Zo mag je deze week wel noemen. Het woord ligt in ieders mond bestorven zo ondertussen. Vanaf het moment dat je wakker wordt tot het moment dat je naar bed gaat. Het is er gewoon.....
De hele dag worden we bestookt met het laatste nieuws over het virus en de gevolgen er van.
Ik werk nu niet 50% , maar volledig thuis, soms met het nieuws op de achtergrond, tot ik het zat ben en de TV uitzet. Even geen Corona aan mijn hoofd......
Ondertussen worden er allerlei afspraken afgezegd of verschoven naar een latere datum. Waren we vorige week nog gezellig samen op een Buhl Bee. Deze week niets van dat al, de Bee in de ban en ook een gezellig dagje quilten met quiltvriendinnen vandaag hebben we gecanceld.
We houden contact met elkaar via de social media en daar vliegen de grappen en grollen rondom het virus je om de oren. Ook goed om een beetje te relativeren. Het is ernstig, zeer ernstig zelfs en de hoogst mogelijke voorzichtigheid is geboden, maar we moeten de moed niet laten zakken.
Zo bezoek ik mijn vader wel, hij kan door zijn slechte gehoor niet meer telefoneren en heeft geen internet. Het enige contact dat overblijft is er fysiek heen gaan. Natuurlijk houden we afstand en kijken we goed uit, maar hulp is ook nodig. Zo kan hij niet meer gaan eten in het bejaardenhuis waar hij elke middag naar toe gaat. En zijn huishoudelijke hulp was ook ziek.....ja, wat doe je dan? Dan ga je toch zelf aan de slag.
Hier in de straat wordt ook nog steeds hard gewerkt we hopen volgende week weer een trottoir en een uitrit te hebben anders dan een van rijplaten.
Deze week werd met een grote grijper het trottoir en fietspad verwijderd en ontstond er een gat waar niet doorheen te rijden was. De tuinman was hier en die wilde toch wel graag weg en ook ik moest even weg. Na een telefoontje kwam daar gelukkig de redder in nood de boel weer dichtgooien met zand en voorzien van rubber matten. Super geregeld allemaal.
De scholen dicht en papa en mama aan het werk. Natuurlijk pas ik dan op, we geven elkaar een ellenboog of een voetje in plaats van een dikke knuffel, wassen de hele dag door onze handen, maar hebben ook veel plezier met elkaar.
Rosa maakt haar 'thuiswerk' van school en als ze klaar is mag ze achter het naaimachine. Best lastig nog om de draad door de naald te krijgen, maar het lukt.
En daar gaat ze, baan na baan worden aan elkaar genaaid.....
Soms gaat het een beetje scheef, voor het nette toch maar even een stukje 'achteruit naaien'. Ook dat hoort er bij, dat overkomt ons allen van tijd tot tijd.
En dan....Ta daaa! zitten er 126 vierkantjes aan elkaar genaaid op de
Easy peasy grid manier.
Super knap gedaan, er wordt door Rosa nog even gecontroleerd of de puntjes wel mooi op elkaar zitten, volgens mij mag ze heel tevreden zijn.
Deze week ook het tweede deel van het patroon alvast op de grid gestreken. klaar om te naaien......
Ondertussen doe ik ook nog wat steekjes aan de derde rand van mijn Buhl, nog één bloem en maand 8 is klaar.
Vrijdagochtend deed ik de wekelijkse boodschappen, gelukkig lijkt het hamstergedrag wat af te nemen. De schappen waren hier redelijk gevuld, slechts enkele producten waren uitverkocht. Wat me op viel is dat mensen toch nog steeds weinig afstand bewaren tijdens het winkelen. Ze komen vlak achter je staan, reiken langs je heen om iets te pakken, hoesten bijkans in je nek.....
Je kunt dan zelf wel proberen die anderhalve meter te betrachten, maar dat is best moeilijk.
Daarom bedacht ik me het eens te gaan uittesten met een mondkapje voor. Ik weet dat zo'n katoentje niet afdoende is voor het virus, maar wellicht houden mensen meer afstand als ze iemand met een mondkapje zien? Wordt vervolgd.....
Rosa wilde er ook wel graag één, in haar favoriete kleur blauw.
Tijdens het eten moet ie dan wel even af pretletter! Anders krijg je die pannenkoek niet naar binnen!
Af en toe ben ik een beetje snifferig, al heb ik niet het gevoel verkouden te zijn, het zijn vast de pollen. De boodschap op het pakje papieren zakdoekjes nemen we ter harte.
Want ondanks alle maatregelen en de ongemakken die dit met zich mee brengt, bemerk ik ook een soort rust die in me komt nu het leven zijn gejaag en gejakker kwijt lijkt te zijn. Deze week gaf me veel tijd om dingen te doen waar ik normaal niet aan toe kom. En er zijn nog zoveel dingen om dankbaar voor te zijn, zoals de mooie natuur die tot leven komt in de Lente. Elke dag lekker even naar buiten voor een wandeling.
En fijn buiten spelen en de energie een beetje kwijt raken met touwtje springen, broodnodig voor Rosa die altijd wil bewegen.
Opa helpen met een hoekje klaarmaken zodat we zaad kunnen strooien en straks heel veel wilde bloemen hebben voor de insecten en de bijen.
Met meer tijd voor mezelf, vond ik dit kleine quiltje dat ik bijna twee jaar geleden op de workshop maakte tijdens
Cabin Fever Quilt retreat. Ik wist niet goed wat ik er mee wilde doen en bedacht me nu dat het een mooie maat is voor een kussen.
Perfect voor de lente!
De winter quilt van de bank en een wat lichter exemplaar er op. Nog voor alles ligt is Utah er als de kippen bij, dit moet direct worden uitgetest.
Laten we hopen dat, net als in China, na deze uitbraak van zieken die nu aan de gang is, het aantal zal afnemen en dat we, met de nodige maatregelen, deze geleidelijk kunnen afbouwen en ooit weer terug kunnen naar....Ja, naar wat eigenlijk? Een 'normaal' leven? Wat is normaal vraag ik me af. In ieder geval een leven zonder de angst voor Corona, dat zou mooi zijn, misschien omdat er goede medicatie voor komt, of wat nog mooier zou zijn, dat het helemaal wordt bestreden. (Er moet hoop blijven nietwaar?)
Laten we voor nu, elkaar helpen, bijstaan en opbeuren waar nodig. Blijf alert, verstandig en gezond!
Happy Quarantaine!
Yvonne
