De dag van vertrek is vrijdag aangebroken, nooit leuk, maar wat hebben we veel om op terug te kijken en van na te genieten, niet alleen van onze aankopen, maar ook van de mooie, bijzondere momenten en de geweldige herinneringen die we samen hebben gemaakt. We willen graag om half acht vertrekken en langzaam vult de hal zich met koffers.
Nog één keer worden alle koffers ingeladen door de ervaren ‘laadploeg’.
We rijden van Lincoln, Nebraska terug naar Kansas City Missouri. Een rit van 187 mijl, 300 km. En omdat je nooit weet wat er onderweg kan gebeuren vertrekken we op tijd, om 7.29 uur zit iedereen in de bus. We rijden eerst het grootste stuk over rustige wegen, zoals eigenlijk de hele reis.
Na twee uur stoppen we in St. Joseph, Missouri voor het ontbijt, inmiddels hebben we allemaal best wel trek.
Ons laatste ‘all American breakfast’ van deze reis.
Onze serveerster verbaasd ons, hoe ze met haar lange nagels haar werk toch zo snel en handig kan doen.
Nog even drie kwartier door rijden en dan zijn we al weer bij de car rental return op het vliegveld. Het inleveren van de bus gaat zoals altijd soepel. Ik geef nog even door dat er lampjes branden op het dashboard dat de bandenspanning gecontroleerd moet worden en de olie ververst, wat overigens vreemd is voor zo’n bijna nieuwe bus….. maar goed, dat zoeken ze bij het verhuurbedrijf maar uit. De medewerker geeft me de eindbon en ik kan dan even uitrekenen hoe veel we hebben gereden deze reis. Dat verbaasd ons allen een beetje, meer als dat we dachten. We hebben precies 2.363 km en 200 meter afgelegd. Gemiddeld bijna 200 km per dag.
Alles gaat super vlot dit keer, inchecken, security, geen koffertjes die open moeten, dat maken we nooit mee. Bij de security loopt de Paashaas rond om eieren uit te delen.
We vermaken ons tijdens het wachten met wat steekjes doen, sokken breien of de uitzendingen van Deal or No deal met Howie Mendel. Dat het spannend is, is wel te zien……
En dan is het tijd om te boarden voor onze eerste vlucht naar Chicago, slechts een klein uurtje vliegen.
Bey-Bey Kansas City…….
Hallo Chicago!
We hebben slechts 55 minuten voor onze overstap, maar ook dat verloopt soepel en we kunnen vrijwel direct boarden. We proberen allen wat te slapen gedurende de vlucht al is het meer wat dommelen en wat films kijken, maar de vlucht gaat toch redelijk snel en we hebben dit keer geluk.
We naderen de kust en zien ons dorp (van Bernadet, Jacqueline en mij) onder ons verschijnen. Met de duinen onder ons…..
En dan is het leuk je huis te zien, al is het klein……
Daarna volgen de bollenvelden, mooi in bloei en de landing op Schiphol.
Nog even wachten op de koffers, die gelukkig ook allemaal keurig zijn meegekomen.
En dan is het afscheid nemen van elkaar, tot ziens, maar geen vaarwel…..
Ik ben weer heel dankbaar dat ik iedereen weer veilig op Schiphol heb, gelukkig alles weer goed gegaan deze reis, niemand ziek geworden of ander ongemak. En het belangrijkste, we hebben met elkaar een hele gezellige reis gehad, geen onvertogen woord gehad met elkaar. Een fantastische groep die elkaar wat gunden, die meegingen in de flow van een groep, elkaar in haar waarde lieten en er met zijn allen een feestje van hebben gemaakt. Heerlijk voor mij om voor zo’n groep te hebben mogen organiseren, moe maar voldaan zeg maar…..
Inmiddels weer een beetje geland. Gisteren eerst even geslapen en verder de hele dag steeds in slaap gesukkeld zodra ik even ging zitten. Een lange nacht geslapen, nog niet helemaal fris en fruitig, maar dat duurt even een paar dagen voordat de jetlag uit het systeem is.
In ieder geval nu nagenieten van dit mooie avontuur en weer terug naar de realiteit, wat ook weer goed is.
Happy Stitching!
Yvonne
