Noord-oost USA dag 21 en 22, van Maine naar Massachusetts

 Woensdag, een dag van langzaam opstarten, Alex slaapt lekker uit, ik draai een wasje en we zijn even bezig om de koffers te herpakken. Altijd weer een beetje passen en meten, maar het valt alles mee, we hebben nog ruimte. 

In de middag rijden we richting Auburn daar zit een Fabric Warehouse waar ze volgens de website quiltstoffen verkopen. Als we aankomen in een oud, haveloos deel van Auburn bij een al even haveloze loods, vraag ik me af of we wel goed zijn hier.

Eenmaal binnen, heel aardig personeel, we zijn wel zeker goed, alleen zijn ze aan het reorganiseren en verkopen ze sinds kort geen quiltstoffen meer. Wel heel veel andere meubel- gordijn- en wat zoal niet meer stoffen.

We eten een hapje bij 99 restaurant in Lewiston en hoppen nog even naar binnen bij JoAnn en Michaels op vijf minuten lopen. Dan rijden we voor de laatste keer terug naar onze cabin. En genieten voor de laatste keer van de zon die onder gaat achter Sand Pond.

Donderdagochtend zijn we vroeg op, om 7 uur rijden we weg uit Litchfield voor een rit van bijna anderhalf uur naar Saco, net onder Portland. We hebben een ontbijtafspraak bij Lucky Loggers restaurant.

Ik kreeg afgelopen week een mail van Ann, een quilter uit Saco. Zij volgt mijn blog en had een goede tip over een winkel in Scarbourough die heel veel quiltstoffen heeft voor 3,99 per yard. 

Helaas waren wij in die stad net de dag ervoor geweest en om nu weer ruim 3 uur te rijden, dat vond ik iets teveel van het goede. Maar het zou wel leuk zijn elkaar te ontmoeten. Dus spraken we af voor het ontbijt vandaag, we kwamen toch door Saco.

Ann had mooie foto’s bij zich van quilts van haar zelf en van vriendinnen en Alex en ik kregen een mooi hart, gemaakt van de bast van een boom uit haar tuin.

Deze quilt is gemaakt door haar over of over-overgrootmoeder en is in het bezit van het Shelburne museum in Vermont. Geweldig dat de quilt zo bewaard blijft en hopelijk af en toe tentoongesteld wordt.

Leuk elkaar te ontmoeten, de tijd vloog voorbij, we waren zo twee uur verder. We namen afscheid en we reden richting Kennebunkport, een mooi kustplaatsje waar we al twee keer eerder waren.

Alleen….wat is het toeristisch geworden! Het plaatsje leek overspoeld met dagjesmensen, we besloten maar door te rijden en ons het plaatsje te herinneren toen het nog authentiek was.

Ik had nog wel een quiltshop gespot onderweg, altijd leuk voor een korte stop. Leuke winkel met veel quiltkits.

Maar ook hier in de laatste winkel helaas niet kunnen slagen voor de Riley Blake en Tim Holz stofjes. Nog wel een blauwtje voor Jacqueline gevonden.

We nemen de 1A, al wil de navigatie mevrouw ons steeds weer terug sturen naar hwy 1. We zijn gewoon lekker eigenwijs want de 1A is een veel mooiere route die vaak pal langs de kust loopt.

In York komen we dit mooie kerkje tegen met aan de overkant weer zo’n mooie begraafplaats met eeuwenoude grafzerken.

Via de kust van een stukje New Hampshire rijden we weer naar Massachusetts, waar we een klein beetje van de route af rijden naar Salem

Overal zien we onderweg borden staan met Lobster, Lobster, Lobster……je zou er zin in krijgen!

Bij Sea Level naar binnen voor een laatste maaltijd.

En ja hoor, ze hebben Lobster Rolls, een zacht brioche broodje gevuld met kreeftsalade, en dan bedoel ik niet dat je de kreeft moet zoeken…

Het is verrukkelijk! 

We wandelen nog even door Salem, de stad is bekend door de heksenprocessen in 1692. Het stadje ademt nog steeds hekserij, winkeltjes vol met allerlei prullaria met het onderwerp.

Wij lopen de lange pier op bij Derby Wharf waar de vuurtoren staat met dezelfde naam uit 1871.

Het wordt goed uitgemolken hier, als je de wijk in wil waar het ‘spookt’, moet je een kaartje kopen.

De echte fans kleden zich als heks als ze Salem bezoeken, of misschien zijn het wel echte heksen, wie zal het zeggen….

We hebben ze vandaag een aantal keren gezien de regenboog voetgangersoversteekplaatsen, net als de regenboogvlaggen, ik hou er van.

Als we Salem uit rijden voor de laatste 14 mijl naar onze B&B voor vannacht kunnen we aansluiten in de file. We doen er twee uur over om de ongeveer 23 km af te leggen in de spits.

Onderweg nog wel even gestopt als we langs de oceaan rijden en ik in de verte de skyline van Boston zie opdoemen.

We zitten net buiten Boston op een kwartier rijden van het vliegveld (althans qua afstand, geen idee hoe lang we er morgen over gaan doen) in het plaatsje Winthrop. Als we aankomen bij de mooie oude villa, gaat de zon al bijna onder.

Er staat een brief klaar bij de voordeur met instructies voor het openen van de deur en ons kamernummer.

We hebben de ‘China’ room, mooi ruim.

We lopen nog even naar de overkant van de straat, daar loop je zo het strand op. Aan de overkant van de baai het vliegveld en daarachter Boston.

Het is genieten van de geweldig mooie zonsondergang samen met nog enkele mensen die foto’s komen maken.

 Wat een mooi besluit van onze laatste dag, nooit leuk om weer afscheid te moeten nemen van dit fantastische land, maar ook goed om weer naar huis te gaan en weer terug naar de realiteit en de regelmaat.

Happy Travels!

Yvonne