USA 2024 - dag 8 - Zion NP - Coral Pink Sand Dunes SP

Woensdag 31 januari

 Heerlijk uitgeslapen tot 8 uur, we waren best moe gisteren, maar hebben vandaag weer nieuwe energie. We hebben geen haast om weg te gaan. In de meeste maanden van het jaar is het verstandig om zeer vroeg in Zion NP te arriveren, maar in de winter is het er rustig.

Bovendien is het vroeg in de morgen nog koud, zo rond het vriespunt. Maar de temperatuur stijgt gelukkig snel.

In La Verkin stoppen we weer even om de tank vol te gooien en dan rijden we door naar Springdale.

Altijd weer adembenemend als je de bocht hier omkomt en dit uitzicht ziet.

We stoppen even bij het Visitor Center, altijd goed ( zeker in de winter) om even te informeren naar de condities in het park voor de wandeling die je wil gaan maken.

De jas is hier nog aan, maar gaat al snel uit, de zon is krachtig en warm.

We rijden omhoog en door Zion tunnel. Dan is het nog een stukje rijden door een van de mooiste landschappen op aarde tot we bij de kleine parkeerplaats komen.

We willen een wandeling gaan maken in dit gebied langs de hwy 9. Dit zijn geen aangelegde paden, je moet hier zelf je weg vinden en zorgen dat je niet verdwaald.

Eerst dalen we af aan de overkant van de weg, ongeveer 100 meter voorbij de parkeerplaats.

Een prachtig gebied, met vele potholes, uitsparingen in de rotsen waar water in staat, mits het af en toe regent, ideaal voor de dieren zoals de bighorn sheep die hier leven.

De wandeling blijkt al snel steil omhoog te lopen, niet mijn ding, omhoog is niet het probleem, maar weer omlaag met mijn hoogtevrees wel.

Ik heb me ingelezen en weet dat er aan de andere kant van de weg ook een stuk is dat te bewandelen is, dus op zoek naar de tunnel die ons daar brengt.

Die ligt wat verborgen, maar we vinden het, dat scheelt naar boven klimmen en dan weer afdalen.

Aan de andere kant van de route 9 lopen we in een zogenaamde ‘wash’ een droge bedding waar het regenwater na hevige buien in wordt afgevoerd.

Hier en daar in de schaduw ligt sneeuw en ijs. Terwijl wij in het zonnetje het al lekker warm hebben.

Na een stuk lopen zien we de weg weer opduiken voor ons, we klimmen over de slickrock weer omhoog.

 En bereiken de weg. We lopen langs de weg terug naar de auto.

En rijden vervolgens de route verder in oostelijke richting, hier en daar ligt nog best veel sneeuw van de laatste bui van vorige week donderdag.

We rijden in het oosten het park weer uit.

De Bizons zijn er ook weer, blijven machtige beesten om te zien.

Aan het eind van de weg, bij Mount Carmel slaan we rechtsaf, richting Kanab. Ik heb gelezen dat er 5 mijl ten noorden van Kanab zandtunnels liggen die zijn ontstaan door mijnbouw.

We zien de gaten daar waar de ingang van de sandcaves zijn, maar hoe kom je er?

Onderweg vinden we drie autowrakken in het ravijn, gevaarlijke plek om te rijden hier lijkt me.

Maar nergens aan de kant van de berg een goede plek om omhoog te lopen zonder gevaar. We zien een man en een vrouw omhoog klimmen en af en toe moeite hebben om hun evenwicht te bewaren op de smalle richels.

Dit hebben we dus niet gezien helaas, maar wie weet hadden we dat ook niet gezien als we zo dom zouden zijn geweest hier omhoog te klimmen.

Hoe mooi ook, het is het niet waard om een nare val te riskeren.

We wandelen dus maar terug naar het parkeerterrein, toch een leuke wandeling gehad, en rijden een stukje terug naar de afslag naar Coral Pink Sand Dunes State Park. Heel bijzonder dit gebied op de grens van Utah met Arizona.

Het zand is echt koraal roze, en zo ontzettend fijn, het lijkt wel meel.

Natuurlijk moeten we er ook een kleine wandeling maken om even het gevoel te hebben in zo'n grote zandbak te lopen, en even een zandengel te maken in plaats van een sneeuwengel.

In de sneeuw is het mooier moet ik zeggen.....

Het zijn heel andere planten hier in de woestijn die het zand bij elkaar houden dan de beplanting in onze duinen aan de kust.

Het blijft verbazend dat er, hoe droog en dor een plaats ook is, er altijd toch weer leven is.

We passeren de grens met Arizona en rijden naar de 189 over een mooie route.

We zien wilde paarden onderweg.

En rijden via Colorado City, de polygamistische sekte onder leiding van Samuel Batemen op de grens van Arizona weer Utah binnen. Aangekomen in St. George is het druk in de spits, een heel verschil met de lege wegen waar we vandaag over reden.

We stoppen voor het avondeten bij Red Lobster.

Alex is niet zo van de kreeft en schaal- en schelpdieren, maar ze hebben gelukkig ook vleesgerechten. Ik vind de pasta met kreeft, mosselen, garnalen en schelpdieren hier echter zo heerlijk. Echt genieten!

We hebben weer een mooi rondje gereden vandaag, een aantal mooie wandelingen gemaakt en genoten van het prachtige weer, de temperatuur liep vanmiddag op naar 22 graden. 

Happy Travels!

Yvonne