USA 2024 - dag 12 en 13 - een rustige zondag en Zion NP

 Zondagochtend hebben we afgesproken om met Shannon en Stuart te gaan ontbijten bij St. Helens. Om 09.00 uur komen we beiden tegelijk aangereden bij het restaurant. We genieten van het heerlijke ontbijt en van elkaars gezelschap voor zij weer terug rijden naar huis.

We nemen buiten afscheid, maar niet voor lang, volgende maand komt Shannon met haar dochter en vier vriendinnen voor een vakantie naar Nederland! 

Alex en ik rijden na het ontbijt even naar Michaels voor wat hobby artikelen.

En ook nog even naar Target voor een boodschap voor nichtje Petra, zo hebben we een heel lijstje af te werken met 'dingetjes' voor familie en vrienden. We doen het graag hoor, mits het een beetje in de koffer past..... dat is altijd ook een 'dingetje' op de terugweg.

De middag zijn we lekker lui, we kijken wat TV en schaatsen, ik brei wat aan mijn sok. Heerlijk relaxed, maar tegen de avond gaan we nog wel even de benen strekken.

De vorige keer, toen we hier aan Imperial Lane verbleven waren ze verderop in de straat bezig met het bouwrijp maken van de wijk in aanbouw. Inmiddels zijn er vele straten met grote vrijstaande huizen bijgebouwd.

En niet zomaar vrijstaande huizen, maar echte joekels, zeker naar onze Nederlandse maatstaven. 

Ik hou er van om huizen te kijken, de steensoort die gebruikt is. de mooie voordeuren, twee of drie garages....de tuin, er is van alles te zien.

Maandag ochtend rijden we eerst weer naar het Tire Center. De linker achterband loopt toch weer langzaam leeg en dat is geen prettig idee. We laten de auto achter en kunnen die 1 á 1,5 uur later weer ophalen.

Er ligt een groot winkelcentrum naast dus daar vermaken we ons wel even. Eerst even naar JoAnn en dan naar Kohl's.

Als we terug komen staat de auto al klaar, keurig gemaakt en het kost ons niets, prima geregeld via de autoverhuurder.

De temperatuur in St. George was inmiddels opgelopen tot 17 graden, een stuk warmer dan voorspeld voor vandaag. We besluiten daarom naar het Kolob Terrace Road te rijden. Ook een deel van Zion NP waar eigenlijk bijna nooit een toerist komt. Iedereen gaat altijd naar Zion Canyon en laat dit deel (letterlijk) links liggen.

Geeft niets, zo hebben wij de weg voor onszelf, het is een prachtige rit vanuit Virgin met zicht op de achterkant van de diverse bergen in Zion zoals Abraham Peak, Isaac Peak en Jacob Peak, allemaal ruim 2000 meter hoog.

De weg klimt gestaag omhoog en al snel zien we sneeuw liggen.

Steeds meer sneeuw.....

Het is op de foto nooit zo goed te zien, maar je kunt hier echt eindeloos ver kijken.

We rijden door twee delen van Zion NP, te herkennen aan de terra kleur van het asfalt (en omdat er een bord staat langs de kant van de weg waarop staat dat je Zion inrijdt.)

Een kabbelend beekje loopt de berg af, kennelijk smelt de sneeuw.

We komen dit bord tegen waarop staat dat ze vanaf hier de weg niet meer schoon schuiven in de winter, anders zou je door kunnen rijden tot aan Cedar City.

Dat gaat nu niet lukken, niet verstandig om in de bergen op zulke besneeuwde wegen te rijden die vast steeds slechter worden hoe hoger je komt.

Die sneeuw! Daar moet je iets mee natuurlijk......

Alex bekogelen bijvoorbeeld.....

De terugweg is ook weer prachtig, ziet er weer heel anders uit als je naar beneden rijdt.

Een stuk van de weg gaat over een smalle bergrug met aan beide zijden diepe afgronden. 

Overal, ook in het deel waar sneeuw lag, zien we weer cactussen, het blijft bijzonder dat die hier wel goed tegen de kou kunnen.

Even een sanitaire stop maken, ook in dit desolate deel van het park zijn er gelukkig openbare toiletten.

We rijden ook een stuk door 'Open Range' en zien koeien naast en op de weg. Deze dame staat er zo trots bij met haar mooie hoorns. 

Omdat de lucht wat openbreekt en de temperatuur aangenaam is, behalve boven op de berg in de sneeuw, besluiten we door te rijden naar Zion Canyon. Hier moet je wel door de controle. We laten onze Annual Park Pass zien en mogen weer door. 

Meestal rijden we de hele canyon door als we hier zijn, vandaag besluiten we het Pa'rus Trail te lopen langs de Virgin River vanaf het Visitor Center.

Hier is de Canyon breder dan verderop en heb je weer een heel ander zicht op de omliggende bergen.

In de struiken zitten een soort witte bolletjes vast aan de takken, het lijkt wel popcorn. 

Niets zo vredig als een kabbelend beekje door een mooi landschap....

Ik ben gek op het diepe blauw dat de lucht hier heeft als het onbewolkt is, maar deze bewolking heeft ook wel iets, het heeft iets dramatisch dat grijze. En als de zon af en toe door komt is het gewoon warm.

We genieten van de wandeling, 5,6 km heen en terug.

Blij dat we hier in de winter zijn en niet in de snikhete zomer, we klokken ook nu al een litertje water weg tijdens de wandeling. In de zomer is het water niet aan te slepen.... je verliest hier heel wat vocht dat aangevuld moet worden.

Deze blauwe reiger, zit vast te wachten op een lekker visje dat langs komt zwemmen in de Virgin River of een kikker wellicht.

Bij de kampeerplaatsen lopen altijd wel herten, ook nu weer.

Totaal niet bang voor mensen, ze eten lekker door of blijven lekker liggen, ze houden je wel in de gaten met die grote mooi ogen van ze, maar ze lopen niet weg.

Het was weer een heerlijke middag in het park. We rijden de 50 minuten naar Washington, na het ontbijt van vanochtend is het nu aan het eind van de middag wel tijd voor wat aandacht voor de inwendige mens. We stoppen bij Black Bear Diner voor de avondmaaltijd.

Het was weer een heerlijke dag, de temperatuur was beter dan voorspeld. Hopen dat het morgen ook zo is, en anders vinden we ook vast wel een activiteit die bij minder weer te doen is!

Happy Travels!

Yvonne