Zaterdag 5 juli was het voor ons 'Rodeo Day'. Kaartjes waren al gekocht in september vorig jaar en er werd door ons vieren dus al lang uitgekeken naar deze dag. We namen de Ctrain naar de Stampede Fairgrounds.
Programma....check. tickets......check. diet Coke.......check. Let's Rodeo!
Het begint met een optreden van de Royal Canadian Mounted Police en natuurlijk het volkslied.
Dit onderdeel heet Tie-down roping. Het kalf krijgt een voorsprong waarna de ruiter hem volgt en het kalf met een lasso vangt, zijn paard tot stilstand brengt, van zijn paard af springt, het kalf op zijn flank legt en snel met drie poten aan elkaar bind terwijl het paard ervoor zorgt dat het touw strak blijft staan.
Een geweldige samenwerking tussen man en paard in slechts ruim 7 seconden als je het goed doet.
Plezier voor jong en oud! Het Bareback riding is spectaculair om te zien. Het is de bedoeling dat de rijder de 8 seconden vol maakt op het paard. Hij wordt beoordeeld door de jury op zijn controle tijdens de rit, hij heeft maar één hand waar hij het paard mee mag vasthouden. Raakt hij zijn paard, zijn materiaal of zichzelf aan met zijn vrije hand dan wordt hij gediskwalificeerd. Na 8 seconden klinkt de hoorn en is het voorbij. De rijder springt soms zelf van zijn paard of wordt door een van de helpers geholpen op een ander paard te komen. Ongelooflijk hoe snel en behendig dat gaat. Twee helpers te paard spoeden zich onmiddelijk naar het paard en verlossen het paard van zijn band.
De spanning stijgt voor zowel rijder als publiek voor het hek open gaat en de ongelooflijke kracht vrij komt van het bokkende paard. Het paard wil maar één ding en dat is verlost worden van de band om zijn onderbuik. Is die eenmaal los dan loopt het paard doodgemoederd naar de uitgang van de arena en is het 'leed' geleden. Is dit niet wreed? Ik dacht vroeger van wel. Ik kan nog geen vlieg doodslaan en het leek me maar een barbaars gebeuren dat Rodeo. Nu ik er al velen heb mogen meemaken ben ik er anders over gaan denken en steeds positiever geworden. De dieren die meedoen aan een rodeo worden prima verzorgd, logisch want het is het 'gereedschap' waar men mee moet werken. Het ongemak van de band om de buik duurt slechts enkele seconden en brengt geen schade aan bij het dier, ze weten precies wat er van hen wordt verwacht en zijn nadien ook direct weer rustig. Ik ben van mening dat deze dieren een veel en veel beter leven hebben dan onze kist kalveren en plof kippen.
Bij het Barrel Racing moeten de rijdsters om drie barrels (tonnen) rijden in een klaverpatroon in een zo snel mogelijke tijd. Een omgevallen ton zorgt voor 5 seconden straftijd.
Bij het Bull Riding is het ook weer de bedoeling om met het gebruik van één hand slechts op de stier te blijven zitten gedurende 8 seconden. Als men er wordt afgeworpen of men springt nadat de hoorn heeft geklonken van de bull dan staan er onmiddelijk helpers bij die de aandacht van de stier afleiden en zorgen voor een veilige aftocht van de rijder. De stier wordt onmiddelijk door aan een lus te trekken verlost van de band om zijn onderlichaam en loopt doodgemoederd naar het hek waar hij de arena kan verlaten.
Het geeft regelmatig spectaculaire beelden en is niet zonder gevaar maar het blijft een spectakel om naar te kijken. Een kleinschalige rodeo heeft zijn charmes maar dit is ook fantastisch om eens mee te maken want hier rijden alleen de 'groten' mee dus het niveau is veel hoger. Aan het eind van de middag volgt de prijsuitreiking van de dag. Er is een aardig fortuin te verdienen in dit tien-daagse evenement.
Voor het avondprogramma gaat beginnen even de inwendige mens verzorgen. Trek in een worstje? Alex wel, die smult ervan!
Daarna was het tijd voor de Chuckwagon Races, in negen heats gaan elke keer vier wagens van start getrokken door 4 paarden. Het is de bedoeling dat bij de start een ton in de wagen wordt gegooid, vervolgens moeten de volgers (elke wagen heeft twee paarden die volgen) snel hun paard op en rijden wagen en paarden om een ton heen en daarna het parcours op voor een hele ronde.
Een spectaculaire race, onvoorstelbaar dat het allemaal maar goed gaat als je naar het gekrioel van paarden en wagens kijkt, knap staaltje mennen. Na afloop was het tijd voor de evening show.
Allerlei acts kregen we voorgeschoteld van dans en acrobatiek tot comedy en een jeugband die een talentshow heeft gewonnen. Als afsluiting is er een gigantisch vuurwerk, wat een geweldige dag!
En dan komt onvoormijdelijk en veel te snel weer het moment van afscheid nemen en terug naar huis. We zouden allemaal vliegen vandaag maar wij konden niet inchecken bij de zuil en stonden bij navraag volgens United Airlines niet op de lijst.....incompetent zeer slechtziend personeel, irritatie, wanhoop, zoeken op juni ipv juli, niet luisteren, zeer slecht Engels sprekend personeel, frustratie en nog meer frustratie, boekingsnummers, bewijzen dat we ook met United waren heen gevlogen.......etc.
Uiteindelijk kwam door inmenging van een personeelslid dat wel goed Engels sprak en het personeelslid het boekingsnummer liet intikken het verlossende woord.....we waren gevonden....maar het vliegtuig stond inmiddels op punt van vertrekken. Dus waren we genoodzaakt een dag langer te blijven. Ook nog een heel gedoe voor het personeel om ons om te boeken naar een vlucht de volgende dag en toen nog een hotel vinden voor de nacht.....en alles zit natuurlijk vol tijdens de Stampede! Het was dus nog minder leuk als anders om afscheid te moeten nemen van Shannon en Stuart maar we hebben gelukkig wel heerlijke dagen gehad om op terug te kijken.
En nadat we ons over de teleurstelling en frustratie hadden heengezet en de goedkoopste optie qua nog beschikbare hotelkamers hadden uitgekozen, een suite, besloten we om er dan maar van te genieten. Ook al was er nog wel even wat te regelen met werk en thuisfront die ook op de hoogte moesten worden gebracht van onze verlate thuiskomst.
We hebben heerlijk genoten van nog een dag rodeo maar dan live op tv en wat te denken van dit super bubbelbad?
We vlogen terug naar huis via Houston, Texas en laat ik nu net op dit punt beland zijn met mijn stitcherie, toeval of niet? Door de bewolking was er niets te zien vanruit het vliegtuig toen het eenmaal licht was maar vlak bij de Nederlandse kust klaarde het even op en zagen we ons eigen dorp onder ons en natuurlijk ons huis.
Rosa had ons erg gemist en dan is het ook weer heerlijk om dat lieve kleine meisje te kunnen knuffelen en weer van haar te genieten. Weer heel veel nieuwe woorden heeft ze aan haar woordenschat toegevoegd de afgelopen weken en de spelregels van het spelletje Domino was ze ook nog niet vergeten.
Thuis gekomen met een pijnlijke schouder en bovenarm die zo extreem werd 's nachts dat het bijna niet uit te houden was. In eerste instantie werd gedacht aan een peesontsteking dus spuit in de schouder en medicatie. Nadat ik had gelezen dat een peesontsteking door overbelasting of trauma komt en er van beide geen sprake is of kan zijn daar ik de arm zeker niet heb overbelast in de vakantie, in tegendeel zelfs, toch maar even te rade gegaan wat het dan wel kon zijn. De symptomen duiden op Tendinitis Calcarea, het lichaam ruimt daarbij kalk op die zich heeft afgezet op een pees die eerder beschadigd is. Dit geeft een heftige onstekingsreactie met ontzettend veel pijn en het niet kunnen bewegen van de arm door de zwelling die ontstaat onder het schouderdak.
Fijn om te weten wat het is maar nog beter als de pijn afneemt en er weer wat beweging mogelijk is. Nu, na vijf dagen kan ik gelukkig zeggen dat dit het geval is en ik weer een klein beetje kan bewegen, het gaat dus wel weer allemaal goed komen op den duur. Geen quiltwerk voor mij voorlopig en ik had er zo naar uitgekeken mijn Dear Jane weer op te pakken maar ik kon gelukkig wel genieten van de vorderingen van mijn quiltvriendinnen op de Bee en lekker bij te kletsen van alles wat hier zoal voor nieuwtjes waren de afgelopen weken. En ik mocht de cadeautjes van Shannon (nummerborden) en Terry (breinaalden-stoppers) uitdelen net als de klosjes die ik als presentje meenam van vakantie.
Al met al weer een periode van ruim drie weken die fantastisch was en die paar kleine tegenslagen vergeten we maar weer snel, dat hoort nu eenmaal ook bij het reizen. We zijn dankbaar dat we dit allemaal weer hebben mogen meemaken.
