Weekendje Antwerpen 2

Zaterdag waren we weer op tijd op, na een heerlijk ontbijt in het hotel liepen we naar de Ruien, waar we een rondleiding hadden geboekt. De oude waterwegen van de stad, die ernstig vervuild waren doordat er van alles in werd geloosd, en de stank steeds meer toenam, werden de afgelopen eeuwen de ruien overdekt en bebouwd.  

Het lijkt een gewoon pand waar je naar binnen gaat, maar de stank komt je al snel tegenmoet. Het is nog een heel gedoe, pak en laarzen aan, schoenen en tas in de rugzak op je rug, I-pad om je nek, mondkapje op..... 

Maar dan zijn we er ook helemaal klaar voor!

Er is 8 km aan ondergronds riool waarvan wij er 1,6 gaan lopen, te beginnen aan de Suikerrui en dan onder het centrum van Antwerpen door om uiteindelijk bij de Schippersplaats weer boven de grond te komen.

Gelukkig zitten er hier en daar luchtgaten die nog voor een beetje frisse lucht zorgen.

Normaal gaat het eerste stuk met de boot, dit keer niet, we weten niet waarom omdat we de gids op dat moment niet konden verstaan, we stonden achteraan van de groep van tien. We begonnen dus met het waden van ongeveer 20 cm diep stinkend rioolwater. 

We moesten goed aan de kant lopen omdat er een geul in het midden ligt en als je daarin stapt dan lig je languit in de drek..... 

Omdat wij achteraan liepen raakten we al snel achterop in het donker. De gids scheen wel een beetje bij met een zaklamp, maar daar hadden we aan het eind van de lijn niet zoveel aan. 

We mochten als 'slome oudjes' dus al snel naar voren achter de gids aan. Dat ging een stuk beter. Onderweg elke keer een stop waarin je uitleg krijgt via de I-pad, heel informatief en leuk gemaakt.

Gelukkig werd het na een poosje lopen wat droger, nog wel nat en modderig maar het loopt wat vlotter als je ziet waar je loopt.  Een van de oude schutsluisdeuren is nog bewaard gebleven na al die eeuwen.

Onderweg kunnen we genieten van de fauna, zoals ratten en spinnen, heel veel spinnen.

En heel veel rattenpoep, door de hoge vochtigheid in de ruien, groeit er een soort schimmel op. Dat zorgt voor vlassige dons hoopjes.

Het was echt een onvergetelijke ervaring, ondanks de stank en de drab.

Prachtig dat dit stukje historie bewaard is gebleven en niet gedempt. Echt een aanrader als je Antwerpen bezoekt. Voor we weer naar boven gaan worden de laarzen even schoongespoeld.

En dan is het wel weer heerlijk als je frisse lucht kan opsnuiven.  Langs de Schelde lopen we naar de andere kant van het centrum.

Even naar de computerwinkel waar de bestelling klaar ligt die ik met de U-coins kan betalen, dat scheelt heel veel.  Hierna nemen we toch maar een keer de tram naar onze volgende bestemming.  We komen nu toch wel een beetje in tijdnood doordat je alle musea moet bespreken binnen een tijdslot. 

Eerst maar eens zorgen voor de inwendige mens, we hebben trek.

En dan op naar het MAS, Museum aan de Stroom. Met op elke verdieping weer een ander verhaal over Antwerpen, de Stroom, de haven en de wereld. Helaas geen tijd meer om de zalen te bezoeken.

We kunnen alleen nog met de roltrappen omhoog, het gebouw is al een kunstwerk op zich.

Met op het panorama dak een mooi uitzicht op de stad Antwerpen.

Door het centrum lopen we aan het eind van de dag weer terug, langs de vele, vele terrasjes.

Ook wij zakken uiteindelijk vermoeid neer één daarvan, voor een lichte late maaltijd. We hebben heel wat stappen gezet weer vandaag. 

We hebben lang niet alles wat op ons lijstje stond kunnen bezoeken, maar we maken de keuze om dat wat we het liefst willen te doen.  Zondagochtend lopen we naar Chocolate Nation, het grootse Belgische chocolademuseum ter wereld. Logisch natuurlijk dat dit zich in België bevindt.

Door 14 gethematiseerde ruimtes wordt je meegenomen in het verhaal van Belgische chocolade. Van de cacaoplantages naar de grootste opslaghaven en het hele proces van het maken van chocolade in al zijn smaken en variaties.

https://youtu.be/aql63R7sHus

Je krijgt hier echt wel trek in een lekker stukje chocola, een bonbon, of zo'n heerlijk ijsje!

En wie herkent dit plekje niet, het bankje uit de film Forrest Gump, waar hij zat met zijn doos chocolade.

En zo is het maar net,  het leven is net een doos chocolade, als je er een in je mond steekt weet je nooit welke smaak je hebt gepakt. 

Of zoals wij altijd zeggen; in het leven moet je zelf de slingers ophangen. Nou, dat is dit weekend wel weer gelukt.

Hoe zou dat nu voelen, zo'n zak vol cacaobonen op je schouder. Hoeveel zou dat wegen?

Oei, dat valt nog best tegen.....

Nee hoor, geintje, die zak weegt natuurlijk bijna niets.....we hebben van al het geslenter al last genoeg van onze rug...:)

Uiteraard gaat er ook wat chocolade mee naar huis. En omdat er door Corona in het museum niet geproefd mag worden krijgen we een zakje mee met allerlei verschillende smaken.

Tussen de middag steken we de straat weer over vanuit het hotel op weg naar de trein die ons naar Rotterdam brengt.

Hier haalt Wouter ons op.

Leuk om te zien waar hij en Agatha wonen, aan de oever van de Maas, met een mooi uitzicht in een rustig deel van de stad.

Heerlijk verwend met door Agatha gebakken chocolade taart met de Belgische chocolade die zij een week eerder uit Antwerpen meenamen. Daarna fijn met de auto naar huis gebracht, we waren wel blij dat we niet meer hoefden te treinen, we moesten weer omrijden door werkzaamheden aan het spoor en Greta en ik waren beiden best moe na die paar dagen. Maar we hadden het zeker niet willen missen, het was een heerlijk uitje.

Rosa heeft op de laatste schooldag afgelopen vrijdag mogen trakteren op school, altijd toch weer een bijzonder moment. Dochterlief en Rosa maken er ook altijd een leuke en creatieve traktatie van.

En vandaag mocht deze 'tiener' 10 kaarsjes uitblazen. Terugkijkend zijn die tien jaar omgevlogen. Natuurlijk zijn we even een stukje taart gaan eten.

Na een aantal dagen zonder naald en draad wordt het weer tijd om een paar steekjes te gaan doen, daar heb ik  ook wel weer zin in. 

Happy Stitching!

Yvonne