Wat was het geweldig!

Inmiddels weer thuis maar geestelijk nog niet helemaal 'geland'. Mijn gedachten dwalen nog vaak terug naar de fantastische dagen die ik heb gehad.
Zaterdagavond waren we nog maar net terug van Cabin Fever of we mochten al weer naar het volgende evenment. Er was een Bullfight wedstrijd ten bate van kinderen met Diabetes type l in de Rodeo Arena in Spanish Fork. Val ik weer even met mijn neus in de boter dat ik dat nog even kan meemaken!
Het begint heel Amerikaans met het eren van de mannen en vrouwen die vechten voor onze vrijheid. Dat weten ze hier altijd mooi te verwoorden. Uiteraard gevolgd door 'the Star Spangled Banner'.

 Alle deelnemers van de Bull fight komen vergezeld door een kind met diabetes de arena in. Ik kan het mis hebben maar het lijkt wel of daar wel heel veel jonge kinderen vanaf een jaar of zes al diabetes type l hebben.
En dan begint het Bull fighting wat overigens helemaal niets te maken heeft met de wrede en bloederige Spaanse variant. Hier is het de bedoeling dat de Bull fighters gedurende 70 seconden de stier probeert de ontwijken, door snelle bewegingen, sprongen, en het gebruik van een ton. (waar overigens de Rodeo clown in zit) Het is vermakelijk en spectaculair maar ook spannend want het is natuurlijk niet zonder gevaar maar verder als het 'uitdagen' van de stier om 'aan te vallen' gaat het niet.

Als de 70 seconden erop zitten of de Bull fighter al eerder zijn hoed in de ring heeft gegooid stopt het 'gevecht' en is het de bedoeling dat de stier door het geopende hek de arena verlaat. Soms heeft die daar helemaal geen zin in en wordt dan een handje geholpen.

 Tussen de onderdelen door worden we vermaakt door Rodeo Clowns en eten we hot dogs.

Deze foto van Opa Stuart en kleinzoon Hatch vind ik zo leuk! 

Als de winnaar bekend wordt gemaakt en die een gat in de lucht springt als hij hoort dat hij $ 6000 dollar heeft gewonnen wordt hij door zijn collega's even gejonast.
Wil je zien hoe het Bull fighten echt in zijn werk gaat? klik dan even op: filmpje

 De laatse dag 'at the White House'.

 We waren allemaal best moe van de afgelopen dagen. Shannon & Stuart natuurlijk van het harde werken want het is een organisatie hoor om 40 dames drie maal per dag te voorzien van een uitgebreide maaltijd en tussendoor ook nog van alles te organiseren. En ik was door alle indrukken en de toch korte nachten ( ik wilde immers niets missen) ook best wel toe aan een goede nachtrust. Dus sliepen we weer eens lekker uit tot 8 uur ( ja.....dat is echt uitslapen voor mij!) Toen ik uit de badkamer kwam rook ik het al....Stuart maakte mijn lievelingsontbijt. Stevig, dat wel maar daar kan ik dan ook tot het avondeten op teren hoor! Het was smullen!
Koffers gepakt en veel gepast en gemeten.... het ging allemaal maar net, alleen de föhn kon niet meer mee maar dat komt de volgende keer wel. Het was dan ook wel weer een hele uitdragerij dat mee terug moest naar huis.
Afscheid nemen is nooit leuk maar we zien elkaar weer volgend jaar mei dus hebben we weer iets om naar uit te kijken!

 Een laatste blik op de door mij zo geliefde bergen en dan wordt het al snel donker. Door de piloot worden we er op attent gemaakt dat we de eclips kunnen zien vanuit de rechterzijde van het vliegtuig. Ik zit toevallig rechts bij het raam en geniet van het schouwspel.

 Ik weet nu waarom de Amerikanen dit 'Blood moon' noemen.
De volgende dag naderen we de Nederlandse kust en kan ik nogmaals mijn geluk niet op. Ik herken mijn dorp onmiddelijk vanuit de lucht.

 En zelfs ons huis kan ik zien liggen vanuit de lucht. Wat een aangename manier van 'thuis' komen!
Ja....en dan moeten de koffers worden uitgepakt.....als je alles zo bij elkaar ziet liggen dan is het wel een bijna schandalige collectie natuurlijk. Sommige dingen gemaakt, gewonnen of gekregen op Cabin Fever. Een verjaarscadeautje van Shannon, en ook zelf gekochte lapjes. Ik kom de winter wel door met alle ideeën die momenteel in mijn hoofd zitten!

Bovenstaande leuke 'alles past erin' manden waren bij JoAnn te koop en ik kon er geen weerstand aan bieden.....die gingen dus ook mee in de koffer. Eén voor dochterlief die zondag al weer 34 jaar werd (en waar deze ontaarde moeder dus niet was) en een voor mezelf. Onderstaande cadeautjes maakte ik al voor vertrek. De rechter voor Shannon en de linker ook voor mijn dochter die altijd aan het haken en breien is. 

En dan heb ik nog niet eens de overige cadeautjes laten zien voor  schoonzoon, Alex en Rosa.....en de kleding die ik kocht...... Jullie begrijpen.....er kon geen extra klosje garen meer bij in de koffers of rugzak die ik bij me had.

Ik ga de komende tijd nog even heerlijk nagenieten van alles. In mijn volgende blogje maak ik de winnaar van de 'give-away' bekend!

Happy Stitching!