Vanmorgen (vrijdag) zou Elizabeth er weer zijn om ontbijt voor ons te maken, maar we zagen Cobi in de keuken, hard bezig met de scrambled eggs. Ze vertelde dat Elizabeth ziek is. Wat sneu voor haar. Hopelijk knapt ze snel op. Ik heb altijd doosjes Wilhelmina pepermunt bij me om weg te geven. Cobi zorgt ervoor dat Elizabeth haar doosje krijgt. Ondertussen maakt ze weer een overheerlijk ontbijt klaar voor ons. Haar Raspberry pancakes zijn geweldig! En wat blijkt, Cobi is ook een handquilter, wat leuk!
We laden de auto weer vol na het ontbijt en vertrekken richting het noorden. Met een breedte van 490 km en een lengte van 770, zijn we nog steeds niet helemaal in het noorden. We verlaten het Nez Perce Reservation.
Een rit van 235 km vandaag, goed te doen, al gaat het niet zo snel over de bochtige bergwegen. Maar het is weer genieten van de rit.
Soms door dicht dennenboom bos, en dan weer op een hoog gelegen vlakte waardoor je niet eens doorhebt dat je boven op een bergkam rijdt.
Velden vol pasgemaaid graan….
En onderweg weer de vele verlaten gebouwen, huizen en schuren….. ik ben er dol op en zou het liefst overal stoppen om uitgebreid te fotograferen, maar dat schiet niet echt op.
Maar af en toe, als er ruimte is om de auto even langs de weg te zetten dan stop ik even voor een foto.
En dan kan het zomaar gebeuren dat je een nieuwe vriend ontmoet. Deze lieverd kwam gelijk aanlopen toen ik riep. Even wat vers gras geplukt dat met genoegen werd opgesmikkeld en even geknuffeld, wat een schatje!
In St. Marie is het even zoeken naar hwy 3. De navigatie wil ons via de 5 naar de snelweg sturen, maar wij rijden liever de scenic route, de 97 die langs Lake Coeur d’ Alene voert. Als we de 3 hebben gevonden rijden we al snel weer omhoog tot we bij een wegafzetting komen. We horen dat er een semi truck, zo’n grote vrachtwagen met oplegger, van de weg is gereden en dat de ravage moet worden opgeruimd. Als we ongeveer een half uurtje wachten dan mogen we waarschijnlijk door, achter de postbode aan.
De meeste automobilisten draaien om en nemen een andere route.
We hebben de tijd dus zetten de auto aan de kant, strekken de benen even en maken een praatje met de postbode die ook wacht tot ze door mag. Hooguit 10 minuten en dan komt de Sheriff met het nieuws dat de weg weer open kan.
Een grote kraanwagen staat langs de weg die de semi naar boven heeft getakeld.
De oplegger staat weer op de rijbaan…..
En ook de flink gedeukte cabine staat weer op de weg. Hopelijk is de chauffeur ongedeerd. Het is af en toe vinden wij verwonderlijk hoe hard sommige van deze trucks door de bergen rijden. Helaas gaat het af en toe fout.
In het historische stadje Harrison stoppen we even voor een ijsje, het is inmiddels al ruim na lunchtijd, maar met het overvloedige ontbijt achter de kiezen hebben we aan een ijsje genoeg.
Daarna rijden we langs de oever van het 40 km lange Lake Cour d’ Alene, het meer ligt op een hoogte van 648 meter boven zeeniveau.
Kraakhelder water….. en een heerlijke rust op het meer. Dat is in het weekend vast wel anders, al is dat ook relatief natuurlijk vergeleken met een meer in Nederland.
We hebben nog even de tijd voor we ons gehuurde huis in kunnen en rijden eerst even naar TJ Maxx, voor kleding van bekende merken als Calvin Klein, Tommy Hilfiger of Michael Kors moet je hier zijn voor een fractie van de originele prijs op de prijskaartjes.
Daarna door richting Walmart voor de boodschappen, eerst nog even tanken voor de tweede keer.
En dan door naar 6th street in het oude centrum van Coeur d’ Alene. We vinden het huis snel, in een rustig woonwijk met zo te zien veel huizen uit de jaren ‘50 en ‘60.
Van buiten lijkt het klein, maar binnen blijkt het verrassend ruim.
We nemen de Master bedroom met het ruim 2 meter brede bed.
Ruime tuin met BBQ en fire-pit, het hout ligt er al in klaar. Fijn huis weer om een paar dagen te verblijven.
We rijden nog even naar een restaurant. Sweet Lou’s staat goed aangeschreven en heeft gelukkig nog een tafeltje vrij. Alex gaat voor zijn geliefde Country fried steak, ik kies de mosselen.
Ze waren heerlijk!
Via het oude centrum reden we weer terug naar 6th street. Alex geniet van een oude John Wayne Western en ik werk mijn blogje bij, ik loop nog steeds wat achter……
Happy Travels!
Yvonne
