Utah 2020 - dag 21 - Snow Canyon

Vandaag rijden we nog een keer naar Snow Canyon State Park ten noordwesten van St. George. De binding die Shannon er voor me heeft opgezet is tegen gezoomd en de quilt is klaar, die mag mee voor een fotosessie.

De eerste wandeling in het park die we maken is die naar de Petrified Dunes (versteende duinen).

Prachtig landschap van rotsen die inderdaad wel iets van duinen weg hebben, de vormen en ribbels zijn zo mooi, het lijkt wel een beetje op een uitvergroting van een olifanten huid.

Het loopt makkelijk omhoog over de slickrock, wel kijken waar je omhoog en omlaag loopt, hier en daar zijn behoorlijk steile drop-offs.

De vormen, swirls, golven die in de sandstone zijn gevormd zijn heel bijzonder om te zien.

Een stukje verder langs de weg maken we een korte wandeling naar Pioneer Names.

Je moet omhoog kijken langs de rotswand om de namen te zien, ik vraag me af hoe die daar ooit in de steen gemaakt zijn. Misschien was er toen een mogelijkheid om daar te komen via rotsen die later zijn afgebroken.
De rotswand ziet er donker uit, er groeit mos tegenaan, er komt hier vrijwl geen zon en dat geeft gelijk een heel andere kleur.

Toch gebeurt er van alles in zo'n rotswand, er ontstaan spleten, holen scheuren en gaten......

En leuke doorkijkjes, ik hou er van, die grilligheid van de rotsen, altijd anders....

Er valt altijd wel iets te ontdekken als je er oog voor hebt en je de moeite neemt om het te willen zien. Wij genieten van de mooie diversiteit van het park.

De laatste wandeling hebben we al eens gemaakt, het is een korte wandeling, maar zo mooi dat we graag nogmaals een kijkje nemen.

In Jenny Canyon

Een kleine slot Canyon, maar erg leuk om even doorheen te lopen en je bent er alleen, in tegenstelling tot vele andere slot canyons in Utah.

De lichtval in zo'n slot canyon blijft iets bijzonders, afhankelijk van de tijd van de dag, het zonlicht, en ook van waar je in de canyon je foto maakt.

Ik ben een echte slot canyon freak, vind het één van de mooiste natuurverschijnselen die er zijn, de hoge wanden die je bijna omsluiten, de kleuren.....het heeft iets magisch!

En dan wat er allemaal te zien is in zo'n wand, de gaten, doorkijkjes, kleuren......adembenemend mooi.

Neem nu de foto hierboven, het lijkt rechtsonder toch net een lachend gezichtje?

Een mooi besluit van onze wandelingen vandaag. Op terug naar St. George, het is lekker warm, tijd voor een ijsje bij Goldstone.

.

Je maakt een keuze in de smaken die je wilt en dan wordt het ijs gemengd met bijvoorbeeld, chocolate chips, noten, marshmallows etc.

De wafels worden ter plaatse vers gebakken, en gevuld met ijs heb je dan een behoorlijke maaltijd.....

En dat voor twee bolletjes...…

Voor we terug rijden naar de cottage rijden we bij Red Cliffs drive de heuvel op. Hierboven staan prachtige huizen met een fantastisch uitzicht over St. George en Washington.

In de verte zien we een bergje liggen, dat is 'ons' bergje dat we zien als we hier uit het raam kijken.

Helemaal geen verkeerd uitzicht op de omgeving.

Het was weer een mooie wandeldag.

Happy Hiking!

Yvonne

Utah 2020 - dag 20 - Zion of Mukuntuweap

Zion, of zoals de oorspronkelijke naam die de Paiute gaven Mukuntuweap dat 'straight canyon' of rechte vallei betekent. 600 vierkante km groot met Zion Canyon in het zuiden, de Kolob Canyon in het noorden en ergens daar tussen in ligt nog een onbekend stuk Kolob Terrace.

Je hoort of leest er weinig over, dit deel van Zion NP. Van hieruit zijn een aantal lange wandelingen te maken, de meeste zijn meerdaags. De parkeerplaatsen zijn nu leeg, het is te koud om de lange wandelingen nu te maken.

Eigenlijk rijdt je een beetje achter de canyon langs via deze weg. Het is er stil en verlaten en prachtig mooi. En je kunt hier in zonder kaartje, er is geen toegangs controle hier.

De hertjes springen over de weg en daarna, hup...één kruipt er onder het draad door en de andere springt er zo overheen.

Als we hoger komen zien we steeds meer sneeuw langs de weg liggen.

De weg slingert steeds verder omhoog en we passeren een bord waarop staat dat na dit punt de sneeuwploegen de weg niet meer schoonhouden. Hier en daar moeten we stukken tot ijs verworden sneeuw omzeilen.

Tot we alleen nog maar een dikke laag ijs op de weg zien liggen, dat is niet veilig meer, te meer daar er in de haarspeldbochten geen vangrail is. we draaien dus om en rijden weer naar beneden.

Het uitzicht is prachtig, ruig en ongerept.....

In de lager gelegen gebieden rijden we af en toe over veeroosters en zien we koeien langs de weg.

Tot we een bocht omkomen en een cowboy te paard zien met voor zich een kudde koeien. Dat gaat hier nog steeds zo, de koeien worden over de weg naar een ander deel van de ranch gebracht.

Langzaam rijden we tussen de dames door, ze gaan netjes opzij voor ons.

Omdat we hier niet verder kunnen rijden naar het Kolob reservoir en de wandeling die we willen maken er door de sneeuw ook niet inzit, rijden we naar Zion Canyon, dit is het deel dat bij een ieder bekend is en elk jaar meer bezoekers trekt, vorig jaar bijna 4,5 miljoen. Gelukkig is het in de winter nog rustig en tot 7 maart mag je met de eigen auto de 24 km lange en 800 m diepe canyon in. Daarna gaan de shuttle bussen weer rijden en mag je niet meer zelf  rijden.

Op ons eerste wandelingetje zien we al weer herten tussen de bomen, ze zijn totaal niet bang, ze hebben ook niets te vrezen in het park, er wordt hier niet gejaagd.

De Virgin river, afgelopen week nog roodbruin na de regen door al het rode zand dat werd meegevoerd, stroomt nu weer een stuk rustiger en het water is kraakhelder.

We wandelen naar de Grotto, een aantal paden in het park zijn afgesloten, door stormschade en vallende rotsblokken. Er komt hier nogal eens iets naar beneden zetten......
Bij de Grotto, steken we de Virgin River over en lopen richting Angel's Landing. 

De hoge rots in het midden heet Angel's Landing, je moet eerst een stuk omhoog over een pad met heel veel switch backs, en dan het laatste stuk omhoog over de kam van de rots. Alex zou de wandeling heel graag voor de derde keer lopen, ik ben blij dat hij het niet doet. Ik vind het een doodenge en gevaarlijke wandeling. Het filmpje zegt genoeg denk ik. Sinds 2004 zijn er al 10 mensen naar beneden gevallen. Om over de gewonden, die een smak maken nog maar niet te spreken...

Gewoon een stukje over het pad omhoog is wat mij betreft genoeg (in) spanning. Als we omhoog kijken zien we overal langs de wanden mensen lopen op de paden. En als je daar boven bent, begint het pas.....

Van deze hoogte is het uitzicht ook mooi, we gaan weer terug naar beneden.

Eenmaal omlaag volgen we een trail langs de rivier terug naar de Zion Lodge waar we de auto hebben geparkeerd. De bevers zijn hier zo te zien bezig met een grote klus.....die boom moet om....

Overal zien we de herten lopen langs dit rustige pad, je kunt gewoon langs ze heen lopen, ze eten onverstoorbaar verder. Een heerlijk leven zo voor de beesten lijkt me.

Een 'rondje' Zion met een 360 graden foto, van zon tot zon. 

We rijden de hele canyon door tot het eind naar de Temple of Sinawava daar gaat de weg over in een pad dat nog ruim een mijl de canyon inloopt tot ook het pad stopt en je alleen nog verder kunt door het water. Die wandeling doen we vandaag niet meer,  al blijft het ook één van de mooiste in het park.

En dan weer terug en het park uit, tijd om de magen te vullen, we stoppen in Springdale het plaatsje dat bij de ingang van het park ligt.

Bij Oscar's kan je naast veel Mexicaanse gerechten heerlijke salades eten. Meer dan een maaltijd, we kregen beiden ons bord niet leeg, Alex ging voor de wilde zalm.

Ik voor de garnalen.....smullen, vooral na zo'n middag buiten wandelen!

Een dagje Zion staat altijd garant voor een topdag,  het blijft toch één van de mooiste parken die we ooit hebben bezocht. En vooral in de winter, als het nog niet zo superdruk is, is het er een verademing. En onze reis naar het zuiden van Utah zou niet compleet zijn zonder een bezoek aan de Canyon.

Er moet nog een kant van de binding worden vastgenaaid dus voor nu.....

Happy Stitching!

Yvonne