Noord-oost USA - dag 2 - New York City

 Lang hielden we het gisteren niet vol, we lagen voor 19.30 al in bed. Moe van de reis en het tijdverschil. Af en aan geslapen tot 05.00 uur in de ochtend, daar mag je niet over klagen. Prima bed, fijne kussens, dus heerlijk uitgerust.

In de kamer even een bakkie koffie gezet en langzaam de dag begonnen met het kijken van het nieuws tot het tijd was om te gaan ontbijten.

Daarna liepen we naar Broad Street station hier in Newark waar we de trein naar Manhattan pakken.

We mogen beiden al reizen met een ‘senior’ kaartje. Voor $ 2,80 een retourtje, kom daar eens om in Nederland. 

Vanaf het station hebben we een mooi uitzicht op downtown Newark.

Na ruim een half uur zijn we van Newark, New Jersey aangekomen op Penn Station in Manhattan, New York. We hoeven het station niet te verlaten en kunnen gelijk verder met de metro naar downtown.

Wel even opletten waar we moeten uitstappen.

En dan komen we in het zuiden van Manhattan boven de grond. O, die eerst aanblik weer op de gebouwen in New York. Het blijft een geweldige ervaring. Ons laatste bezoek was in 1996, 28 jaar geleden.

Het is een klein stukje lopen naar One World Trade Center. 104 verdiepingen hoog, 1776 feet hoog (546 meter)

Voor het gebouw een gigantisch plein met het 9/11 memorial om de 2977 mensen te eren die bij de terroristische aanslag het leven lieten.

Op de plekken waar de twee torens stonden zijn nu twee identieke vierkante memorials gebouwd met watervallen en in de rand alle namen van de slachtoffers. 

Ik denk dat iedereen zich nog precies kan herinneren waar hij of zij was op die 11e september in 2001. Ik was aan het werk op het politiebureau in Oegstgeest die middag toen mijn dochter belde. ‘Mam, zet de tv aan, er is een vliegtuig in een van de Twin Towers gevlogen ‘. 

Direct de tv aangezet en samen met collega’s met afschuw, verbazing en verdriet de beelden bekeken.

Als je hier dan staat op die plek, dan wordt je weer overspoeld door emoties hoor, het verdriet is hier gewoon voelbaar, of alle vergoten tranen van de nabestaanden hier constant in de waterval naar beneden stromen.

Ik stond dus even een lekker potje te janken, want ik ben nu eenmaal net een natte dweil en toen kwam deze lieverd even vragen of het wel goed ging.

Ja, natuurlijk wel, gewoon even de emotie van de plek, de herinnering en het feit dat je na zo’n lange tijd weer hier mag staan.

We raakten in gesprek met Anthony die geboren en getogen is in New York en werkzaam als suppoost bij het memorial. Hij was 10 jaar toen de torens werden getroffen. Wat een aardige jonge man, geknipt voor zijn vak, hij vond het goed dat ik hem zou noemen in mijn blogje. Hij vertelde ook dat de eikenbomen die de Memorials omgeven de omtrek aangeven van de gebouwen destijds.

We rukken ons los van deze plek en lopen naar het museum, we moeten even in de rij, maar het gaat vrij vlot en we kunnen naar binnen.

Waarschijnlijk een van de laatste foto’s die gemaakt zijn op die mooie zonnige 11e september, vlak voor de eerste inslag

Het museum is ondergronds, het is er vrij donker, wat eigenlijk heel mooi is en overal om je heen hoor je de stemmen van overlevenden en nabestaanden, heel indrukwekkend.

Het is heel bizar om op de plek te lopen die zo veel verdriet vertegenwoordigd en om te zien hoe ontzettend vernietigend het is geweest.

Een deel van een trap uit een van de torens…..

De wanden vol foto’s van alle slachtoffers zijn indrukwekkend, je loopt door een soort labyrint waarbij duizenden gezichten je aankijken….

In 1996, tijdens ons laatste bezoek aan New York stonden we nog boven op de linker toren.

Foto uit 1996, Alex en Kelly zitten langs de oever van de East River in Brooklyn met uitzicht op Manhattan.

Een deel van de antenne die op een van de twee torens stond.

Ladderwagen 3, of wat er van over is…..

Dit meisje maakte een mooie tekening van de torens.

Er waren gedeelten in het museum waar niet gefotografeerd mocht worden. Een deel bestond uit allerlei beeld en geluid fragmenten, dingen die gevonden zijn in het puin zoals schoenen, knuffels, juwelen, en allerlei andere persoonlijke bezittingen. Echt heel confronterend allemaal.

Bij ons staan de beelden nog op ons netvlies, maar voor de jongere generatie is het ook zeker belangrijk dat dit museum er is. 

Weer buiten lopen we naar One World Trade Center. Ondanks de bewolking is het weer lekker opgewarmd, een graad of 25 wat warmer aanvoelt door de hoge luchtvochtigheid.

We hebben prioriteit tickets die we vorige week hebben geboekt en mogen zo buiten de rij om naar binnen, eerst even door de securtity net als op het vliegveld. En dan lopen we de toren in.

In 37 seconden van de begane grond naar de 102e verdieping, dat voel je in je maag èn in je oren.

Eerst wordt er een film getoond, aan het eind valt de ‘muur, weg en kijk je uit over New York, een geweldige ervaring.

Zicht op Liberty en Ellis island.

De ingang van het museum en een van de twee memorials van ruim 500 meter hoogte.

Brooklyn en Manhattan Bridges.

We kijken onze ogen weer uit, we zijn geen stadsmensen, maar New York heeft iets dat geen enkele stad heeft, een enorme aantrekkingskracht.

Via een groot winkelcentrum, Westfield Mall, lopen we weer naar buiten, even zoeken naar de juiste uitgang, anders ben je zo weer een half uur verder met terug lopen.

Het gaat goed, we komen aan de goede kant weer ‘bovengronds’.  We lopen langs de oude begraafplaats van Trinity Church. 

Een bijzonder gezicht deze kerk uit 1846 tussen al die wolkenkrabbers.

Op ons gemak wandelen we door het zuiden van Manhattan, genietend van de prachtige gebouwen.

In de buurt van City Hall wemelt het van de politie, daar word ik dan toch nieuwsgierig van, wat is er aan de hand? Toch even naar gevraagd: Blijkt dat de burgemeester is gearresteerd en wordt aangeklaagd voor vijf zaken van fraude en corruptie. Uit voorzorg voor eventuele ongeregeldheden omtrent zijn arrestatie is er even een blik dienders opengetrokken.

Het lijkt vooralsnog dat het rustig is bij City Hall, wat camera ploegen, maar verder niet veel reuring.

Wij lopen door naar Brooklyn Bridge, wat een verschil ook hier met ons laatste bezoek, toen kwam je af en toe een andere wandelaar tegen, nu is het een soort file wandelen geworden.

Wat niet veranderd, althans niet veel, is het uitzicht vanaf de brug op downtown Manhattan.

We pakken de metro uptown naar Times Square, daar kijk je natuurlijk je ogen uit.

Zet hier maar een bankje neer, je kunt je hier de hele dag vermaken met het kijken naar mensen.

De voetjes worden inmiddels behoorlijk moe, dus even iets drinken en uitrusten, daarna lopen we van Times Square naar Penn station.

Opeens een hoop lawaai van sirene’s, politie, grote Suburbun SUV’s. Was het Zelenski? Hij was op bezoek bij Trump vandaag weten we…..

En daarover gesproken….. er is weer van alles te koop aangaande de komende verkiezingen.

Nog even een blik op het Empire State building, in deze straat logeerden we in 1996.

En dan gaan we in het gigantischt Penn station op zoek naar de trein die ons terug naar Newark brengt.

We hebben geluk, we kunnen direct instappen en neerploffen….. ik voel me zo ongeveer als ik eruit zie….best wel moe, de voetjes doen zeer en Alex’ knieën protesteren, de oudjes kraken……

We eten na aankomst in Newark nog een hapje en delen ons eten met een verwarde zwerver. Daarna lopen we terug naar het hotel, slaan een straatje eerder rechtsaf als Broadway vol staat met politiewagens. Je weet maar nooit in dit schietgrage land……

Na een lange, geweldige en volle dag is het fijn relaxen, ook al is het dan in een hotelkamer. Morgen vliegen we verder naar Boston.

Happy Travels!

Yvonne