Noord-oost USA dag 17, A trip down to memory lane

 Nu we weer na 26 jaar in Maine zijn, willen we graag sommige dierbare plekjes nog eens bezoeken. Vanochtend vroeg opgestaan, want de afstanden liegen er niet om, maar dat vinden wij niet erg.

Iets voor 7 uur rijden we weg, de zon is net op en kleurt de wolkenhemel mooi.

Prachtige rit door rural Maine, we komen weer door veel plaatsen met bekende namen, Manchester, Sydney, Moscow

Vele ponds en meertjes onderweg.

In Skowhegan even gestopt, we waren er in ‘94 en 98 en toen op dezelfde plek een foto genomen.

De ‘ Skowhegan Indian’ werd hier in 1969 geplaatst als werelds grootste, gemaakt door Bernard Langlais. Het is 19 meter hoog en geplaatst op een 12 meter hoge sokkel en is ‘dedicated to the Maine Indians, the first people to use these lands in peaceful wars’. ( toen sprak men nog over Indians in plaats van Native Americans )

We ontbijten net iets ten noorden van Skowhegan bij 

Good & Plenty Restaurant.

Wat kunnen we anders dan voor één van de Alex Specials gaan, we kiezen voor Alex’s Omelet Special.

Inderdaad ‘plenty’ we kunnen het geen van beiden op, en ‘good’ was het ook.

De donkere wolken zijn verdwenen, maar het waait heel hard er liggen op veel plaatsen kleine en grotere takken op de weg en we rijden af en toe in een wervelwind van blaadjes.

Net na het plaatsje Moscow aan Bingham Lake verbleven we in ‘98 een week in een cottage met uitzicht op het meer. We vinden de plek terug, het huis van Sandra, de eigenaresse destijds staat er nog evenals de cottages. Van de huidige eigenaar horen we dat Sandra nu in North Carolina woont. We mogen even rond kijken. Hier gingen we destijds met de kayak’s het water in.

En onze cabin staat er ook nog.

Leuk om weer terug te zien na al die jaren. We rijden door en stoppen in The Forks voor benzine. Overal waar je tankt moet je eerst betalen en daarna mag je tanken, hier niet. Hier vertrouwd men elkaar nog, de eigenaar zegt: ‘Gooi maar vol en zeg me dan wat het bedrag is’. Heerlijk dat er nog plekken zijn waar dat nog kan. 

Dit is ‘Moose Country’ en overal komen we de borden tegen die ons waarschuwen voor elanden op de weg. Nu zal dat overdag niet zo snelgebeuren, al hebben we het een keer meegemaakt. Meestal bij schemer in de ochtend en avond zijn ze te zien, als je de plekjes weet.

We rijden via Jackman de 6-15 op richting Greenville, bij Rockwood aan Moosehead Lake verbleven we ook een week. De Mount Kineo Cabins waar we destijds waren zien we niet meer, waarschijnlijk afgebroken. Een stukje verder even gestopt bij de watertaxi die je naar Mount Kineo brengt.

Vanaf onze cabin keken we recht op dit eiland met Mt Kineo, we hebben er destijds een mooie wandeling gemaakt.

Sommige dingen staan in je geheugen gegrift, en sommige komen weer boven als je ergens terug bent, leuk! We rijden verder naar Greenville, we hebben de weg de meeste tijd voor onszelf hier, er woont hier bijna niemand.

De GPS in de auto is weer van slag, ik heb het adres van een borduurwinkel in Greenville ingevoerd en ze stuurt ons letterlijk het bos in. Eerst denken we nog dat ze een binnendoor weggetje kiest, maar niets van dat al, een doodlopende weg.

Terug dus, en op de hwy, pikt ze de route weer op en vinden we de borduurwinkel snel. Wat een plaatje! En de borduurpatronen…..ik val gelijk bij binnenkomst voor een exemplaar en vind mooi borduurlinnen, maar heb me verder ingehouden, ook al was de verleiding groot. Ik moet het immers ook allemaal maken. 

Leuk praatje gehad met de behulpzame eigenaresse en helemaal vergeten foto’s te maken binnen.

Schuin aan de overkant een Quilt winkel, kijken of ik daar een paar van mijn ‘bestellingen’ voor vriendinnen kan vinden.

Je kunt wel zien dat Alex de man van een quilter is, hij is helemaal in zijn element en zoekt goed mee.

Helaas, geen Tim Holtz of juiste Riley Blake serie en ook geen goede kleur blauwe stofjes….. nog wel een patroon gekocht voor een workshop die ik ga geven. Toch weer niet met lege naar buiten.

Het is zaterdag en druk in Greenville, het enige stadje in de wijde omtrek.

Het is inmiddels al weer een poosje na lunchtijd als we in Dexter stoppen bij een restaurant, die zijn hier niet zo dik bezaaid, de meeste plaatsjes hebben er geen. Van buiten ziet het er niet echt uit als een restaurant, maar we weten inmiddels dat je dan van binnen vaak verrast wordt.

Ook dit keer weer, een echte zaak waar de locals komen, de serveerster zucht tegen ons tegen sluitingstijd:  ‘ Ik denk dat heel Dexter vandaag is komen lunchen’  Het was dan ook behoorlijk druk toen we kwamen, we zijn de laatste die weg gaan, na het eten van een heerlijke Tuna sandwich en Clam showder.

We rijden het laatste stuk terug naar Litchfield, bijna 300 mijl gereden vandaag, een mooi rondje gemaakt. Op de veranda is het genieten van de laatste zonnestralen.

Happy Stitching!

Yvonne