Een nieuw jaar, een nieuw begin.... we hopen er allen op, maar voorlopig zitten we nog even in de lockdown situatie waarin zelfs de grootste optimist geneigd is depressieve trekjes te krijgen.
Heel logisch allemaal, mag ook best af en toe, maar we moeten er niet in blijven hangen. Dat hou ik mezelf steeds voor. Gelukkig zijn we hier allemaal nog steeds gezond en is het virus nog niet niet aan ons blijven plakken.
Op dus naar een betere tijd, ergens in dit jaar waarin we allemaal worden gevaccineerd en we elkaar weer mogen zien en knuffelen.
Er kwam een superlief postpakketje van Shannon uit Amerika aan met mondkapjes en hele leuke sokken. Als je dan toch mondkapjes moet dragen wanneer je de deur uit gaat, dan is het leuk als je zo'n mooi exemplaar op mag.
Helaas zijn zij en Stuart minder fortuinlijk en wel besmet geraakt door het virus. Winkels zijn daar nog gewoon open en dan is kans op besmetting als je daar werkt toch groter. Ik hoop dat ze zich snel weer wat beter voelen en geheel zullen herstellen.
Ook Rosa kan niet naar school, haar papa en mama moeten wel werken, hebben een cruciaal beroep zoals dat heet, maar toch is ze afhankelijk van thuisscholing.
En dat gaat echt super moet ik zeggen, wat een discipline! Van zowel de leerkracht die steeds moet schakelen tussen groep 5 en groep 6 en de leerlingen die echt keihard werken.
Rosa is op de 2 of 3 schooldagen in de week dat ze hier is van 09.00 tot 14.00 uur geconcentreerd bezig met haar schoolvakken en daarna moet er vaak nog worden gewerkt aan de weektaken.
Soms moet ook ik werken en dat gaat ook prima. Omdat Rosa met haar koptelefoon op heel rustig aan het werk is, kan ook ik gewoon mijn ding doen en hebben we totaal geen last van elkaar.
Tussen de middag is er even tijd om met Utah te knuffelen.
Soms is er tijd om even een heerlijke wandeling te maken, want regelmatig naar buiten voor een frisse neus is echt wel nodig. Een plaat brood gekocht onderweg en even naar de kinderboerderij gelopen waar we enthousiast werden verwelkomd. De pony's mogen niet worden gevoerd maar helpen wel een handje mee als opstapje....
Best wel gezellig zo samen aan tafel, terwijl Rosa hard werkt teken ik de volgende blokken voor de quilt die ik aan het maken ben.
De afgelopen weken ook een paar mooie boeken gelezen. De nachtegaal speelt zich af in Frankrijk tijdens WWll, een mooi en aangrijpend verhaal.
Ook deze roman wist me mateloos te boeien, ik heb er soms een paar uur slaap voor opgeofferd omdat ik het niet weg kon leggen.
En over boeken gesproken, ik ben in het bezit van allerlei spullen uit de erfenis van mijn opa en oma van moederskant. Bij het opruimen had niemand van mijn tantes belangstelling en omdat mijn moeder wist dat ik dol ben op dit soort dingen kreeg ik ze. Dit is het trouwboekje van mijn grootouders en afgelopen maandag 11 januari was het 100 jaar geleden dat ze trouwden.
Beiden hadden dezelfde achternaam, maar waren geen familie. Of in ieder geval niet in de eerste graden.
Mijn oma was een dochter van een ongehuwde moeder en is opgevoed door haar grootouders. Het verhaal dat ik heb gehoord is dat haar moeder kort na de bevalling zichzelf van het leven heeft beroofd door in een gracht te springen in Leiden.
Ik ben er inmiddels achter dat haar moeder, geboren is op 6 maart 1880 in voorschoten, en is overleden op 30 mei 1902 te Voorschoten. Dat maakt het verhaal van de gracht ook wel wat minder geloofwaardig. Mijn oma was immers al ruim een jaar voordat haar moeder stierf. Het weer opduikelen van het trouwboekje roept dan toch vragen op, misschien moet ik eens wat onderzoek doen naar dit verhaal.
Bijzonder is wel dat uit het huwelijk van mijn grootouders twee tweelingen zijn geboren. Op Cornelia na, mijn tante Corrie, is inmiddels iedereen overleden. Dan zijn, wij de nakomelingen van deze dochters van mijn grootouders de oudste generatie.
Deze foto van mijn oma zat in het trouwboekje, ik denk dat ze hier een jaar of 50 was. Een hele lieve zachtaardige vrouw, ieder die haar kende hield van haar.
Tot zover de geschiedenis les....ja, je moet toch wat als er niet zo veel spannends meer is om over te verhalen.....
Na de huisjesquilt was het weer tijd voor iets nieuws. Keuze genoeg, de lapjesvoorraad slinkt wel iets nu er niet meer wordt aangevuld, maar er is nog genoeg over voor vele quilts. In de kast staan nog steeds veel boeken en tijdschriften. Een paar jaar geleden heb ik flink opgeruimd, alleen de bijzondere boeken en tijdschriften mochten blijven. Bij quilts die ik nog een keer zou willen maken, plaatste ik een post it....ik kan dus nog even vooruit.
Door verschillende omstandigheden besloot ik dat het tijd was voor een quilt die al veel langer in mijn hoofd zat. Ik moest er alleen zelf voor aan de slag om de quilt te ontwerpen, en dat is eigenlijk het leukste dat er is. Zelf je fantasie loslaten op iets dat je aan het maken bent werkt heel verslavend.
vooral na de eerste regel.......
Ik kon gewoon niet meer stoppen.....
De volgende keer is de quote hopelijk af en kan ik het geheel laten zien met het verhaal erachter.
Happy Stitching!
Yvonne
