Quilt Retreat dag 4

Alweer de laatste dag hier op de Hidden Spring Ranch. In de keuken is de 'crew' al weer druk bezig om voor iedereen een heerlijk ontbijt klaar te maken.

Kira maakte de overheerlijke luchtige cinamon rolls. Ik zal weer moeten wennen straks als thuis ben aan  mijn muesli en yoghurt ontbijt.....
Na het ontbijt is Shannon al weer klaar voor het volgende onderdeel van vandaag....wat een energie zoals zij en Terry maar doorgaan deze dagen. Weliswaar met hulp van hun dochters maar toch, het zijn lange dagen die ze maken.

 '

Tijdens de show & tell blijkt hoe hard er is gewerkt tijdens deze dagen. Sommigen maakte een top af of zijn er in ieder geval aan begonnen en er zijn van die snelle Jelles die een hele quilttop hebben gemaakt of meer...... We krijgen een sneak peek van Joyce van een nieuw patroon voor Primitive Gatherings, naar een antieke quilt, heel mooi!

En mooi zijn ook de andere quilts! Het was genieten van alles wat er is gemaakt en van het de hele dag ongegeneerd bezig zijn met het maken van leuke dingen met de naaimachine. Ik heb weer fijn gebruik mogen maken van de naaimachine van Shannon.
Iedereen liep hier lekker rond in gemakkelijk zittende kleding, soms zelfs heel lang in pyjama, gewoon omdat het kon en het niet uitmaakt hoe je er hier uit ziet.
Eén van de dames die haar quilt showde zei hoe ze had genoten van de afgelopen dagen en ze zei verder het volgende: "Ik vind het vreselijk dat ik weer terug moet naar civilisatie en vooral dat ik dan mijn bh weer aan moet'"
Dat zegt denk ik genoeg over de sfeer van zo'n paar dagen samen. Het is voor mij de quote van de week!
Na de show & tell was het tijd om al het harde 'constructie' werk van de laatste dagen uit te betalen.

Hoe leuk is dat? werkelijk aan alles is gedacht hier.....had ik al geschreven hoe erg we zijn verwend hier? (vast wel) Ik heb niet eens van alles een foto gemaakt besef ik nu maar wel van deze mooie Layer Cake die ik ook nog won vandaag bij de verloting...

Na de lunch is het tijd om wat foto's te maken en afscheid te nemen van elkaar. De fantastische crew (Lisa was al weg helaas)
De CF staf en Joyce, we hebben leuke plannen gemaakt voor de toekomst, kijk er al weer naar uit!

En natuurlijk onze lieve vrienden Shannon en Stuart die me deze weken weer zo liefdevol en welkom opnemen in hun leven en huis en voor wie niets te veel is om het me naar de zin te maken.
En mijn lieve tafelgenoten, Deleska en Mary, wat was het fijn om vele uurtjes samen door te brengen, elkaar te leren kennen en nieuwe vriendschappen te delen.

En net als bij ons, blijkt het hier ook gewoon te gaan om het delen van de mooie dingen met elkaar. Maar ook de moeilijke dingen in het leven kwamen aan bod, er is samen gepraat, gelachen en ook gehuild en dat was goed. Ik ben een gezegend mens dat ik dit geweldige samenzijn heb mogen meemaken.

Ik loop nog een laatste keer over het terrein van de ranch, een plek waar je eigenlijk veel langer zou willen blijven, zo rustig en vredig......

Maar het is toch echt tijd om alles weer in te pakken, een hele operatie hier en daar om alles weer goed in de auto's te krijgen. Tijd voor vertrek; Dag Mary, Yolanda en Wendy!

Dag Mary en Deleska, safe travels back to Moab!
En dan mag ik ook weer terug rijden met de rode truck.
Wat een prachtige namiddag voor een mooie rit.

Ik geniet het eerste deel van de prachtige vergezichten vanaf het plateau waar ik op rijd. Dit hele gebied is een reservaat van de Uintah en Ouray Indian.  Na verloop van tijd gaat het heuvelaf en sla ik rechtsaf van de route die ik op de heenweg heb gereden. Ik wil via een andere route terug rijden, ook al gaat deze weg me meer tijd kosten, het kan mij niet gauw lang genoeg duren.....
Toen ik mijn boek schreef had ik dit deel van Utah in gedachten toen ik het dal beschreef waar Bet een tijd op de ranch verbleef. Ik verzon zelf hoe het dal eruit zag met de rivier, de boerderijen en de bergen op de achtergrond.
Ik heb deze weg nog nooit eerder gereden maar besef me opeens dat het lijkt of ik in mijn eigen boek terecht ben gekomen. Het is bijna precies zoals ik het me voorstelde toen ik het dal beschreef. Ik krijg een soort deja vu gevoel.

Vanuit het dal stijgt de weg weer en als ik de Wolf Creek summit bereik dan ligt er nog heel veel sneeuw. Prachtige rit! Ik stop nog even om van het uitzicht te genieten bij Jordanelle reservoir.

En dan kom ik weer terug in de meer bewoonde wereld en voor mij bekend terrein, Heber City.

Nog een klein uurtje rijden en ik kom bijna gelijk bij het huis aan met Shannon en Stuart. De spullen worden weer uit de auto's geladen. We eten nog iets en dan gaat al snel het licht uit.

Ik ga nog heel lang nagenieten van deze heerlijke dagen vol mooie herinneringen!

Happy  Stitching!

Yvonne