepen en er zijn allerlei kraampjes waar van alles wordt verkocht.

We blijven even staan kijken als er wordt stil gestaan bij de veteranen. Dat kunnen de Amerikanen als de beste met mooie bewoordingen. Een veteraan staat zelfs op uit zijn rolstoel om te salueren onder luid applaus. Daarna wordt het lied God Bless the USA wordt gezongen. Kippenvel momentje....en okay....ik beken...er wordt ook een traantje weggepinkt......
Mooi om zulke momenten weer mee te maken tijdens onze reis.
We hebben intussen trek gekregen, het ontbijt ligt al even achter ons dus wordt het zoals zo vaak tijdens de vakantie een late lunch of een vroeg diner.
We moeten even wachten want het is razend druk maar dan krijgen we ook een hamburger om je vingers bij af te likken zo lekker. Alex is doel op hamburgers. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo'n fan, vooral niet die kleffe dingen van een bekende keten met de M maar deze kan ik wel waarderen.

Op de terugweg nog even gestopt bij een garage-sale, het blijft toch leuk om even te snuffelen.

En dan gaat de zon alweer onder achter de bergen en krijgen even later de jonge Alpaca's hun laatste flesje van de dag.

Vijf zijn het er vandaag dus we hebben Nancy weer even geholpen. Ze maakt zulke lange dagen in deze drukke tijd, ik snap niet waar ze de energie vandaan haalt. 

Nancy probeert een pasgeborene aan te leggen bij de moeder. Soms moeten ze daar even bij geholpen worden. Omdat het niet goed lukt en Nancy niet weet of ze wel drinkt bij de moeder gaat er toch voor de zekerheid een flesje in. De moeder houdt alles nauwlettend in de gaten.

De volgende morgen zitten onze 4 dagen op de ranch er al weer op. We genieten voor de laatste keer van Arts heerlijke ontbijt en de gezelligheid aan tafel. De leuke gesprekken met Art en Nancy en de andere gasten. En dan is het tijd om afscheid te nemen van deze twee lieve mensen.
We zijn beiden inmiddels groot fan van Alpaca's en we begrijpen maar al te goed wat hen drijft. Alpaca's zijn verslavend. Nancy verwend me met een leuke Alpaca tegel en wat leesvoer over Alpaca's. Super!

Een laatste groet, en een laatste blik op de ranch en daar gaan we weer.......op naar een nieuw avontuur.

De route gaat weer door de eindeloze bossen van Oregon, zo'n 100 km bergje op en bergje af.
Onderweg even een sanitaire stop gemaakt op een parkeerplaats. Dat is hier zo fijn dat je overal openbare toiletten hebt die ook nog eens goed worden onderhouden. Op deze parkeerplaats staat zelfs een groot bord: Gratis koffie!
Vrijwilligers zamelen geld in voor veteranen. De koffie is gratis maar een donatie wordt op prijs gesteld.

Terwijl we onze koffie drinken ontmoeten we Darryl Root, hij rijdt met zijn fiets en hond dwars door Amerika van de kust van Oregon naar New York om geld in te zamelen voor dieren van daklozen zodat deze naar een dierenarts kunnen indien nodig. Mooi initiatief en een hele reis die hij nog voor de boeg heeft. Uiteraard kunnen we niet verder zonder aan beide doelen een donatie te doen.
Het landschap veranderd, we rijden langs grote boerderijen, weiden vol koeien en vervolgens door Golden Valley, Wijngaarden, fruitbomen....vruchtbare grond hier.

En dan komen we aan in heb plaatsje Newburg voor een wel heel bijzondere ontmoeting.
Een aantal jaar geleden stuurde ik een mail naar 'onze' Sipkje van de Bee. Ik kreeg een mail terug van een andere Sipkje. Ze schreef dat de mail die ik stuurde waarschijnlijk niet voor haar bedoeld was.
UIteindlijk bleek dat beide Sipkjes hetzelfde Gmail adres hadden. Beiden maakten een nieuw adres aan maar Sipkje uit Oregon en ik bleven contact houden. Ze is Nederlandse van origine, haar ouders emigreerden naar Canada en ze heeft al ruim 60 jaar een penvriendin in Nederland. De dochter van vrienden van haar ouders, en die dame woont in de zelfde gemeente als wij.
Het leven zit soms vol verrassingen, ik blijf het zeggen. En nu we toch in de buurt waren moesten we natuurlijk dat kopje koffie gaan drinken waar Sipkje me al vaak voor had uitgenodigd. Als je ooit in de buurt bent....... En vandaag was het zo ver.
We kwamen aan en werden direct getrakteerd op een heerlijke lunch en zo mogelijk nog heerlijker toetje.

Zo leuk om elkaar nu eens in het echt ontmoet en gesproken te hebben! Sipkje en David, bedankt voor jullie gastvrijheid!
Het was nu nog maar een klein stukje rijden naar onze volgende bestemming, Portland. De vorige keer dat we hier waren haalden we hier onze camper op maar zagen we niet veel  van de stad toen we er slechts doorheen reden. Tijd voor een nadere kennismaking dus.

We hebben hier ook weer internet, Alex kan weer even wat voetbalfragmenten kijken en ik kan de foto's weer uploaden.
We horen dat Rosa over is naar groep 4. Supertrots zijn we natuurlijk en benieuwd naar haar rapport.
Deze week had ze een heuse fotoshoot van de dansschool! Wat wordt ze toch groot, ik kan niet wachten tot ze me er volgende week alles over  verteld!

Happy Dancing!

Yvonne