Dag 19 - Colorado Springs - Pikes Peak

'De ochtenstond heeft goud in de mond'. En zo is het maar net. We zijn bijtijds op, zien de zon opkomen en vertrekken voor een rit van 165 km naar Colorado Springs, ten zuiden van Denver. Normaal gesproken een rit van iets meer dan 2 uur vanaf de berg hier.

 Het duurt altijd even voor we de berg af zijn over de onverharde wegen vol haarspeldbochten. We zijn net op weg als er weer een hert 'oversteekt'.  Ook ditmaal blijft het dier staan om ons (bestraffend?) aan te kijken. Wat doen wij hier in het bos.....?

 Eenmaal in Denver begint de pret...spitsuur, aanrijdingen, wegwerkzaamheden........ het lijkt Nederland wel.

 De rit duurt uiteindelijk bijna 3 uur, Miss Tomtom, wil ons bovendien bij Colorado Springs nog even de verkeerde kant opsturen maar gelukkig weet ik hier de weg. Ons doel is daarom snel gevonden. Mountain Shadow restaurant. Dé 'place to be' voor een goed ontbijt.

 Een aantal keer eerder dat we hier in de buurt logeerden was dit ons vaste adresje voor het ontbijt. Zelfs de serveerster van destijds, Tara, werkt er nog....net als wij wat jaartjes ouder.....
En verder zit de 'oude mannen' club er ook nog, wellicht wat veranderd van samenstelling maar ze ontmoeten elkaar nog steeds hier en maken er een gezellige boel van.

 Zelfs de rekening is nog lekker ouderwets en bijna onleesbaar.

 Alleen hier weer even te zijn en te ontbijten was de rit al meer dan waard. Maar niet ons hoofddoel vandaag. Die ligt daar in de verte, dat grijze puntje boven de bomen.....

 Pikes Peak, ook wel 'America's Mountain' benoemd en bezongen in het lied: America the Beautiful, hier gezongen door Willie Nelson (klik)  We waren hier twee keer eerder, de eerste keer namen we de cog railway naar boven, een treintje dat de steile flanken van de berg beklimt. Toen we eenmaal boven waren stonden we in de dichte mist en zagen dus niets van het uitzicht. De tweede keer, jaren later gingen we met de auto naar boven en moesten een paar mijl voor de top omkeren. Sneeuwploegen waren bezig de weg sneeuwvrij te maken en dat zou de hele dag nog wel duren.

 Vandaag is het stralend weer, rond de 30 graden.....beneden weliswaar, en er ligt nog geen sneeuw. Dus gaan we voor de 3e keer de lange pas omhoog naar een hoogte van 4300 m.

 19 mijl, 30 km is best een stukje als de max. snelheid vaak ook niet meer dan 30 is. Maar wat een prachtige rit is het weer.

 Omdat de rails van de cog railway wordt vernieuwd en er een nieuw gebouw op de top wordt gemaakt is de parkeergelegenheid zeer beperkt. Je moet daarom op 13 mijl of 16 mijl een shuttle omhoog nemen. Wij kiezen voor 16 mijl zodat we de haarspeldbochten zelf kunnen rijden.

 En zo zit ik ook eens achterin een busje in plaats van achter het stuur. Best een ervaring moet ik zeggen. Ik rijd toch liever zelf....

 Maar ik kan nu wel beter om me heen kijken zonder een bochtje te missen, we zien een groep Bighorn Sheep lopen onderweg.

 En dan komen we aan op de top.

 Het uitzicht is natuurlijk fenomenaal, hier wordt je stil van. Zo mooi! Het beneemt je niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk de adem. Door de hoogte en de ijle lucht worden we al snel licht in het hoofd en duizelig. Na een stukje lopen staan we als twee bejaarden te hijgen.

 Maar we hebben het wel weer gedaan en nu met het gewenste resultaat, het niet te evenaren uitzicht!
Met de shuttle dalen we de eerste 3 mijl weer af naar beneden.

 Onderweg krijgen we informatie over plekken waar fietsers over de rand zijn gestort en motorrijders zijn verongelukt......niet leuk, maar ook wel begrijpelijk, deze weg is zeker niet zonder gevaar en moet je niet onderschatten. Toch is het leuker om zelf af te dalen.

 Bijna beneden zien we het stadje Manitou Springs weer liggen.

 We besluiten om niet weer terug te rijden via Denver, in de file staan kunnen we straks thuis weer vaak genoeg. Nu nog maar even genieten van de vrijheid, de rust op de weg en de bergen.

 We zien per dag de blaadjes verder kleuren, prachtig om die gele Aspen's te zien.

 Over de Hoosier pass en via de bekende wintersportplaatsjes, Breckenridge, Frisco en Silverthorne. Bepaald geen straf om deze route te rijden.

 Eenmaal weer terug in ons deel van de Rocky Mountains worden we het bos weer ingestuurd over onverharde wegen. Eén ding hebben we de laatste dagen wel geleerd, er wonen hier héél veel mensen aan onverharde wegen in 'the middle of nowhere'. We zijn hier al een aantal keer eerder met vakantie geweest maar dat er zoveel weggetjes door en over de bergen lopen, verrast ons.

 De rijen met brievenbussen die we overal langs de weg zien staan zegt genoeg. Verscholen in het bos staan overal huizen.

 We rijden 'onze' berg weer op en zijn net op tijd om de zonsondergang te zien die  weer voor een fraai plaatje zorgt.

Happy Travels!

Yvonne