Quiltreis Amerika - dag 12 - Zion NP

We hadden de shop dag gisteren gepland omdat de weersvooruitzichten voor vandaag heel gunstig waren in tegenstelling tot gisteren. En gelukkig, de voorspelling komt uit, een strakblauwe lucht vanochtend. Na het ontbijt vertrokken we met ons zessen naar Zion NP. Ellie en Jacqueline A blijven lekker een dagje thuis. Ook prima, na 11 dagen van hot naar haar te zijn gegaan kan dat soms ook heel fijn zijn.

Onderweg in Hurricane nog maar weer eens tanken, en dan op het laatste stukje naar Zion.

Het is nog heerlijk rustig bij de ingang van het park. Wat is het toch fijn om in de winter naar Zion te gaan, wat een verschil met de grote drukte en mensenmassa's in de lente tot en met de herfst.

In het Visitor center even gevraagd naar de conditie van de trails. Er ligt overal sneeuw en sommigen zijn niet te doen. Omdat we graag heelhuids naar huis willen afreizen, besluiten we geen wandeling te maken op een pad dat omhoog loopt, met alle gladheid van dien.

We besluiten daarom de Canyon in te rijden naar de Temple of Sinawava aan het eind. De Canyon ligt nog een beetje in de schaduw.  Langs de weg zien we een aantal keer de herten tussen de bomen staan en liggen.

We parkeren de bus, doen onze spikes onder en begeven ons op de bevroren paden.

Er ligt hier best een goede laag sneeuw en dat geeft het park een sprookjesachtige aanblik in combinatie met de rode rotsen en de strakblauwe lucht.

Het is net boven nul, maar het voelt veel warmer aan. Wat genieten we van het buiten zijn en de mooie natuur om ons heen.

De rotswanden lijken soms tot in de hemel te reiken, loodrecht omhoog. Stukken smeltsneeuw vallen langs de wand omlaag.

Onderweg dreigt een rotsblok het pad te bedelven, gelukkig hebben we spierkracht opgebouwd met het sjouwen van al die rollen stof. De dames stutten de rots dus even....

 

Het is een heerlijke wandeling, Zion is mooi in elk seizoen, maar met zoveel sneeuw is het wel heel speciaal. Niet te vangen in een foto, je kunt het proberen, maar de overweldigende rotsen en de stilte in het park moet je gewoon beleven om te begrijpen hoe uniek deze plek is.

De Virgin river stroomt lekker met kraakhelder water.

Jacqueline P was er in Bryce niet bij toen wij tijdens een wandeling sneeuwengelen maakten. Ja, en die droom om het hier in Amerika te doen was er nog wel. Dus moet je deze kans wel grijpen en jezelf in de sneeuw laten zakken.

Soms is in de winter het laatst deel van het pad door gladheid afgesloten, nu was het hier en daar ook ijzig en glad, maar met de spikes goed te doen en we kunnen helemaal doorlopen naar de Narrows.

Op de terugweg ligt de Canyon meer in de zon dan op de heenweg, de zon komt over de canyon wand heen.

In de bomen hangen overal van die leuke sneeuwplukken, het lijken wel katoenen bolletjes.

Onderweg komen we een Park Ranger tegen, en natuurlijk moet er even een praatje worden gemaakt.

Aan het andere eind wordt de Canyon weer breder en meandert de Virgin river zich door het landschap.

Angels Landing ligt ook prachtig in de zon en we zien mensen lopen op grote hoogt, lijkt me zo ie zo al doodeng, laat staan als het glibberig en glad is.

We stoppen bij de Lodge.

Lekker een beker warme chocolademelk, er komt een man langs die vraagt om een camera, want hij vindt het zo'n leuk plaatje.

Tony, heet het exemplaar, een bijzondere man zullen we maar zeggen. Restauranthouder uit New York die regelmatig celebs als gast heeft, hij laat foto's zien en wij moeten de 'celeb' raden. Bruce/Kaitlyn Jenner, Justin Bieber en David Letterman. Verder onderwerpt hij ons aan een spervuur van vragen, over hoofdsteden en landen in Europa.....er komt geen eind aan. Als zijn zoon erbij komt vraag ik of zijn vader altijd zo is? Dat bevestigd zoonlief. Nou, dan heb je geen Google nodig met zo'n vader. We hebben wel gelachen.....je komt niet van de man af, zijn vrouw en kinderen waren al verder gelopen, gelijk hebben ze......

Overal zien we de Blue Jay's op zoek naar voedsel, ze zijn zo snel, je kunt ze bijna niet vangen in een foto.

Olaf was er ook....

Mooie reflectie in het water vanaf het bruggetje.

Op de terugweg nog even naar Grafton te rijden, de onverharde weg was op het laatst wel wat modderig hier en daar, maar het was nog net te berijden.

Blijft een bijzondere plek, spookstadjes hebben altijd iets. Je vraagt je af hoe het er uit zag toen het hier nog bewoond was.

Een deel van de film Butch Cassidy en the Sundance Kid met Paul Newman en Robert Redford is hier opgenomen.

Het huis van de Russell family is te bezichtigen, oud, krakend en totaal niet geïsoleerd. Het zal er koud geweest zijn in de winter denk ik.

We rijden weer terug, over de brug terug naar Rockville en naar Washington.

Ellie en Jacqueline bij het huis opgehaald, die zaten heerlijk te genieten in de zon op het terras. We hadden inmiddels wel trek gekregen na zo'n dag buiten.

Wat was het een heerlijke dag, en wat hebben we ook nu weer ontzettend geboft met het prachtige weer, mooier kan niet. Om 18.30 zijn we weer thuis, de zon gaat onder en kleurt de rotsen rood.

En wij? we relaxen heerlijk, met wat steekjes, een breiwerkje, gezellig kletsen en ik werk aan dit blog.

Het is weer gelukt, het verhaaltje is weer af, we kunnen terugkijken op een topdag!

Happy travels!

Yvonne