Vorige week vrijdagochtend na het ontbijt was het verzamelen met de koffers na vijf nachten in Bromsgrove. We vertrokken naar ons laatste overnachtingshotel alvorens we naar huis terugkeren.
In mid- 1943 werd het besluit genomen om via het kanaal een invasie voor te bereiden in Normandië. Dit resulteerde erin dat op 6 juni 1944 1,6 miljoen Amerikanen in Engeland waren gestationeerd. In totaal zouden er meer dan 3 miljoen Amerikanen gelegerd zijn op de Britse eilanden gedurende de tweede wereldoorlog. Een ongelooflijk aantal, ik wist nooit dat het er zo veel waren.
Het blijft indrukwekkend om een oorlogsbegraafplaats te bezoeken, opgegroeid met de verhalen uit de oorlog, de bevrijding van de Canadezen en Amerikanen etc. etc. voelt het altijd of er een koude hand je hart omklemt en er een aantal rotsblokken in je maag liggen als je op zo een plek bent en al die witte kruizen ziet staan.
Het doet ons heel erg denken aan de begraafplaats in Margraten, ongeveer hetzelfde van opzet.
Ik kan hier een dag doorbrengen, de namen lezen.... overdenken hoe het geweest moet zijn toen.... maar we moeten helaas verder.
We rijden langs de universiteiten, St. Johns College, Trinity College, Clare College, er zijn er velen.
Cambridge is weer een heel andere stad dan Oxford, de competitie tussen de beide steden is enorm. Het valt ons op dat in beide steden men zelfs de naam van de andere universiteitsstad niet noemt maar dat men spreekt over ; 'die andere stad'. Heel bizar!
Er zijn 3812 graven waarvan 3732 kruizen en 81 David sterren
Op de 'Walls of the missing' 5127 namen, waaronder die van Glenn Miller.
Vier beelden 'bewaken' de 130 meter lange Walls of the missing. Een soldaat, een piloot, een marineman en een lid van de kustwacht.
Na de rondrit nemen we afscheid van Margot en gaan we op eigen gelegenheid de stad in voor de middag.
Gezichten van Cambridge
Er is een graduation aan de gang bij Gonville & Caius College.
Corpus Christi College, hier mogen we de poort in om een kijkje te nemen op de binnenplaats.
We gaan naar The Eagle, een van Cambridge's oudste Inn's die teruggaat tot in de 14e eeuw.
Heel veel traditie en historie hier, als de muren eens konden praten..... The Eagle werd regelmatig bezocht door medewerkers van het Cavendish Laboratorium, dat aan het nabijgelegen Free School Lane was gevestigd van 1874 tot 1974. Onder hen waren Francis Crick en James Watson. Op 28 februari 1953 liepen Crick en Watson the Eagle binnen en verkondigden: "We hebben het geheim van het leven ontdekt". daarbij doelden ze op de ontdekking van de DNA structuur. Gezien ze 6 dagen per week dineerden in the Eagle was het niet zo verwonderlijk dat ze, nadat ze hier jarenlang discussieerden over DNA, deze aankondiging juist hier deden.
Het is echt weer zo'n gezellige ouderwetse pub, waarin je van ruimte naar ruimte loopt, je gaat lekker zitten waar je wil, geeft je bestelling door aan de bar, de drankjes krijg je mee en het eten wordt later aan tafel gebracht. Je hebt al afgerekend aan de bar, dus ben je klaar, dan wandel je gelijk weer naar buiten.
Bij King's College, mogen we niet verder dan de onderdoorgang, dan hier maar even een foto maken.
We rijden van Cambridge naar het zuiden ten oosten van Londen rijden we over de Queen Elizabeth ll Bridge, een tuibrug over de Theems die onderdeel uitmaakt van de Dartford Crossing. De brug werd in 1991 geopend door (wie anders dan) Koningin Elizabeth ll. De brug is 137 meter hoog en 812 meter lang.
St. Mary's chapel
St. Catherine's College.
Bootjes op de rivier de Cam.
We zoeken vroeg ons bed op, morgen is het vroeg dag en we zijn best moe van de lange dag.
Zaterdagochtend, 6 uur de koffer bij de bus zodat Erik de bus kan laden, 6.15 uur ontbijt en 6.45 vertrek, strak schema.
Al snel zien we de zee liggen als we Dover naderen.
Even wachten tot de boot aankomt en weer leeg is voor we aan boord mogen, geeft niet, we kunnen even de benen strekken en het is wederom prachtig weer. Alleen gisteren tijdens onze rit naar Cambridge hebben we ons eerste buitje regen gehad, vrij uniek denk ik als je een week in Engeland bent, tenminste als je op de verhalen dat het in Engeland altijd regent af gaat.
Via Zeeland, waar we nog een afscheidsetentje hebben rijden we weer terug naar huis. Het was een volle, maar mooie week met een gezellige groep.
De White cliffs of Dover verdwijnen langzaam uit zicht.
Nog even lekker uitwaaien aan dek.
En dan gaan we weer de bus in en rijden de boot af.
Een week waarin ik ook nog werd verrast door een mail waarin stond dat mijn quilt "Rosa's Legacy" is gekozen om te hangen op de tentoonstelling van het Quiltersgilde in Nijkerk dit jaar. Zo leuk!
En over quilts gesproken; normaal heb ik een aantal blokken mee op vakantie en kom bijna nergens toe, maar omdat ik nu niet zelf hoefde te rijden, had ik tijd genoeg om te patchen. Ik had dus wel iets meer kunnen meenemen, maar helaas. In ieder geval zijn de laatste jar's gemaakt, ik kan dit vakantieproject dus in elkaar zetten.
De poezen Missy en Utah waren weer blij dat we thuis zijn, we worden met luid gemiauw verwelkomd. Al hebben ze niets te klagen gehad hoor tijdens onze afwezigheid, ze zijn met veel aandacht en liefde verzorgd door Aad en Karin, zo fijn om te weten dat ze in goede handen zijn.
En er is weer een ster bij gekomen.
En nu is het onze beurt om op te passen, Famke van Jacqueline logeert een weekje bij ons. Heel gezellig, een superlieve teckel waar je geen kind aan hebt. Gezellig om met haar aan de wandel te gaan. De poezen moeten wel even wennen aan de nieuwe huisgenoot, ze zijn natuurlijk geen hond gewend, maar Famke is heel rustig en dat scheelt.
En al snel zat iedereen gezellig te kletsen onder het genot van een kopje koffie of thee.
Vandaag was de start van het Quilt Café in de bibliotheek. Helaas zijn Jacqueline en Bernadet er deze eerste keer niet bij, maar ik kreeg hulp van Bernadet's collega en quilter Cora, die alles al had klaargezet. Alles liep dus op rolletjes en om 10 uur toen de bibliotheek open ging zaten we er klaar voor.
Je weet niet wat je moet verwachten, er had een klein stukje in het plaatselijke sufferdje gestaan en op de website van de bibliotheek, maar zouden er quilters op af komen? Best spannend dus.......
Gelukkig wel, er blijkt dus heel veel behoefte te zijn bij quilters om zich aan te sluiten bij een groepje. Het is natuurlijk ook veel en veel leuker om samen te quilten, van elkaar te leren, ervaringen uit te wisselen, feedback te krijgen etc.
Er kwamen allemaal leuke werkjes uit de tassen te voorschijn.
Bernadet, Jacqueline en ik hebben ook gezorgd voor pakketjes voor mensen die het leuk lijkt om het patchen eens te proberen. Je maakt dan een speldenkussen, gelijk handig voor als je daarna de smaak te pakken krijgt.
Het was een hele gezellige ochtend, de reacties waren enthousiast. Ik denk dat dit een schot in de roos is, en dat op deze manier we elkaar kunnen helpen en enthousiasmeren.
Mij heeft het in ieder geval weer heel veel energie gegeven, wat is er nu leuker dan je hobby delen met anderen?
Al met al is het weer een lang blogje geworden.
Happy Stitching!
Yvonne
