# 36 - USA 2021- dag 1 en 2

 Eindelijk was daar het nieuws.... Na 20 maanden ging op 8 november de grens weer open naar Amerika. Ik kon niet wachten, was het liefst op 8 november gelijk op een vliegtuig gestapt, maar....de AQR op 15 november, dus niet handig. En dan een week later ons eigen, ook vaak uitgestelde quilt midweekje. Ja, wanneer ga je dan? Dan maar daarna.... een luxe probleem natuurlijk, ik weet het, en besef het ook heel goed. Maar we hebben nog een open ticket dat vóór 23 maart moet worden gebruikt.

De handigste tijd om te gaan was nog dit jaar voor ons en zo gezegd zo gedaan. De voorbereidingen konden beginnen. De hele papierwinkel van ESTA aanvragen, gezondheidsverklaring van het ministerie van VGW, attestation form downloaden en invullen.... en natuurlijk testen een dag voor vertrek.

Na 35 reizen naar Amerika denk ik dat ik deze reis het meest zenuwachtig ben geweest, want wat als er 'iets' niet in orde  blijkt. Dan sta je daar op Schiphol.....

Gelukkig ging het goed, bij het inchecken hoefden we alleen de negatieve testresultaten te laten zien. So far so good.....

Op Schiphol was het, buiten dat iedereen een mondkapje droeg gewoon business as usual. Net zo druk als voor de COVID periode. Bij de gate kregen we trouwens allen weer een attestation form om in te vullen, niet de 7 pagina's die we thuis in tweevoud hadden geprint, maar slechts één A-4tje. 2 kruisjes, je naam, data en handtekening en dat was het.

Maar ik was pas gedeeltelijk gerust toen we in de lucht zaten, even bijna 11 uur ontspannen en 4 films kijken. De eerste was deze, jaren niet gezien, helaas worden deze oude films niet vaak meer vertoond op TV, maar wat is dit toch een pareltje van een kerstfilm met de onvergetelijke James Stewart.

Aangekomen in Salt Lake City was de procedure wat aangepast. Vroeger moest je altijd eerst door de douane en dan je koffers ophalen maar gek genoeg was het nu andersom. Dus koffers van de band en dan weer afgeven voor de volgende vlucht en dan pas door de douane.

Dat ging soepeler dan alle andere keren, normaal gesproken is het paspoort laten zien, een spervuur van vragen van de douane beambte beantwoorden, digitale vingerafdrukken van alle vingers maken en een foto....en nu? alleen een foto, zelfs ons paspoort hoefden we niet te laten zien. Kennelijk was de foto van deze 'bekende' Amerika toeristen genoeg. Leve de vooruitgang! 

Nog even het vliegtuig in voor de laatste korte vlucht.  Onder ons zien we net onder Salt Lake City de Olympic Oval liggen, een van de bestemmingen van onze laatste reis 22 maanden geleden.

Als de stedelijke gebieden van Utah achter ons liggen kunnen we genieten van de prachtige natuur van deze staat.

Als je zo over de bergen vliegt dan zie ik soms pareltjes van mooie rotspartijen en zou zo graag op ontdekking gaan naar nog onbekende gebieden.....alleen is het hier zo onbergzaam op veel plaatsen. Daar kom je niet met een huurauto.

De grillige kustlijn van Lake Mead trekt onder ons door. Door de droogte die al jaren gaande is, is het stuwmeer slechts gevuld met 35% van de capaciteit. Als het wel volledig gevuld zou zijn dan heeft het 759 mijl (1215 km) aan kustlijn. Ik denk dat dit nu wel wat meer is.....

Na een klein uur landen we in Las Vegas, lekker zonnig met een temperatuur van 19 graden.....

Niet dat wij daar veel van merken, wij bevinden ons nog in de aankomsthal, omgeven door gokautomaten en gigantische reclames voor shows en ander spektakel dat te zien en te beleven is in Las Vegas.

Koffers van de band en dan naar buiten naar de shuttle bus, even in de frisse buitenlucht voor een paar minuten want de bus komt er al aan en brengt ons naar het verhuurbedrijf. Daar zijn we direct aan de beurt, alles verloopt vlotjes en we kunnen onze auto uit een lange rij voertuigen kiezen. Koffers erin en daar gaan we, inmiddels is de zon onder en nu zo snel mogelijk deze stad uit. Dat duurt even door de file, maar als je eenmaal een stukje voorbij de Strip bent wordt het al snel rustiger en na 90 mijl, (bijna 150 km) komen we aan op onze bestemming.

Ons verblijf voor de nacht in Mesquite, een stad vlak bij de grens met Arizona, hier ook Casino's maar niet zo hectisch als Las Vegas. We zijn nog even langs de Walmart gereden voor de nodige flesjes water omdat het kraanwater hier niet te drinken is, maar we hebben geen zin meer om ergens iets te gaan eten...

We hebben een heel appartement tot onze beschikking, inmiddels is het hier 21.00 uur, het tijdsverschil is 9 uur met Nederland dus is het is daar 6 uur in de ochtend, we zijn al meer dan 24 op. We eten nog even de meegebrachte krentenbollen en duiken dan ons bed in.

Na een vrijwel slapeloze nacht voor mij, de adrenaline giert weer door mijn lijf en een wat betere nacht voor Alex zijn we al vroeg weer op, om 7 uur rijden we weg om 5 minuten later aan te schuiven in ons favoriete restaurant in Mesquite 'Peggy Sue's'  een jaren '50 diner.

Het is nog rustig als we genieten van ons eerste 'American breakfast'.

We kunnen er weer even tegen, de hele dag wel te verstaan tot aan het diner. Dat kan makkelijk op zo'n ontbijt.

We willen niet te laat gaan rijden want vandaag is de dag dat de eerste sneeuw in de dalen gaat vallen, we zagen het al op het nieuws vanmorgen, ten noorden van Salt Lake City sneeuwde het al en het kwam onze kant op. We zijn nauwelijks onderweg of het begint te regenen. Dat kunnen ze hier goed gebruiken maar voor het rijden is het iets minder leuk. Hier en daar best last gehad van aqua planning. en bij Beaver, op ongeveer de helft van de reis valt de eerste sneeuw. We moeten 300 mijl rijden (480 km) vandaag.

Het laatste stuk begint het echt serieus te sneeuwen en moeten we onze snelheid goed aanpassen aan de weersomstandigheden.

Maar dan hebben we onze bestemming bereikt, Quilter's Mercantile in Springville.....

Op zoek naar onze vriendin Shannon, wat een feest om elkaar weer te zien na zo'n lange tijd. En toch ook weer heel vertrouwd, we pakken altijd gelijk de draad weer op waar we gebleven zijn bij ons laatste afscheid.

En...niet onbelangrijk, we zijn op tijd om de Live Sale mee te maken die ze elke donderdag houden vanaf het moment van de pandemie. Bijna elke donderdag na de Bee zie ik een stukje van de verkoop, maar nu kan ik het echt meemaken.

Julie (midden) en Lexie (rechts) hosten de show.

En die is vaak hilarisch, er wordt veel gelachen en er komt van alles en nog wat voorbij, van quiltkits tot spelden, rulers, etc.

En terwijl de leden van de Bee in Nederland de verkoping op facebook volgen doen wij dit hier, live in de Corn Wagon Mercantile. Ook eens kijken? kijk dan op donderdagavond om 22.00 uur op de facebook pagina van Corn Wagon Quilt Co.

Marsha de eigenaresse was er ook, wat een geweldig bedrijf heeft ze toch opgebouwd sinds 1999. Zo'n lieve vrouw, ik kan me zo goed voorstellen dat het een feestje is om hier te mogen werken.

Na dit verkoopfeestje reden Alex en ik door de steeds dikker wordende laag sneeuw even naar de Walmart in Spanish Fork voor wat boodschappen voor de komende dagen.

En niet ver daar vandaan 'onze' wijk in, op zoek naar onze 'rental'. Shannon had ons heel lief uitgenodigd bij haar en Stuart te logeren, maar zij hebben het, met beiden een full time baan, in deze drukste tijd van het jaar al zo druk, dat wilden we hen niet aandoen. 

We vonden een leuk huis vlak bij hen waar we de benedenverdieping huren. Het verblijf is snel gevonden.

In een mooie rustige wijk...

De boodschappen en de koffers naar binnen en ons installeren in ons 'home away from home' voor de komende dagen.

Dat gaat hier vast wel lukken denk ik, we kunnen kiezen uit twee slaapkamers, beiden met zeer comfortabele bedden.

Op de keukentafel staat een tas gevuld met allerlei lekkers, welkomstcadeautje van Shannon en Stuart, zo lief en attent!

Ik laat Alex achter, die mag zijn eigen kostje klaar maken vanavond. Ik voel me een klein beetje schuldig al verzekerd Alex me dat hij het niet erg vindt. Gelukkig maar, ik ploeg door de sneeuw weer terug naar Springville, zo mooi onderweg, de bomen gehuld in sneeuw, ik wil het liefst elke paar meter stoppen voor een foto, maar dat kan niet, ik heb mijn aandacht nu echt even bij de weg nodig.

In Corn Wagon is het bijna sluitingstijd en rustig.

Ik heb twee van mijn tops meegenomen die ik heb bewaard om hier te laten quilten door Ramona Sorensen. Het is altijd zo leuk hoe men hier reageert op het feit dat 'wij' in Nederland bijna allemaal onze tops met de hand maken. De steekjes van het patchen en applicaties worden nauwkeurig bekeken.

De huisjes quilt en deze van Minnick & Simpson. Samen met Shannon zoek ik de backings uit.

En dan verplaatsen we ons naar de naastgelegen Mercantile waar een buffet klaarstaat en het personeel  binnendruppelt.

Eerst wordt er gezamenlijk gegeten, dat smaakt overheerlijk!

En daarna worden er allerlei pakjes en tasje uitgedeeld aan een ieder, ook ik deel mee in de vreugde....

Maar we mogen nog niets uitpakken, Shannon leest een verhaal voor dat heet 'Bears stay up'. Elke keer als het woord 'bear' valt geven we het pakje een plaats door naar links. Zien jullie trouwens die mooie blokken op de achtergrond? De kit van deze quilt met stoffen van American Jane is in de winkel te koop... ik hoop dat ik me kan bedwingen......

Grote hilariteit als aan het eind van het boekje de pakjes precies één keer rond zijn geweest, ieder heeft dus weer het 'eigen' pakje voor zich.

Eén voor één worden de pakjes uitgepakt, dat is heel grappig want het zijn de meest complete onzin dingen die je je maar kunt bedenken. Je kunt hier bij Amazon voor weinig een pakket kopen met heel veel dingen erin. Het zijn spullen die mensen hebben geretourneerd en die ze goedkoop wegdoen, wat er in zit is vooraf dus bij de koper niet bekend. 

En dat is wel het leukste, er komen de meest vreemde dingen uit, apparaten waarvan je denkt...wat moet ik er mee, herenondergoed, opblaasbare geweien voor een werpspel.....geweldig leuk!

Ook heeft iedereen een pakje meegenomen voor een ander, er worden nummers getrokken en degene die nummer 1 heeft mag het eerste pakje openen. Daarna volgt nummer 2, die heeft de keus, of je pakt een cadeautje weg bij je voorganger, of je pakt een nieuw cadeautje. Sommige dingen waren erg in trek en verwisselde regelmatig van eigenaresse. Was je pakje afgepakt dan mocht je wel weer een nieuw pakketje van tafel pakken.

Natuurlijk had ik ook een mandje gevuld met allerlei Hollandse items en ik pakte een pakje met daarin een mooie zeefdruk van de staat Utah en een lijst om deze in te doen. Van Kris kregen we een doosje met gesuikerde amandelen en mijn 'onzin' cadeautje van het spel was een meetlat voor de maat van ringen, je kent ze wel van de juwelier. Nou, is dat niet geweldig! Altijd al willen hebben zo een handig apparaat! Wat bof ik toch dat ik zomaar werd uitgenodigd om bij de jaarlijkse kerstviering voor het personeel van Corn Wagon aanwezig te zijn, ik voel me zo vereerd!

Na nog een overheerlijk toetje van broodpudding met frambozen en slagroom die als een blok op de maag viel toog iedereen weer huiswaarts, het was inmiddels opgehouden met sneeuwen en de doorgaande wegen waren sneeuwvrij gemaakt. Bij onze rental aangekomen was de oprit ook schoon, die had Alex met de zoon des huizes inmiddels onder handen genomen en bij de overburen brandde de kerstverlichting, sprookjesachtig met de sneeuw. Wat een mooi eind van een geweldige leuke dag!

Happy travels!

Yvonne