De tweede dag in Normandië was vol emoties

 Omdat we geen Wifi hadden in ons vakantiehuisje, konden er geen blogjes worden geschreven. Aan de ene kant heel relaxed, aan de andere kant geeft het me ook altijd rust om alles wat we gezien en gedaan hebben in een blogje te verwerken, dan is het maar ‘uit mijn hoofd’ om zo maar te zeggen. Ik loop dus voor mijn gevoel vreselijk achter want we zijn al weer een paar dagen thuis.

De weersvoorspelling voor maandag en dinsdag waren vorige week niet zo best dus besloten we vorige week zondag op Frankrijks nationale feestdag 14 juli naar een aantal stranden te rijden.

Maar eerst lekker ontbijten in het zonnetje met verse croissantjes en pruimen uit ‘eigen’ tuin.

Als eerste reden we richting de grote Amerikaanse begraafplaats in Colleville-sur-mer. Gisteren hadden we al kennis gemaakt met een aantal zeer smalle bochtige Franse wegen waar je dus gewoon 80! mag rijden! Waanzinnig gewoon, als er een tegenligger om de bocht komt zetten kan je 9 van de 10 keer geen kant op. Ik houdt het dus op een gangetje van 50 á 60, hard zat en nóg schrik je je rot af en toe.

Maar we komen heelhuids aan bij de begraafplaats, dat begint gelijk bij aankomst al indrukwekkend met teksten die je raken.

Beelden, foto’s, herinneringen….. als kind van ouders en grootouders die de oorlog hebben meegemaakt met alle verschrikkingen, ben ik opgegroeid met een groot respect voor hen die ons kwamen bevrijden en met een hekel aan Duitsers. Te begrijpen voor hen die de Duitse onderdrukking hebben meegemaakt. Voor mij kwam op een gegeven moment het besef dat het natuurlijk niet die jonge soldaten waren die naar het front werden gestuurd die verantwoordelijkheid waren voor alle gepleegde wreedheden. Zij deden ook maar wat hen werd opgedragen al stonden ze aan de verkeerde kant. 

De hekel aan Duitsers verdween gelukkig, maar wat bleef was het respect voor onze bevrijders. Jonge mannen (meestal) die ook geen idee hadden waarin ze terecht zouden komen, maar hun leven gaven voor onze vrijheid. Dat blijft iets om dankbaar voor te zijn, en tot in lengte van dagen te blijven.

Ik ben dus bij dit soort monumenten een emotionele dweil, ik kan er niets aan doen, ik schiet om de haverklap vol……

Een prachtig park aan de noordkust van Normandië met mooi aangelegde wandelpaden die leiden naar de 10 immense vakken waarin de begraafplaats is verdeeld.

Het blijft overweldigend, 68 hectare groot, 9.388 grafstenen…..

De ronde indrukwekkende kapel.

Met het mozaïek plafond dat symboliseert dat Amerika haar zonen zegent op het moment dat zij ter zee en in de lucht ten strijde trekken. Een dankbaar Frankrijk legt een lauwerkrans bij de gesneuvelde soldaten die hun leven hebben gegeven.

Het gedenkteken omvat een zeven meter hoog bronzen beeld. Dit beeld moet de “Spirit van de Amerikaanse jeugd, oprijzend uit de golven” voorstellen en kijkt uit over de grafstenen.

We verlaten de begraafplaats en rijden naar het nabij gelegen Omaha Beach. Voor het ochtendgloren op 6 juni 1944 landden drie luchtlandingsdivisies, de Amerikaanse 82ste en 101ste en de Britse 6de met parachutes en zweefvliegtuigen achter de aangewezen stranden. Geallieerde zeemachten, inclusief de Amerikaanse Kustwacht brachten de landingstroepen het kanaal over. Om 6.30 uur landden zes Amerikaanse, Britse en Canadese divisies op Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword Beach in de grootste amfibische operatie in de geschiedenis.

De volgende stop is het meest westelijk gelegen Utah Beach.

Ook hier weer heel veel monumenten ter herinnering aan D-Day. aan het eind van die 6e juni in 1944 stonden aan het eind van de dag 154.000 geallieerde soldaten in Normandië. Zij controleerden een circa 80 km lange kuststrook. Om 20.00 uur lag de weg van het westen naar Parijs al open voor de geallieerden. Op 21 augustus eindigde de bloedige slag om Normandië.

De stranden liggen er nu na 80 jaar zo stil en vredig bij…..

In Sainte Marie du Mont stoppen we even bij een rommelmarkt rond de Notre Dame in het plaatsje.

Heel veel overblijfselen uit de tweede wereldoorlog worden nog steeds te koop aangeboden voor de verzamelaar, ik scoor een oude Amerikaanse vlag, blij mee!

Als laatste stop rijden we naar Pointe du Hoc.

Ook al weer zo’n bijzondere plek uit de geschiedenis.

Hier zien we ook weer een film waarin een aantal militairen van weleer hun verhaal doen. Zoals Sgt. Antonio Ruggiero die destijds de woorden sprak: Dear God, don’t let me drown. I want to go on and do what I am supposed to do….

Zijn woorden staan levensgroot ingebeiteld in de muur van het museum.

Ondanks het prachtige en warme weer lopen de koude rillingen af en toe over je rug hier.

Ik geloof in het hiernamaals, omdat de gedachte dat je hen die je hebt liefgehad en je voorgingen ooit weer zult terugzien nu eenmaal heel mooi is. 

Laten we hopen dat zij die hier vielen vanuit het hiernamaals kunnen zien en beleven dat ze niet zijn vergeten en dat al die bezoekers die hier komen dit doen met respect om hen te eren en gedenken.

Al met al was het een gedenkwaardige dag, een bezoek waar we lang naar hadden uitgekeken, maar ook een emotioneel zware dag. Het idee aan al die jonge mannen die voor onze vrijheid het leven lieten laat je niet zo maar los.

De rest van de vakantie zullen we maar wat luchtiger houden.

Happy travels!

Yvonne