USA 2018 Redding CA - Chemult OR

Vandaag verlaten we California en rijden we naar het noorden naar de staat Oregon maar eerst bezoeken we ten noorden van Redding nog de Shasta Dam, de op één na grootste dam van de USA. Gebouwd tussen 1937 en 1945, 138 m hoog en 1050 m lang. Het door de dam ontstane Shasta Lake is het grootste reservoir in California. Van een afstand al imposant.

Vanuit redding zie je Mount Shasta al liggen in de verte, we rijden er vanuit het zuiden aan de westkant omheen en daarna aan de noordkant. Mooi om de berg steeds te zien liggen onderweg. In het dorpje Weed, stoppen we bij een bakkerij voor een kleintje koffie.

 In de middag komen we aan in Chemult, een piepklein plaatsje met meer leegstaande gebouwen in vervallen staat zoals winkels, restaurants en motels dan gebouwen waar nog iets van bedrijvigheid te vinden is.
Maar het is dicht bij Crater Lake NP, zo'n 30 mijl (50 km) dat is een schijntje hier. Dus hebben we toch in dit piepkleine plaatsje een kamer geboekt, we slapen er immers alleen.

 En deze oude jaren vijftig motels hebben wel iets. Ze zijn minder onpersoonlijk dan de grote hotelketens. De eigenaresse is Panamese van origine en een echte lieverd. Ze doet er alles aan om het ons naar de zin te maken! Als we ons hebben geïnstalleerd zien we een bekende auto langsrijden....

Snel even kijken....ja hoor, Shannon en Stuart zijn ook gearriveerd!

Hoe leuk om elkaar weer te ontmoeten tijdens onze reis, ze hebben de moeite genomen er ook een korte vakantie van te maken en een paar dagen met ons door te brengen.

 Natuurlijk moeten de mannen even lekker scheuren in de huurauto van Shannon en Stuart terwijl Shannon en ik even bijkletsen. En natuurlijk hadden we iets voor elkaar meegenomen, dat is traditie. Iets Hollands en 'grappigs' voor Shannon.

En Shannon had leuke dingen uit Utah meegenomen, zo leuk! En ook nog ruimte in de koffer vrijgemaakt voor mijn Dear Jane, die mag weer mee naar huis!

We vinden een restaurant dat vol staat met allerlei potsierlijke flessen en opgezette dieren, herten, beren, ganzen, otters.....alles wat hier maar rondloopt of vliegt zie je hier......Een beetje een bizarre omgeving maar het eten is goed en het gezelschap nog beter!

Happy Trails!

Yvonne

USA 2018 - McArthur-Burney Falls Memorial State Park

Vandaag uitgeslapen tot acht uur. Ja echt, dat is uitslapen voor ons.... na het ontbijt en de koffie maak ik broodjes klaar voor onderweg en gaan die samen met fruit en flink wat flesjes water in de koelbox.
Het park met de lange naam dat we vandaag willen bezoeken ligt zo'n 115 km bij Redding vandaan, we hebben dus eerst nog een rit te gaan. Dat vinden wij geen straf, we genieten er van, de route gaat weer gestaag omhoog, 1000ft....2000ft.....3000ft..... de bochten zijn weer niet te tellen.
De bermen zijn prachtig, deze roze bloemen bloeien uitbundig, in grote getalen. Dan weer rijdt je langs blauwe korenbloemen en witte margrieten of kilometers lang tussen een soort struiken Blue Blossom genaamd die wel wat weg hebben van seringen met lila kleurige bloementrossen.

 Onderweg vindt je ook overal zogenaamde 'rest area' parkeerplaatsen met toiletten en picknicktafels.
Helaas ook weer de nodige dode dieren langs de kant van de weg aangetroffen, zoals een hert. Gelukkig een stukje verder een groepje dat springlevend is. In de tuin van een huis, ik denk dat ze er te eten krijgen. Ze waren totaal niet bang.

 Uitzichtpunten zijn ook altijd favoriet onderweg, om te genieten van het moois en om gelijk even de benen te strekken. En natuurlijk moet er regelmatig benzine worden getankt.

 Op elke langere rit kom je ook wel een keer stil te staan bij wegwerkzaamheden. Ook in het weekend wordt er gewoon doorgewerkt.  En voor je het weet is zo'n ritje dan weer ten einde en komen we aan bij de ingang van het park.

Vanaf de parkeerplaats loopt een slingerpad en wat trapjes naar beneden naar de voet van de Burney Falls, wat een prachtige waterval, één van de mooiste die we ooit zagen. Werkelijk overal lijkt het water uit of over de rotswand te komen.

 We maken een mooie wandeling langs de Burney Creek, op een dag als vandaag met temperaturen van bijna 40 graden in de schaduw is het in het bos nog redelijk te doen.
We willen graag nog een wandeling doen, het Pioneer Cemetery trail naar een oude begraafplaats.
Als we in het bezoekerscentrum vragen of er bij het pad een plek is om te parkeren wordt dat bevestigd. Er wordt ons uitgelegd waar we de auto kunnen parkeren en verteld dat het een mooie wandeling is, wel goed uitkijken voor de slangen, want het is daar de wildernis...en O ja.....je wordt er opgevreten door de muggen. Volgens de dame in het bezoekerscentrum helpt er geen deet of ander middel tegen.
Alex is altijd de pineut als er muggen zijn dus we besluiten die wandeling maar niet te doen en naar Lake Britton te rijden.
Daar verhuren ze van alles dat vaart, van een sup board tot een motorboot. We besluiten een tochtje met een Canoe te maken op het meer. Dat is jaren geleden voor ons, ooit meer dan 20 jaar geleden, hielden we vakantie in Maine, toen ging Kelly nog mee op vakantie en hadden we veel plezier met dit soort boten en kayak's op het meer.

 Beetje onwennig op het begin maar we zijn het nog niet verleerd. Het is heerlijk op het water met een verkoelend briesje. We genieten van de rust en de stilte als we een stuk Barney Creek Cove in peddelen. Af en toe varen we over prachtige waterplanten heen, echte onderwatertuintjes.

Een welbestede middag en gelukkig stabiel gebleven in wat toch altijd een wiebelig bootje blijft. 

Happy Trails!

Yvonne

USA 2018 - Redding

Vandaag hebben we een rustig dagje ingepland, niets moet, alles mag..... 'we play it by ear' zoals de Amerikanen zeggen. Dus eerst op het gemak ontbijten, bakkie koffie doen en wat steekjes voor we op pad gaan.

 Nog geen 9 uur in de ochtend en al 27 graden. En het wordt nog warmer.... Ik weet niet hoe het weer in Nederland is maar volgens mij ook wel aangenaam. Ik kreeg deze foto van een quiltvriendin toegestuurd die zo te zien lekker aan het relaxen is in de zon en in mijn boek is begonnen. Leuk!

 Alex vroeg of het niet eens tijd werd voor een quilt shop.....nou, altijd natuurlijk. Ik heb er een paar op mijn lijstje staan die ik echt wil bezoeken deze reis maar daar kan er altijd een bij. Dit is de enige quiltshop in Redding maar wel een hele ruime met een hele grote keuze aan stoffen.
Het pand heeft diverse ruimten, de een helemaal ingericht voor notions, een ander met alle afgeprijsde stoffen en een met allemaal stoffen voor kinderquilts. Ik zie heel veel patroontjes van Kimberbell designs en prachtige civil war stoffen......

En wat te denken van die grote lesruimte.  Iedere woensdag is er een Bee waar ieder aan een eigen project werkt. De 'cutting table' vind ik geweldig, Zo handig bedacht! Er mogen weer wat stofjes mee naar huis.
Natuurlijk kunnen we Redding straks niet verlaten zonder de beroemde Sundial Bridge te hebben gezien en erover heen gelopen. Deze tuibrug (1999) voor fietsers en voetgangers, over de Sacramento River is ontworpen door de Spaanse architect Santiago Calatrava en heeft een hoogt van 217 ft. (bijna 70 m.) Een prachtig ontwerp, je loopt over glasplaten wat een bijzonder effect geeft qua licht met de rivier eronder.

 Vanmiddag ben ik lekker even naar Jo-Ann geweest, heerlijk struinen in deze giga winkel.

 Iemand nog behoefte aan een naaimandje? Er zijn er hier genoeg te koop net als al het andere wat je maar kunt bedenken op quilt, naai en hobby gebied.

Alex weer even opgepikt en lopend een aantal winkels af geweest. Heel veel zijn er op loopafstand, we verblijven zo ongeveer midden in een groot winkelcentrum, winkels overal om ons heen.

Ook al hebben we niet veel gedaan, het lopen (of beter gezegd slenteren) tijdens het shoppen maakt toch hongerig. We eten bij Famous Dave BBQ. Veel te veel natuurlijk weer, dit kunnen we echt niet op alhoewel het heerlijk was, de spareribs zijn niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk om je vingers bij af te likken.
Wat we normaal nooit doen, eten mee nemen dat over is, doen we nu wel. Ik vond het zo zonde dat het werd weggegooid. Ik zei tegen Alex: 'Misschien komen we wel een zwerver tegen als we terug lopen, die we blij kunnen maken'.
Komen we hier vlak bij de hoek omlopen en ligt er een hond op de stoep. Aan de overkant zat een jongen op de stoeprand. Soms lijkt het of de dingen zo moeten zijn, hij was dolblij met onze kliekjes en ik denk zijn hond ook wel.
Morgen gaan we de koelte weer een beetje opzoeken in de bergen....

Happy Stitching!

Yvonne

USA 2018 - Lassen Vulcanic National Park.

Met Redding als uitvalsbasis is het een goed uur rijden naar Lassen Vulcanic National Park. of zoals de oorspronkelijke bewoners, de Native Americans het nomen: Kohm Yah-mah-nee, oftewel de besneeuwde berg. De weg naar het park is al prachtig om te rijden, de weg stijgt de hele tijd omhoog en we zien langs de weg steeds bordjes die aangeven op hoeveel feet hoogte we ons bevinden.

 Als we eenmaal in het park zijn bezoeken we eerst het bezoekerscentrum. Altijd handig om even te checken wat de condities van de wandelpaden zijn en wat de weersverwachting is.
De eerste wandeling die we maken begint bij het bezoekerscentrum, we volgen een beekje met kraakhelder smeltwater dat eindigt in Manzanita Lake.

 Een eekhoorn rent voor ons uit en klimt snel de boom in, vanaf een tak durft het beestje wel commentaar te leveren, luid piepend. Ik piep terug en zo gaat het een tijdje over en weer. Laten we het er maar op houden dat ik een goed gesprek met een eekhoorn heb gehad vandaag!

 Het is een prachtige dag, hier in het park is het een stuk minder heet als in Redding waar de temperatuur oploopt richting de 40 graden. Hier is het zo'n 15 graden koeler. Het Manzanita Lake is kraakhelder, we zien de vissen zwemmen, jonge eendjes op het meer en een paar vissers die hun hengel uitgooien. En we vinden de groot, groter, grootste dennenappels.  Af en toe steken we een klein beekje over. Er loopt water van alle kanten het meer in maar er ook weer uit.

 En wat hebben we een geluk! Als we verder rijden door het park zien we op één van de groene grazige weiden naast de weg een beer die zich te goed doet aan het malse lange gras.
Het is een zwarte beer, ook al kunnen die ook bruin zijn en zelfs bijna blond. Schitterende beesten!
We rijden weer verder en de weg klimt nog steeds richting de top van Lassen Peak.

 Niet helemaal tot op de top, het laatste stuk kan te voet worden afgelegd. Dat is ons iets te gortig, dat laten we graag aan anderen over maar even genieten van de grote hoeveelheid sneeuw de er nog ligt is ook leuk.

 Lake Helen is prachtig blauw terwijl een ander meer dat we tegenkomen weer meer groen van kleur is. En deze hete modderbrij is niet alleen een vies kleurtje grauw grijs, het stinkt bovendien ontzettend naar de zwavel. Wel heel bijzonder hoe het kookt van de hitte vanuit de aarde.

 De aardkost is hier erg dun, er mag dan ook niet over worden gelopen. We zien overal uit gaten stoom komen en er borrelt een hoop.....
Het was maar een kort wandelingetje in dit vulkanisch gebied. Er is een groot gebied waar men over houten vlonders langs de geisers, hete bronnen en modderbaden kan lopen maar die is het hele seizoen dicht voor renovatie. Dat moet ook gebeuren natuurlijk, niets aan te doen.
We maken nog een derde wandeling langs Kings Creek. Het eerste deel loopt langs prachtige groene weiden waar Kings Creek zich doorheen slingert.

 Daarna loopt het verder door het bos en loopt het pad eerst een stukje omhoog om daarna steil naar beneden te lopen. Regelmatig steken we de beek weer over, soms door op een paar stenen te stappen of over een boomstam dat als bruggetje dient.

 Het uitzicht is geweldig, maar het pad is hier en daar zo steil en vol stenen dat je goed moet oppassen dat je niet gaat glijden. Gelukkig blijven we dit keer op de been en bereiken we de Kings Creek waterval.

 De terugweg gaat via een ander route en is nog mooier. Als een wit lint komt het water de berg af storten naast het pad waarop we weer omhoog lopen. De Indian paintbrush bloeit weer mooi op deze hoogte.

 We moeten helemaal naar boven, het pad wordt steeds steiler en smaller maar wat is het mooi als je even uitpuft en je omdraait om naar beneden te kijken. Wat een prachtige wandeling, we beseffen maar weer eens heel goed vandaag wat een bofkonten we zijn dat we hier mogen lopen.

 Nog één laatste keer achterom kijken naar het mooie plaatje en dan lopen we weer terug door het bos en de weiden naar de parkeerplaats. In het bezoekerscentrum kijken we nog even naar een film over het park en zijn vier soorten vulkanen en het ontstaan er van. Van de grote uitbarstingen in 1915 en 1916 zijn foto's en zelfs filmopnames gemaakt, heel bijzonder.

Omdat we drie wandelingen gemaakt hebben in het park krijgen we beiden een bandana. Een actie om de bezoekers uit de auto en aan het wandelen te krijgen. Goede zaak, je ziet zoveel meer als je de auto uitkomt!
Happy stitching, de kreet waar ik mijn blogjes altijd mee eindig, is eigenlijk niet zo van toepassing momenteel. Ik heb de laatste dagen 3 blaadjes geappliqueerd, dat is alles... Ik eindig dus maar met:

Happy trails!

Yvonne

PS ik geniet erg van jullie reacties op onze reisavonturen. Ik heb steeds de neiging om te 'liken' maar dag gaat helaas niet op een blog. Maar weet dat ik het wel heel leuk vind hoe jullie meegenieten van onze belevenissen!