USA 2018 - Lassen Vulcanic National Park.

Met Redding als uitvalsbasis is het een goed uur rijden naar Lassen Vulcanic National Park. of zoals de oorspronkelijke bewoners, de Native Americans het nomen: Kohm Yah-mah-nee, oftewel de besneeuwde berg. De weg naar het park is al prachtig om te rijden, de weg stijgt de hele tijd omhoog en we zien langs de weg steeds bordjes die aangeven op hoeveel feet hoogte we ons bevinden.

 Als we eenmaal in het park zijn bezoeken we eerst het bezoekerscentrum. Altijd handig om even te checken wat de condities van de wandelpaden zijn en wat de weersverwachting is.
De eerste wandeling die we maken begint bij het bezoekerscentrum, we volgen een beekje met kraakhelder smeltwater dat eindigt in Manzanita Lake.

 Een eekhoorn rent voor ons uit en klimt snel de boom in, vanaf een tak durft het beestje wel commentaar te leveren, luid piepend. Ik piep terug en zo gaat het een tijdje over en weer. Laten we het er maar op houden dat ik een goed gesprek met een eekhoorn heb gehad vandaag!

 Het is een prachtige dag, hier in het park is het een stuk minder heet als in Redding waar de temperatuur oploopt richting de 40 graden. Hier is het zo'n 15 graden koeler. Het Manzanita Lake is kraakhelder, we zien de vissen zwemmen, jonge eendjes op het meer en een paar vissers die hun hengel uitgooien. En we vinden de groot, groter, grootste dennenappels.  Af en toe steken we een klein beekje over. Er loopt water van alle kanten het meer in maar er ook weer uit.

 En wat hebben we een geluk! Als we verder rijden door het park zien we op één van de groene grazige weiden naast de weg een beer die zich te goed doet aan het malse lange gras.
Het is een zwarte beer, ook al kunnen die ook bruin zijn en zelfs bijna blond. Schitterende beesten!
We rijden weer verder en de weg klimt nog steeds richting de top van Lassen Peak.

 Niet helemaal tot op de top, het laatste stuk kan te voet worden afgelegd. Dat is ons iets te gortig, dat laten we graag aan anderen over maar even genieten van de grote hoeveelheid sneeuw de er nog ligt is ook leuk.

 Lake Helen is prachtig blauw terwijl een ander meer dat we tegenkomen weer meer groen van kleur is. En deze hete modderbrij is niet alleen een vies kleurtje grauw grijs, het stinkt bovendien ontzettend naar de zwavel. Wel heel bijzonder hoe het kookt van de hitte vanuit de aarde.

 De aardkost is hier erg dun, er mag dan ook niet over worden gelopen. We zien overal uit gaten stoom komen en er borrelt een hoop.....
Het was maar een kort wandelingetje in dit vulkanisch gebied. Er is een groot gebied waar men over houten vlonders langs de geisers, hete bronnen en modderbaden kan lopen maar die is het hele seizoen dicht voor renovatie. Dat moet ook gebeuren natuurlijk, niets aan te doen.
We maken nog een derde wandeling langs Kings Creek. Het eerste deel loopt langs prachtige groene weiden waar Kings Creek zich doorheen slingert.

 Daarna loopt het verder door het bos en loopt het pad eerst een stukje omhoog om daarna steil naar beneden te lopen. Regelmatig steken we de beek weer over, soms door op een paar stenen te stappen of over een boomstam dat als bruggetje dient.

 Het uitzicht is geweldig, maar het pad is hier en daar zo steil en vol stenen dat je goed moet oppassen dat je niet gaat glijden. Gelukkig blijven we dit keer op de been en bereiken we de Kings Creek waterval.

 De terugweg gaat via een ander route en is nog mooier. Als een wit lint komt het water de berg af storten naast het pad waarop we weer omhoog lopen. De Indian paintbrush bloeit weer mooi op deze hoogte.

 We moeten helemaal naar boven, het pad wordt steeds steiler en smaller maar wat is het mooi als je even uitpuft en je omdraait om naar beneden te kijken. Wat een prachtige wandeling, we beseffen maar weer eens heel goed vandaag wat een bofkonten we zijn dat we hier mogen lopen.

 Nog één laatste keer achterom kijken naar het mooie plaatje en dan lopen we weer terug door het bos en de weiden naar de parkeerplaats. In het bezoekerscentrum kijken we nog even naar een film over het park en zijn vier soorten vulkanen en het ontstaan er van. Van de grote uitbarstingen in 1915 en 1916 zijn foto's en zelfs filmopnames gemaakt, heel bijzonder.

Omdat we drie wandelingen gemaakt hebben in het park krijgen we beiden een bandana. Een actie om de bezoekers uit de auto en aan het wandelen te krijgen. Goede zaak, je ziet zoveel meer als je de auto uitkomt!
Happy stitching, de kreet waar ik mijn blogjes altijd mee eindig, is eigenlijk niet zo van toepassing momenteel. Ik heb de laatste dagen 3 blaadjes geappliqueerd, dat is alles... Ik eindig dus maar met:

Happy trails!

Yvonne

PS ik geniet erg van jullie reacties op onze reisavonturen. Ik heb steeds de neiging om te 'liken' maar dag gaat helaas niet op een blog. Maar weet dat ik het wel heel leuk vind hoe jullie meegenieten van onze belevenissen!