Het is mei......

Het is mei, een maand van hoop voor mij. Als het goed is ( maar wat is er nog zeker in deze tijd? ) ga ik deze maand een uitnodiging krijgen voor een vaccinatie. Ik hoop jullie ook, of dat je het al hebt ontvangen. 

April is weer voorbij gevlogen, ondanks de weinige contacten, afspraken etc. is een week weer zo voorbij. De afgelopen week ontploft de natuur lijkt het wel, de bomen lopen mooi uit en alles begint weer te groeien en te bloeien, hier aan de kust is de natuur altijd iets later maar de Japanse sierkers staat nu op haar mooist in volle bloei, ze is even oud als onze dochter en al een flinke boom, beiden worden dit jaar veertig.

                                            Ik word altijd heel vrolijk als ik naar deze boom kijk.                                  

Jammer dat de bloei altijd maar zo kort duurt, maar toch elk jaar weer een feestje.  Ook kort is de pracht van de bloemenvelden. Ada stelde voor om in plaats van de gebruikelijke duinwandeling, een rondje bollenvelden te doen. Het was er mooi weer voor en we hebben genoten, van de kleuren en de heerlijke geur.

Tijdens het wandelen, kon ik mijn zorgen even opzij zetten, ik was namelijk heel bezorgd deze week om onze Utah, die is twee nachten en een dag weg geweest. Niets voor haar, ze is nooit ver weg, en scharrelt eigenlijk altijd op het terrein of vlak er omheen. Gelukkig kwam ze na de tweede nacht vroeg in de morgen weer thuis, we zullen wel nooit weten waar ze is geweest.

Nu Utah weer veilig  thuis was had ik ook weer zin in het uitje dat op de agenda stond, nicht Connie en ik zijn een paar dagen bij nicht Petra op bezoek geweest. Ik vond het ook wel eng, je bent toch langere tijd van huis, zit samen in een auto, uiteraard wel met alle beschermende maatregelen, en afstand uiteraard, maar toch, je wilt niet op het laatst toch nog een besmetting oplopen.

Maar eerlijk is eerlijk, de nood van het elkaar weer zien en spreken is ook hoog en daar we alleen heel voorzichtig zijn en geen contacten hadden of hebben buiten onze bubble, durfden we het aan. 

En wat hebben we genoten, weer fijn met elkaar steekjes te zetten. We waren zelfs getuige van een gedenkwaardig moment. Petra zette het laatste steekje aan de top van haar Dear Jane!

Een ieder die de Jane (of een ander groot en langdurig project) heeft gemaakt, kent dat moment van dat aller, allerlaatste draadje dat je doorknipt!

Wat een prachtige top is het geworden en dat in nog geen 10 maanden tijd! 

Daar mag je oprecht blij en trots op zijn.

Connie is bezig de Beauty all around in elkaar te zetten en had ook haar eerste top, Robin's Nest mee genomen, even topoverleg over hoe nu verder te gaan met quilten. 

Het voelde echt als een vakantie, Petra heeft ons heerlijk verwend met allerlei lekkers en Harry Geitz (die héél graag ook eens in mijn blog wil voorkomen) heeft zijn speciale vermicelli soep voor ons gemaakt. Nou Harry, belofte maakt schuld, dus bij deze......

Goed gezelschap en lapjes, voeding voor de ziel, we hebben ons hart weer heerlijk opgehaald.

Het kleine quiltje "All dressed up" heb ik afgemaakt tijdens deze dagen, althans de top. 

En mijn borduurwerkje is ook af. Dat wordt dus weer op zoek naar een nieuw project om aan te beginnen....

Dat gaat vast lukken hoor, er liggen nog wel wat lapjes op de stapel waar ik iets mee kan :) 

Happy Stitching!

Yvonne