Nog een dag in Amsterdam

 Het is inmiddels een vast ritueel, ik rijd in de ochtend naar de camping in de duinen waar de vakantiewoning staat van de dames. Als iedereen klaar is kunnen we vertrekken, nog een keer naar Amsterdam vandaag. Op het station ontmoeten we Jacqueline die gezellig met ons mee gaat vandaag.

We pakken de tram vanaf het station en stappen uit bij de Westerkerk.

Een bezoek aan het Anne Frank huis mag natuurlijk niet ontbreken deze reis. Allereerst krijgen we een lezing van een museum medewerkster over het leven van Anne en haar familie en de omstandigheden in de jaren voor en tijdens de oorlog.

Het is altijd een indrukwekkende gang door de diverse ruimten in het museum, vooral in het Achterhuis. Al vond ik het zelf dit keer wel extreem druk. Horden mensen worden er toegelaten. Ik begrijp het aan de ene kant wel, je moet maanden van te voren reserveren, iedereen wil het zien, maar ik vond het wel wat benauwend.

In het museum zelf mogen geen foto’s worden genomen.

Het is een wat druilerige dag, regelmatig kunnen de paraplu’s worden gebruikt. We lopen richting de Dam.

Even tijd voor een typisch Nederlands fenomeen, een snackje uit de muur. 

Als we bij de tramhalte staan en de tram die wij moeten nemen stopt, hebben een paar dames nog

een frietzak in de hand. Op agressieve wijze geeft de kaartjes verkoper aan dat die niet de tram in mogen. Snel worden de frietzakken in een vuilnisbak gegooid, terwijl er wordt ingestapt gaan de deuren dicht, terwijl er nog dames buiten staan. Twee dames posteren zich in de deur en zorgen dat de andere twee ook kunnen instappen. Met twee minder valide dames gaat dit nu eenmaal iets minder snel. Hij wordt furieus, echt zo disrespectvol. Later ging hij de reizigers achter in de tram vertellen hoe dom die Amerikanen zijn om met eten de tram in te komen en daarna wordt via de microfoon ook de trambestuurder uitgebreid en luidkeels op de hoogte gebracht. Deze man heeft duidelijk een probleem dat hij botviert op zijn passagiers. Je krijgt gewoon last van plaatsvervangende schaamte om zo’n landgenoot. 

Begrijpelijk dat er geen eten mee mag in de tram, maar dat kan ook op een hele andere manier kenbaar worden gemaakt. Je kunt aan de gezichten van Deanne en Wendy wel zien wat de brute woorden van deze kaartjes verkoper met hen doet. Geen reclame voor onze hoofdstad en ons land.

Zo, en nu over naar een leuker onderwerp, we hebben hem en de tram vrolijk uitgezwaaid bij de halte Museumplein en lopen naar het van Gogh museum.

We beginnen in de zaal die vol hangt met zelfportretten van Vincent.

                                                           Het gebouw op zich is al prachtig.

Ik moet zeggen dat ik niet al zijn werken even mooi vind. Een zo donker werk als de Aardappeleters zou ik zelf veel te somber vinden om op te hangen, maar het geeft wel een goed beeld van de tijd waarin men toen leefde.

Een wat minder bekend werk, Korenveld onder onweerslucht vind ik erg mooi, ik houd van die donkere dreigende luchten.

Waar de een de dag van haar leven heeft in het museum, kan het anderen niet bekoren. Shannon en Kaitlyn houden het voor gezien na de zelfportretten, gelukkig is er een hele grote museum shop waar ze zich goed vermaken.

Al met al is het weer een goed gevulde dag geworden. De terugreis maken we als sardientjes in een blik de treinrit tot Haarlem, gelukkig stappen er daar veel mensen uit. Er waren weer eens wat treinen uitgevallen dus dan is het stouwen….. Het kan onze dag niet verpesten, wij hebben toch wel lol.

En inmiddels flinke trek! We stoppen in Voorhout bij Cheers voor de avond maaltijd. Het werd een latertje, morgen een wat rustiger dagje.

Happy Travels in Holland!

Yvonne