USA here I come.......

Altijd een bijzonder moment om weer te mogen vertrekken richting Amerika.....ja, echt....zelfs al je zo vaak mag gaan als ik. De reis op zich vind ik al heerlijk, ook al is het een zit van 11 uur. Na alle regen van de afgelopen week was het vrijdag eindelijk weer eens helder en zonnig toen ik ons landje verliet.

 Boven zee was het bewolkt maar eenmaal boven Groenland was het genieten. En ook Canada was goed zichtbaar. Het lijkt net een camouflagedeken maar het zijn duizenden meren in het landschap.

 We vlogen de grens over en over de staat Montana, ruig en dunbevolkt en daarna over Wyoming en  over Yellowstone National Park met zijn besneeuwde bergtoppen.

 Vanuit de lucht zag ik dat Yellowstone over ging in Teton National Park en kwam de Teton Range in zicht. Daarna kwam de staat Idaho met langgerekte dalen tussen de bergen.

En dan....is daar Utah en doemt the Great Salt Lake op onder ons en uiteindelijk Salt Lake City, eindbestemming van deze vlucht!

 De afhandeling bij de douane gaat snel en als ik mijn koffer heb en naar buiten loopt komen Shannon en Stuart net aangereden. Voor ik het weet zijn zowel de koffers als ik ingeladen in de truck en zijn we onderweg naar "This is the place heritage park".
Brigham Young was een Mormoons leider die met een groep pioniers naar het westen was getrokken nadat ze uit Nauvoo, Illinois waren verdreven.Toen de groep op 24 juli 1847 hier aankwamen sprak Young de woorden 'This is the place'. Zijn volgelingen geloofden dat hij een visioen had gehad kort nadat ze Nauvoo hadden verlaten en dat hij hen zou brengen naar een plaats waar ze 'de woestijn zouden laten bloeien als een roos'.

 Het park dat nu op die plek is gebouwd ter nagedachtenis hieraan herbergt veel van de geschiedenis van die eerste jaren van de pioniers.Oude gebouwen worden hier naar toe verplaatst of er worden replica's van gemaakt.

 Dit is een origineel oudje, John Gardiner's cabin uit Pleasant Grove (1864). Nu is de vallei volgebouwd, de verstedelijking is enorm rondom Salt Lake City maar je  krijgt nog  wel een idee hoe het uitzicht geweest moet zijn in 1847.

 Een Quiltmuseum in een ziekenhuis dat betekent quilts op bed en op de bovenverdieping heel veel antieke quilts om te bewonderen.

 Deze quilt was zowel luguber als bijzonder. Het schijnt dat men eekhoorns at in de tijd. De pas  13 jarige Annie Scolt maakte een quilt met de huiden van de beestjes. Voor de achterkant gebruikte ze hertenleer.

 Deze Rose of Sharon quilt heet: "Honey, I shrunk the quilt!"  

 De wollen vulling is behoorlijk gekrompen.....ik denk dat er destijds iemand erg verdrietig van is geweest maar toch heeft het wel iets.

 Na een mooie 'rit door de bergen aten we bij 'Ruth's Diner' een begrip hier in de omgeving sinds 1930.

 De lange, lange dag was nog niet ten einde want er stond nog een feestje op het programma bij zoon Jacob en schoondochter Angie. Daar ontmoette ik de laatste aanwinst van de White family, is het geen schatje?
Het feestje was ter ere van kleinkind nummer 8 van Shannon & Stuart en stond in het teken van de grote onthulling: Wordt het een Boy or a Girl?

Zoon Kord mag de doos openmaken en zoals hij al voorspelt heeft krijgt hij volgend jaar een broertje.

Voor mij als Nederlandse heel leuk om zo'n typisch Amerikaans feestje mee te maken en natuurlijk ook om de hele familie weer eens te ontmoeten.

 Het was een latertje kan ik zeggen maar als er zoveel leuke dingen gebeuren op een dag....wie denkt er dan aan slapen? Ik had het niet willen missen!

Happy Stitching!