Amish Quiltreis 2017 - Washington DC

Zaterdagochtend vertrekken we bijtijds naar Washington DC en het lukt weer om te parkeren in 23th street, een zijstraat van de National Mall met alle monumenten. Hier mag je alleen in het weekend parkeren (en nog gratis ook) als de regeringsgebouwen zijn gesloten. We lopen over Constitution Avenue naar 17th street.

 We beginnen met een bezoek aan het DAR headquarters (Daughter's of the American Revolution) De DAR is een in 1890 opgerichte vrijwilligersorganisatie van vrouwen die tot doel hebben het patriotisme te bevorderen en de Amerikaanse geschiedenis te behouden voor de toekomst dmv betere educatie voor kinderen.  Heel veel politie overal op straat, we voelen ons veilig hier.
Ageeth is echt dolblij met haar patroon voor de Mary Simon Quilt die in de museum shop te koop is. Zo hebben we allemaal zo onze hoogtepuntjes deze reis en dit is zeker die van Ageeth. Even was er paniek toen we ons bij de portier melden en hij ons wist te vertellen dat de 'museum shop' gesloten was op zaterdag....... Lopen we 20 meter het gebouw in, staan we voor de winkel die (gelukkig)  gewoon open is.

 Nu we hier toch zijn besluiten we ook het museum te bezoeken. Prachtige behangetjes, (quilt) stofjes voor gordijnen......

 en jurken van stofjes die wij nu in quilts gebruiken als reproductie stoffen.
De bibliotheerk is gigantisch, alleen daar zou je al een dag door kunnen brengen volgens mij.

 Ook een mooie collectie antieke poppenhuizen en speelgoed.

Twee blokken verder staan we voor het Witte huis, de beveiliging is hier enorm rondom maar een foto kan er nog wel gemaakt worden.

 De andere kant vind ik zelf mooier met zicht op het 'oval office'.

We lopen terug naar de National Mall langs het National Monument. Er is een groot vliegerfestival bezig op de grasvelden en we zien er honderden in de lucht.

 Even pauzeren met een onvervalste Amerikaanse hot dog bij het World War ll memorial. Er zijn beroerdere plekken om je broodje op te eten!

 Het Cherry Blossom festival is begonnen en het is daarom druk in de stad. De bloeiende Japanse kersenbomen zijn prachtig en ze bloeien maar kort dus is het nu de tijd om de stad te bezoeken.

 We lopen een stukje langs het Tidal Basin die omringd wordt door Japanse kersenbomen en met een mooi zicht op het Jefferson Memorial aan de overkant.
We bekijken het Martin Luther King Jr. Memorial dat hier sinds 2011 staat.

 Als we onze wandeling voortzetten zien we drie bussen rijden met politie escorte. Terry denkt dat het veteranen zijn en ze blijkt het bij het rechte eind te hebben.
Er is een organisatie die geld inzamelt om daarmee oorlogsveteranen naar Washington te vliegen voor een bezoek aan de diverse monumenten. Wat een geweldig initiatief!

 We beklimmen de trappen van het enorme Lincoln Memorial voor een bezoekje aan dit indrukwekkende monument.

De eerste steen werd op 12 februari 1915 ten tijde van de Eerste Wereldoorlog gelegd. Het monument werd op 30 mei 1922 opgedragen aan de overleden president Abraham Lincoln. Het type steen dat voor het monument is gebruikt is het uit Indiana afkomstige kalksteen en het uit Colorado afkomstige marmer. In het monument bevindt zich een groot marmeren beeld van de oud-president, gemaakt door Daniel Chester French. De zittende figuur is 5,8 meter hoog. Het beeld staat op een sokkel van nog eens 3 meter hoog.
Het monument is in een typische klassieke stijl gemaakt. Het monument telt 36 massieve pilaren, elk 10 meter hoog. De 36 pilaren staan voor de 36 Amerikaanse staten die er op het moment van Lincolns dood waren.
Op de muur in het monument staat de volgende tekst:

IN THIS TEMPLE

AS IN THE HEARTS OF THE PEOPLE

FOR WHOM HE SAVED THE UNION

THE MEMORY OF ABRAHAM LINCOLN

IS ENSHRINED FOREVER

(In deze tempel, gelijk in de harten van de mensen voor wie hij de unie redde, is de nagedachtenis van Abraham Lincoln voor eeuwig.

Zicht vanaf de achterkant van het Lincoln Memorial richting de Potomac River en Arlington National Cemetery.

 We ontmoeten elkaar weer onder aan de trappen als we zijn uitgekeken boven en lopen naar het Vietnam Veterans Memorial. Alle prachtige monumenten en de geschiedenis erachter laten je (zelfs als je hier zoals ik voor de vierde keer loopt) niet onberoerd. Als we deze twee veteranen uit de tweede wereldoorlog tegenkomen  en zien hoe mensen naar hen toe lopen, hen de hand schudden en hen bedanken voor hun 'service' kunnen wij niet achterblijven en doen hetzelfde. Een heel mooi, dierbaar en emotioneel moment voor alle betrokkenen.

 Het Vietnam veterans memorial bestaat uit drie delen, te weten "de muur"; een monument ter ere van vrouwelijke veteranen (meest verpleegsters), en een standbeeld. Het meest herkenbare van deze drie delen is "de muur", een uit twee delen opgetrokken muur van zwart graniet, elk deel is 75 m lang en tussen de 20 cm en 3 m hoog en onder een hoek van ongeveer 125 graden verbonden met het andere deel. Het ene deel van de muur wijst in de richting van het Washington Monument terwijl het andere naar het Lincoln Memorial wijst. Op de muur staan zo'n 58.000 namen van gesneuvelde en vermiste soldaten die tijdens de Vietnamoorlog in dienst waren. De muur werd ontworpen door de architecte Maya Lin. De muur werd in 1982 onthuld.

Deze man staat bij de muur te kijken, als ik een foto wil nemen draait hij weg omdat hij denkt dat hij in de weg staat. Ik wil hem echter graag op de foto nemen en vraag of dat mag. Het mag, maar zegt hij: 'Ik was niet naar Vietnam, ik zou gaan maar ik kon niet. Ik wilde wel, al mijn kameraden zijn gegaan. Ik had er ook bij moeten zijn......'de man schoot vol en wij die bij hem stonden ook.....
Het verdriet van de veteranen die hier aanwezig zijn, ik denk voor velen voor de eerste maal, op zoek naar de namen van hun omgekomen kameraden, is hier goe voelbaar.

 Al die mooie, lieven en emotionele zelfgemaakte briefjes etc. die bij het monument staan zijn ook zo ontroerend. Wat moet het een mooi en waardevol moment zijn voor deze veteranen om deze plek te kunnen bezoeken.

 Over Constitution Ave. rijden we richting Arlington National Cemetery.
Arlington National Cemetery is één van de 139 nationale begraafplaatsen van de Verenigde Staten. Hoewel het een militaire begraafplaats is, liggen er naast militairen ook bekende Amerikanen als presidenten, astronauten, politici en verdienstelijke burgers, waaronder 367 ontvangers van de Medal of Honor. Het ligt op een groene heuvel boven de rivier Potomac in Arlington County, Virginia, met zicht op Washington D.C.
De begraafplaats werd voor het eerst in gebruik genomen in 1864. Dagelijks zijn er ongeveer vijftien begrafenissen. De begraafplaats telt zo'n 400.000 graven.

 We maken een tour met een open treintje over de begraafplaats. Even een vrolijk moment tussen alle serieuze zaken door. Debby maakt een foto maar het lukt haar maar niet.....totdat ze ontdekt dat ze de camera ondersteboven heeft......gelukkig toch nog gelukt een paar mooie plaatjes te schieten!

 De eerste stop is het graf van President John F. Kennedy, zijn vrouw Jackie en twee van hun kinderen.

Een bijzonder monument is het graf van de Onbekende Soldaat. In 1921 werden vier kisten met de resten van vier Amerikaanse soldaten, gesneuveld tijdens de Eerste Wereldoorlog, samengebracht in het stadhuis van Châlons-sur-Marne in Frankrijk. Op een van deze kisten werd de Amerikaanse vlag gelegd. Een gewonde veteraan, sergeant Edward Younger, plaatste een boeket witte rozen op deze kist. Na het eerbetoon door de Franse regering werd de kist, gedrapeerd met de vlag naar de Verenigde Staten overgebracht en op 11 november 1921 begraven op Arlington National Cemetery. Op de sarcofaag van wit marmer werd in 1932 de beroemde tekst vermeld:

Here Rests in Honored Glory, An American Soldier, Known but to God (Nederlands: Hier rust in verdiende glorie, een Amerikaanse soldaat, wiens naam alleen God kent)

Later werden monumenten voor onbekende soldaten uit de Tweede Wereldoorlog, de oorlog in Korea en Vietnam toegevoegd. Het monument van de Onbekende Soldaat wordt bewaakt door de 3rd U.S. Infantry Regiment, "The Old Guard". De bewaking vindt vierentwintig uur per dag, alle dagen van het jaar, plaats.

Met de bus rijden we langs het beroemde beeld van het plaatsen van de vlag op Iwo Jima. De foto die er destijds van genomen werd is één van mijn favorieten. Alex en ik bezochten en bekeken het beeld al eens en de groep is nu aan het eind van de dag te moe om nog eens uit te stappen en een wandeling naar het beeld te maken. Maar omdat een oom van Terry, A. Theodore (Ted) Tuttle zo'n grote rol heeft gespeeld bij de plaatsing van de vlag, hier toch een stukje geschiedenis opdat we niet vergeten.

On 23 February 1945, 2nd Battalion Commander Chandler Johnson was ordered to send a platoon to take the Japanese mountain of Suribachi. First Lieutenant Harold G Schrier was chosen to lead the platoon, and as they embarked, Johnson handed Schrier a small US flag which had been taken from the USS Missoula, and said, ‘If you get to the top, put it up.’ The Battle of Iwo Jima had seen some of the fiercest fighting of the Pacific Campaign, and this was the final throe.
As apprehensive as they were, Schrier led his platoon to the summit without incident. The team assembled, the small flag was erected, and the whole anti-climactic a air was captured by Sta ff -Sergeant Louis R Lowery, a photographer with Leatherneck magazine. What should have been a moment of great patriotic signi ficance turned out to be a rather de flated declaration of ownership, with a flag too small to be seen – even from the nearby landing beaches.
Take two, and by now rumour the of mountain’s capture had reached Secretary of the Navy, James Forrestal. He had decided the previous night that he wanted to go ashore and witness the final stage of the fight for the mountain himself. The first flag was raised as his boat touched shore, and the mood among the high command on seeing the red, white, and blue spec against the sky was one of jubilance and victory. So caught up in the moment was Forrestal that he requested the Suribachi flag as a souvenir. Johnson, who believed that the flag should remain flying as a symbol of the battalion’s heroism, was disgusted by Forrestal’s demand.
Forced to accept that Forrestal would have his way, Johnson decided to send Lieutenant Ted Tuttle to retrieve a replacement flag to fly once the original had been removed. A fter glancing once more at the tiny flag, barely visible against the sky, Johnson told Tuttle to ‘make it a bigger one.’ Tuttle returned with a larger flag he had found in a nearby Tank Landing Ship and up the mountain it went, in the safe hands of the Marines. Joe Rosenthal set o shortly a fter with two other Marine photographers.
As they arrived, the Marines were already attaching the flag to an old Japanese water-pipe. Rosenthal nearly missed the shot while working out how to best view the action. He turned round just in time to snap the five Marines raising the US flag, and, without even knowing it, took one of themost iconic images ever captured.

We eindigen moe maar voldaan met een fantastische Mexicaanse maaltijd bij Chevy's in Washington. Wat een mooi besluit van deze bijzondere dag!

Happy Stitching!

Yvonne