Het kerstconcert van Venice in Nijmegen, Petra en ik hebben er lang naar uitgekeken en afgelopen vrijdag 6 december was het zo ver. Beiden arriveren we per trein, Petra uit het noord-oosten en ik uit het westen van het land. Het is een natte stormachtige dag, maar dat mag de pret niet drukken. We wandelen via het mooie historische centrum naar ons hotel aan de Waalkade.
Een hotel gesitueerd in twee grote oude herenhuizen, je voelt je gelijk thuis als je binnenkomt, de heer achter de receptie is daar zeker onderdeel van, je voelt je echt te gast. Na een leuk gesprekje over het hotel en de prachtige tegelvloeren die er liggen krijgen we spontaan een upgrade naar een kamer met zicht op de Waalbrug. Ons weekend kan al niet meer stuk!
Na een kop thee op de kamer en weer een beetje opgedroogd lopen we terug naar het centrum voor het diner. We hebben niet gereserveerd, maar bij het eerste restaurant dat er aantrekkelijk uit ziet is nog wel een tafeltje vrij.
Op ons gemakje genieten we van de maaltijd, heerlijk gegeten!
Daarna lopen we het kleine stukje naar de Stevenskerk waar het concert is. Ondanks dat het nog 3 kwartier duurt voor de deuren opengaan, staan er toch naar schatting al zo’n 30 mensen voor de deur. Dus schuiven we maar aan, want we willen graag een goed plekje.
Het is koud en we staan op de wind, maar we vermaken ons wel met wat geklets hier en daar met andere bezoekers. Gedeelde smart is tenslotte halve smart.
En als om 19.30 de deuren dan open gaan hebben we al snel een mooi plekje gevonden.
Wel heel sfeervol en intiem zo in een kerk, we hebben er echt zin in!
Om 20.30 begint het concert, in een iets andere setting dan verwacht, de groep Venice bestaat uit de broers Michael en Marky (Mark) Lennon en de broers Pat en Kipp (Christopher) Lennon. De broers zijn weer neven van elkaar. Helaas ligt Kipp, een van de leadzangers met longontsteking in het hotel. Dat betekent dat Marky, de ander leadzanger alles moet zingen.
Dat is wel jammer, want juist de stemmen van de neven samen is zo bijzonder, maar het mag de pret niet drukken, het is voor de mannen erger dan voor ons. Zij moeten echt improviseren wat ook wel weer leuke momenten oplevert.
Als extra zingt zo nu en dan het Space Choir mee, het koor bestaat uit 500 leden van allerlei pluimage, van studenten tot pensionado’s. Lucas Vermeer, dirigent en oprichter had voor deze gelegenheid 30 koorleden meegenomen.
Na de pauze worden we getrakteerd op het a capella gezongen ‘Ave Maria’, voor Petra en mij een lied met emotionele herinneringen. De zakdoeken kunnen uit de zak hoor…..
Het was genieten en voor je het weet is het dan weer afgelopen. We blijven nog even hangen voor de ‘Meet and Greet’. Het zijn mannen zonder sterallures die gewoon heel veel plezier hebben in het maken van muziek en optreden.
Het is al laat als we terug wandelen naar het hotel.
Heerlijk geslapen, geen haast, we kunnen tot 11 uur ontbijten. We zijn niet de enige Venice fans die er een nachtje aan hebben vast geplakt. Naast ons tafeltje zitten twee vriendinnen te ontbijten die helaas een minder mooie plek hadden in de kerk. Ze zijn blij met onze foto’s en filmpjes die we met hen delen.
Het weer is gelukkig een stuk beter zaterdag, dat nodigt uit tot een wandeling. Direct achter het hotel ligt het hoog gelegen Valkhofpark.
Met de Barbarossa ruïne
En ook vanaf hier een mooi uitzicht op de Waal en de Waalbrug.
Over de markt in het centrum lopen we langzaam weer terug richting het station.
Nu langs de Stevenskerk bij daglicht.
Hier stonden we gisteravond te blauwbekken ……Bbrrrrr…..
De kerk is open voor publiek dus nog even naar binnen, toch weer een hele andere aanblik zonder al die ruim 800 zitplaatsen van gisteravond en zonder podium. De stoelen waar we gisteren zaten staan er nog wel.
Via een lange winkelstraat met leuke boetiekjes lopen we al winkelend het laatste stuk naar het station waar we weer uit elkaar gaan. Was weer supergezellig met mijn nichtje.
Tot de volgende keer! Dan wordt het vast weer veel steekjes zetten, ook leuk!
En wat deed ik verder de afgelopen weken? Nou, bijvoorbeeld weer een gezellige ochtend bij het Quiltcafé in de bibliotheek, waar Ria deze mooie top showde.
En was er een verrassing in de Quiltnieuws van het Quiltersgilde. Het verhaal van onze Buhl stond er in. Een tijdje geleden was er een oproepje gedaan voor ‘verhalen achter de quilt’, had toen een stukje geschreven en daar verder niets op gehoord dus dacht er al niet meer aan. Des te leuker als je nietsvermoedend een bladzijde omslaat en dit stukje ziet. Dan bedenk ik me maar weer hoe bijzonder dit avontuur was voor ons.
De kerstversiering ook maar weer van zolder getrokken en een plekje gegeven. Heeft toch altijd wel weer iets gezelligs.
In de Roskam, een van de oudste gebouwen hier in het dorp (1560) bezocht ik deze week weer eens de handwerkclub. Edith gaf een kleine workshop, heel leuk.
De meeste dames deden mee, er moest worden gehaakt en geknoopt, voor sommige een nieuwe techniek.
Er werd een leuke kerstversiering gemaakt rondom de kerstbal.
Zelf werkte ik aan de randen om dit panel van Amerika’s Nationale Parken. Ik heb er blokjes met Ohio stars en boompjes omheen gemaakt. Bij een blokje ging het mis, een gevalletje praten en breien tegelijk.
Ik laat het gewoon zo, het heeft ook wel iets en daarbij, iedere quilt heeft recht op een foutje.
Ook een rand gemaakt om de top met potten, die lag daar ook al een tijdje op te wachten. Nu nog quilten, het zal wel wegbrengen naar de quilter worden denk ik.
Happy Stitching!
Yvonne
